Modzie na tatuaże towarzyszy wzrost zapotrzebowania na usługę ich usuwania. Próbują sprostać temu zadaniu gabinety me- dycyny estetycznej oraz gabinety tatuażu. W ostateczności, gdy zabarwiona skóra stanowi alergen zagrażający zdrowiu, a nawet życiu, interwencję podejmują dermatolodzy.
Dostępne metody pozwalają na usunięcie tatuaży profesjonalnych, kosmetycznych (typu makijaż permanentny), a także podskór- nych, powstałych w wyniku zabrudzenia np. żwirem, podczas wypadku czy zranienia. Usunięcie tatuażu nie jest możliwe bez pozosta- wienia trwałego śladu na skórze. Aby uniknąć powikłań, a efekt likwidacji był jak najbardziej estetyczny, usuwanie powinno być dokonywane w profesjonalnych gabinetach.
Najpopularniejszą i najbardziej dostępną metodą jest zastosowanie lasera, ale można też likwidować tatuaż metodą koagulacji, peelingiem oraz operacyjnie. W żadnym przypadku nie powinno się podejmować prób likwidacji tatuażu w warunkach domowych.
Zabieg w gabinecie powinien być poprzedzony konsultacją kosmetologa, a często również dermatologa. Badana jest rozległość rysunku, ilość występujących kolorów, wielkość i gęstość barwnika, głębokość przeniknięcia barwników, stan ogólny skóry (jej suchość, struktura) oraz indywidualna reakcja na stosowaną metodę. Wykonywane są próby kwalifikujące do zabiegu i pomagające wybrać właściwą metodę. Po badaniu określona jest liczba zabiegów koniecznych do uzyska- nia satysfakcjonującego efektu, ponieważ usunięcie tatuażu po jednym zabiegu jest przeważnie niemożliwe.
Przegląd metod
Wraz z zapotrzebowaniem i rozwojem usług usuwania tatuaży zmieniał się również sprzęt. Tatuaże są zazwy- czaj umieszczone na głębokości 1-2 mm pod powierzch- nią skóry. Przed pojawieniem się impulsowych laserów medycznych pod koniec lat 80., usuwanie niechcianych tatuaży bywało bolesne i wiązało się z oszpeceniem.
Zastosowania światła ipl (intense pulseD light) Do usuwania niechcianych tatuaży
Usuwanie tatuaży metodą IPL niesie ze sobą ryzyko po- wstania blizn i przebarwień. Promieniowanie to wybiór- czo pochłaniane jest przez melaninę, podgrzewa komórki zawierające barwnik tatuażu, powodując ich zniszczenie. Światło pozwala na usuwanie barwnika i zamykanie na- czyń krwionośnych tak, aby nie było krwawienia, z mi- nimalną strefą uszkodzeń termicznych dla sąsiednich tkanek. Podczas zabiegu tkanki są chłodzone specjalną chłodziarką elektroniczną, która zapewnia temperatu- rę końcówki w zakresie 0-5°C. Dzięki temu urządzenie może skutecznie pracować przy wyższych gęstościach energii. Efekt finalny zabiegu nie zawsze jest satysfakcjo- nujący, a sam zabieg wymaga przygotowania oraz zacho- wania procedur późniejszego postępowania. Zalecane jest wykonywanie serii 3-5 zabiegów powtarzanych co 3-4 tygodnie. Odczynem pozabiegowym jest przebarwie- nie skóry, która może przybrać barwę rożnych odcieni brązu, nawet do koloru czekoladowego.
W procesie gojenia już następnego dnia po zabiegu rozpoczyna się łagodne złuszczanie naskórka, które trwa około 2 tygodni. W tym okresie nie należy narażać skóry na promie- nie słoneczne ani odwiedzać solarium. Powinno się również stosować kremy rozjaśniające i kremy z wysokim filtrem.
