Wpływ biegania na stopy człowieka
Główną funkcją stopy jest udział w poruszaniu się. Narząd ten zbudowany jest z 26 ko-ści oraz 33 stawów, z których każdy posiada 6 stopni swobody ruchu. Dzięki stopie, przy lądowaniu po wyskoku, możliwe jest zmniejszenie prędkości środka ciężkości ciała, przy jednoczesnym osłabieniu siły uderzenia. Jest to naturalny mechanizm absorbujący wstrząsy, nazywany pronacją.
Stopa człowieka przystosowana jest do pełnienia dwóch funkcji: pochłaniania wstrząsów i wprawiania ciała w ruch. Bieg na dystans 5 km wymaga około 2500 lądowań na każdą stopę, a każde lądowanie związane jest z obciążeniem 8-krotnie przekraczającym ciężar ciała. Nieprawidłowe obciążenie i mechanika lądowania powtarzane wielokrotnie powodują mikroprzeciążenia i naprężenia w obrębie kończyny dolnej.
Dawniej bieganie było przede wszystkim sposobem przemieszczania się. Dziś coraz częściej odgrywa ono znaczącą rolę profilaktyczną. Bieganie stało się formą wypoczynku, relaksu, ale przede wszystkim zdrowego trybu życia współczesnego społeczeństwa. Coraz częściej można spotkać osoby regularnie uprawiające ten sport. Statystyki badań przeprowadzonych przez serwis „Polska Biega” wykazują, że w roku 2012 popularność biegania wzrosła o ponad 50% w stosunku do roku 2011. Należy jednak pamiętać, że nieprawidłowe uprawianie sportu może prowadzić do kontuzji.
Kontuzje a zaburzenia biomechaniczne stopy
W pracy przedstawiono najczęściej spotykane zaburzenia biomechaniczne stóp biegaczy. Brak kompensacji może prowadzić do powstania licznych kontuzji.
Płaskostopie
Płaskostopie jest końcową fazą obniżenia się przyśrodkowego łuku stopy wraz z towarzyszącymi deformacjami tyło- i przodostopia. Najczęstszą przyczyną płaskostopia nabytego u dorosłych jest dysfunkcja ścięgna piszczelowego tylnego. Jest to trójpłaszczyznowa deformacja, na którą składa się koślawość tyłostopia, zapadnięcie podłużnego łuku stopy oraz odwiedzenie tyłostopia. Wraz z narastającą koślawością tyłostopia dochodzi do kompensacyjnej suplikacji przodostopia. Płaskostopie nabyte może być spowodowane nadmiernym przykurczem ścięgna Achillesa, ale może też być jego przyczyną. W płaszczyźnie strzałkowej podłużny łuk sklepienia stopy zapada się, czemu towarzyszy podwichnięcie w stawie skokowo-łódkowym, klinowo-łódkowym lub pierwszym stawie stępowo-śródstopnym. W płaszczyźnie osiowej przodostopie ulega odwiedzeniu, przeważnie w stawie skokowo-łódkowym. W płaszczyźnie czołowej pojawia się koślawość pięty.Kontuzje najczęściej kojarzone z płaskostopiem: zapalenie mięśnia piszczelowego tylnego, przeciążenie ścięgna Achillesa, bóle piszczeli, bóle stawu rzepkowo--udowego oraz przeciążenie „gęsiej stopy” – miejsca przyczepu mięśni zginających kolan.
Stopa Wydrążona
Istnieją dwa podstawowe rodzaje stopy wydrążonej. Pierwszy z nich to stopa wydrążona spowodowana ustawieniem przodostopia. Przyczyną tej deformacji jest nadmierne zgięcie podeszwowe pierwszego promienia. Drugi rodzaj to stopa wydrążona wywołana ustawieniem tyłostopia. Pierwotną nieprawidłowością w tym przypadku jest szpotawe ustawienie tyłostopia. Stopa wydrążona charakteryzuje się małą zdolnością pochłaniania wstrzą-sów. Może to powodować złamania przeciążeniowe trzonu kości piszczelowej, przyśrodkowej części dalszej powierzchni stawowej kości piszczelowej lub nawet