Usuwanie tatuaży za pomocą promieniowania laserowego
Obecnie standardem zabiegowym w zakresie usuwania ta- tuaży są przede wszystkim lasery Q-switch, dające bardzo krótkie nanosekundowe promieniowanie laserowe o du- żej gęstości mocy. Są to najczęściej: laser aleksandrytowy, Nd:YAG i rubinowy. W tym przypadku zabieg laserowego usuwania tatuażu jest procedurą ambulatoryjną, wykony- waną przez lekarzy. Lekarz kwalifikuje pacjenta do zabie- gu po zebraniu dokładnego wywiadu. Następnie wykonuje próbę laserową i ocenia wrażliwość skóry oraz przewidy- wany efekt. Działanie promieniowania laserowego odczuwane jest przez pacjenta jak ból po strzeleniu gumką, ale zawsze stosuje się metody znieczulania. Może to być krem emla, schładzanie skóry, rzadko znieczulenie w postaci ostrzykiwania lignokainą. Po zabiegu pojawiają się deli- katne, powierzchowne, szybko gojące się uszkodzenia na- skórka, dlatego w gabinecie nakłada się opatrunek z maścią antybiotykową. Po kilku dniach powstałe strupki odpadają, odkrywając gojący się naskórek. Z każdym zabiegiem tatu- aż blednie, ale niekiedy niewielka ilość barwnika pozostaje w skórze i zarys tatuażu może być widoczny. Choć rzadko się to zdarza, u osób z predyspozycjami do powstawania bli- znowców mogą pozostawać blizny. Nie należy zrywać strup- ków, aby uniknąć powikłań i infekcji oraz powstania blizny, miejsce po zabiegu należy smarować maścią dezynfekującą (po uzgodnieniu z lekarzem prowadzącym). Po odpadnię- ciu strupka ukażą się części blednącego stopniowo tatuażu. Miejsce zabiegu będzie zaczerwienione.
Często bezpośrednio po zabiegu usunięcia tatuażu wy- stępują przebarwienia, odbarwienia oraz zmiany faktury skóry, lecz najczęściej w ciągu 1-2 lat ulegają one zanikowi. W niektórych przypadkach dochodzi do trwałych zmian, które są prawie niewidoczne i tym samym przez pacjen- tów akceptowane. Światło emitowane przez laser używane jest w celu zniszczenia barwnika. Po absorpcji dochodzi do rozproszenia barwnika na bardzo drobne fragmenty, które zostają wyrzucone na zewnątrz tkanki skóry. Zabieg dzię- ki temu nie wywołuje trwałych obrażeń. Impulsy świetlne o długości fali 1064 nm stosowane są do usuwania ciem- nych tatuaży (czarnych, szarych, granatowych), a o długości fali 532 nm – do usuwania tatuaży czerwonych. Nie wszyst- kie barwniki są możliwe do usunięcia. Problematyczne do usunięcia są kolory jasne: odcienie pomarańczowego, żółte- go, różowego, kolory pastelowe oraz odcienie zieleni.
Po zabiegu w miejscu usuwanego barwnika pojawia się zaczerwienienie, swędzenie oraz strupki, po ich odpad- nięciu miejsce może być zaróżowione przez około 2 ty- godnie. Jest to normalny proces gojenia, podczas którego barwnik jest eliminowany. Kolejny zabieg można wyko- nać nie wcześniej niż po ok. 3-4 tygodniach. Miejsce po tatuażu należy chronić przed słońcem przez 6 miesięcy, aby uniknąć przebarwień, nie należy również używać sa- moopalaczy ani korzystać z solarium. W celu całkowitego usunięcia niechcianego tatuażu należy wykonać kilka za- biegów, w odstępach od 2 do 9 tygodni. Zabieg trwa, w za- leżności od rozmiaru rysunku, 5-60 minut.
O tym, ile zabiegów należy wykonać oraz jak będzie wyglądało miejsce po usuniętym tatuażu, decyduje ro- dzaj barwnika, głębokość tatuażu, sposób jego wykonania oraz miejsce na ciele, w którym tatuaż się znajduje. Istotnym elementem są również predyspozycje osobni- cze pacjenta. Dlatego też osoby mające predyspozycje do trudno gojących się otarć naskórka nie powinny podejmować decyzji o wykonaniu tatuażu
Laserowe usówanie tatuaży może wywoływać lokalne obrzęki, zaczerwienienia lub zblednięcia skóry, odbarwienia, zmianę faktury skóry. Można również spodziewać się zmian pokrzywkowych, pęcherzyków, a nawet infekcji czy alergii.
Zabieg chirurgiczny
Najszybszą metodą pozbycia się niechcianego tatuażu jest zabieg chirurgiczny – wycięcie. Dotyczy to jednak tylko małych rysunków. Gdy jest on zbyt duży, należy dokonać przeszczepu skóry lub wszyć wcześniej pod skórę ekspander, umożliwia- jący rozciągnięcie skóry nad tatuażem, a następnie wycięcie rysunku. Przeszczep skóry stosuje się przy dużych tatuażach zlokalizowanych w miejscach o dużym napięciu skóry.
Wycięcie tatuażu za pomocą skalpela stosuje się najczę- ściej, gdy laserowa metoda pozbycia się tatuażu zawiodła. Dużym mankamentem tej metody jest to, że pozostawia ona blizny. Wprawdzie dzisiejsza farmakologia znalazła na blizny sposób, polegający na smarowaniu ich silikonowymi maściami, dzięki czemu stają się mniej widoczne, jednak nie jest on doskonały. Metoda chirurgiczna, jak każda ope- racja, niesie za sobą poważne ryzyko powikłań. Mogą wy- stąpić infekcje bakteryjne, obrzęk oraz dolegliwości bólowe.
Dermabrazja
W celu usunięcia tatuażu stosuje się obecnie również za- bieg dermabrazji, który polega na starciu mechanicznym lub złuszczeniu chemicznym poszczególnych warstw skóry, do miejsca, gdzie wstrzyknięty został barwnik. Dermabrazja ma ograniczony zasięg, gdyż barwnik za- zwyczaj położony jest głębiej niż warstwa naskórka, a głębsze złuszczanie doprowadziłoby do powstania roz- ległych blizn, zdecydowanie mniej estetycznych niż nie- chciany oryginalny tatuaż.
Dermabrazja mechaniczna to usunięcie powierz- chownych warstw skóry wraz z barwnikiem, za pomocą urządzenia z wirującymi szczoteczkami lub diamentową głowicą ścierną. Rana po zabiegu przypomina głębokie otarcie. Wierzchnie warstwy skóry są ścierane chirur- gicznym papierem ściernym albo specjalnym narzędziem wirującym. Sposób ten jest mało efektywny, gdyż barw- nik w głębszej warstwie skóry pozostaje widoczny.
Metoda elektrokoalgulacji
Usunięcia tatuażu czy makijażu permanentnego dokonać można również metodą elektrokoagulacji. Polega ona na wy- paleniu warstw skóry, wraz z barwnikiem, prądem wysokiej częstotliwości. Zabieg jest wykonywany przy użyciu elek- trod różnego kształtu: igły, igły z kulką, noża lub elektrody do specjalnego bezinwazyjnego zamykania naczyń, czyli bez nakłucia skóry. W efekcie leczenia uzyskuje się ścięcie białka tkanek poprzez termiczne ich uszkodzenie. Zabieg jest bo- lesny, dlatego często stosuje się znieczulenie miejscowe. Ko- agulacja wierzchniej warstwy naskórka powoduje naturalne wyłuszczanie się barwnika z głębszych warstw skóry. Jest to proces bardzo łagodny, nie pozostawia blizn ani innych śladów. Zabiegi powtarzane są nie częściej niż raz w miesiącu, aż do całkowitego usunięcia makijażu lub tatuażu, które powinno nastąpić po około sześciu zabiegach.
Bezpośrednio po zabiegu może wystąpić obrzęk, rumień, stwardnienie, zasinienie, ból. Objawy niepożądane, wystę- pujące rzadko, to przebarwienia, odbarwienia, blizny zani- kowe lub przerosłe (zależnie od wielkości zmian usuwanych). Tą metodą można usuwać małe tatuaże z okolic szyi i z okolic pach, nie pozostają wówczas żadne ślady. Przeciwwskaza- niami do zabiegu są wszystkie sytuacje uniemożliwiające za- stosowanie prądu: rozrusznik serca, zaburzenia krzepnięcia, zaburzenia krążenia, cukrzyca (trudności w gojeniu), ciąża.
Salabrazja
Usuwanie tatuażu za pomocą chlorku sodu (soli kuchennej). Jej początki sięgają starożytności, pierwszy raz metodę tę zastosował grecki lekarz Aetius w VI w. p.n.e. Niestety, sa- labrazja nie jest zbyt skuteczną metodą usuwania tatuażu. Obecnie bywa rzadko stosowana, zazwyczaj wykonuje się ją w warunkach domowych. W większości przypadków po- woduje zbliznowacenia i podrażnienia skóry (ok. 80% przy- padków) oraz odbarwienia (ok. 60% przypadków). Polega na wcieraniu soli kuchennej w powierzchowne warstwy skóry, na tyle agresywnie, żeby spowodować utratę barwy pig- mentu, z którego jest wykonany tatuaż. W sposób zadowa- lający usuwa płytkie, małe, jasne tatuaże, metoda ta niesku- teczna jest jednak w przypadku ciemniejszych. Ze względu na swoją małą skuteczność i ryzyko powikłań, salabrazji nie stosuje się obecnie w praktyce medycznej.
Zastrzyki
Zastrzyki z roztworu soli fizjologicznej mogą pomóc rozmazać lub rozproszyć tatuaż. Roztwór soli zosta- je wstrzyknięty w tkanki przylegające do tatuażu, płyn łączy się ze stałym atramentem powodując rozmazanie rysunku, nieostry rysunek zaczyna zanikać.
Kamuflaż 
To wykonanie tatuażu z barwnikami koloru skóry na starym tatuażu. To nie jest sposób usuwania rysunku, a jedynie zamaskowanie niechcianego wzoru.
Cover-up
Niechciany stary tatuaż można pokryć nowym rysunkiem, do wykonania którego używa się ciemniejszego barwni- ka. Metoda ta nosi nazwę „cover-up” i polega na przeróbce starego tatuażu. Stosuje się ją, gdy posiadaczowi zmieniła się koncepcja, lecz chce nadal mieć tatuaż. Ta technika naj- skuteczniejsza jest w przypadku małych, dających się łatwo zakryć szablonów. Wymagane jest, by nowy wzór został wy- konany przez wykwalifikowanego tatuażystę, który będzie w stanie profesjonalnie przerobić stary tatuaż.
Skaryfikacja
Usuwanie tatuaży za pomocą słabych kwasów, jest najmniej produktywną metodą, ponieważ próba po- zbycia się tatuażu w ten sposób dopro- wadzi jedynie do po- wstania blizny na wzorze tatuażu. Skaryfikacje wykonuje się między innymi po- przez wypalanie, odmrażanie, a także wycinanie i usu- wanie skóry. Z powstałej blizny tworzy się wzór, którego nie można już usunąć ani zmienić.
Peeling chemiczny
Złuszczanie chemiczne, chemiczna eksfoliacja, jest za- biegiem kosmetycznym lub medycznym, w zależności od zastosowanej substancji chemicznej i jej stężenia. Pe- elingi na bazie kwasów były pierwotnie używane w lecze- niu różnych chorób skóry. Okazały się bardzo skuteczne w wybielaniu i usuwaniu najbardziej agresywnych tatuaży. Peelingiem chemicznym można więc usunąć tatuaż, ale proces będzie trwał kilka miesięcy. Zabieg ten ma na celu odświeżenie wyglądu skóry poprzez odnowę naskórka, wybielenie i redukcję przebarwień. Po nałożeniu związ- ku chemicznego na wybrany obszar skóry substancje te przenikają w jej głąb, dochodzi do utraty połączeń między komórkami warstw naskórka i do ich złuszczania. Związki o właściwościach złuszczających to między innymi: kwasy owocowe (AHA - kwasy alfa-hydroksylowe), kwasy octowe, kwas trójchlorooctowy- TCA, kwas migdałowy, pirogro- nowy, salicylowy, kwas glikolowy bądź mieszanki kwasów. Dodatkowo, w preparatach mogą znajdować się substancje wspomagające, mające właściwości bakteriobójcze, wy- bielające, zmniejszające wydzielanie łoju czy stymulujące regenerację naskórka. Doboru preparatu dokonuje lekarz po dokładnym zbadaniu skóry, struktury barwnika i po analizie oczekiwań pacjenta. Po serii peelingów chemicz- nych dochodzi do likwidacji tatuażu, przy jednoczesnym odnowieniu naskórka oraz skóry. Im głębszy jest peeling, tym większe ryzyko wystąpienia skutków ubocznych, ta- kich jak przebarwienia, blizny, zakażenia.
Krem do tatuażu
Zabieg polega na wprowadzeniu pod skórę za pomocą mi- krostrzykawki specjalnego kremu, który zmiękcza barw- nik i umożliwia zainicjowanie przez układ odpornościo- wy procesów gojenia. Substancje zawarte w kremie wiążą się z tuszem, który wychodzi na powierzchnię skóry wraz z kremem. Po upływie od kilku dni do kilku tygodni w miejscach podda- nych zabiegowi tworzy się strupek, który na- stępnie odpada. Metoda ta charakteryzuje się wysoką skutecznością, a ryzyko powstawania przebarwień lub blizn jest bardzo niskie. Kre- my do usuwania tatuaży zawierają jeden z dwóch składników: Hhydrochinon (hy- droquinone) lub kwas salicylowy. Hydrochinon należy do grupy fenoli, a w wyższych stężeniach fenole stosuje się do głębokich peelingów chemicznych, wnikając głęboko w skórę dają efekt złuszczający.
Krioterapia
W literaturze fachowej opisywane są próby usuwania ta- tuaży za pomocą krioterapii (wymrażania ciekłym azo- tem). Za pomocą niskiej temperatury niszczone są struk- tury tkankowe (u wylotu dyszy jest temperatura –60°C ). Leczenie takie wymaga wielu zabiegów w sesjach, efekty nie są satysfakcjonujące, stąd też metoda nie znalazła szerszego zastosowania.
Podsumowanie
Istnieje wiele metod usuwania tatuaży, jednak nie jest możliwe ich usunięcie bez pozostawienia trwałego śladu na skórze. Rozwój nauki przyczynił się do postępu w tech- nice, dzięki czemu nowe metody są coraz doskonalsze.
Najpopularniejszą i najbardziej dostępną metodą jest zastosowanie promieniowania laserowego. Można też li- kwidować tatuaż metodą koagulacji, peelingu oraz ope- racyjnie. W żadnym przypadku nie powinno podejmować się prób usunięcia go w warunkach domowych.
W związku z trudnościami związanymi z usunięciem trwałego tatuażu, zaleca się inne formy ozdabiania cia- ła, takie jak biotatuaż (znika po 3-5 latach, złuszczając się wraz z naskórkiem), mendhi (czynnikiem barwiącym jest henna, utrzymuje się do miesiąca), bodypainting (ma- lowanie farbkami do ciała, zmywalne w każdej chwili), naklejane kryształki (najczęściej w postaci naszyjników na 4-5 dni) oraz kalkomania (trwała przez kilka dni, ale z możliwością usunięcia w dowolnym momencie).
http://kosmetologiaestetyczna.com/
Słowo „tatuaż” pochodzi od tahitańskiego słowa „tatu”, czyli „oznaczyć coś”. Początki tatuażu sięgają starożytnego Egiptu. Przez wieki metody tatuowania ciała rozwijały się i rozprzestrzeniały. Jeszcze do niedawna tatuaż zdradzał dany światopogląd, przynależność do jakiejś grupy. Duża ilość studiów tatuażu oraz wybór wzorów i barwników sprawiły, że dziś tatuują się niemal wszyscy, traktując tatuaż jak ozdobę ciała.
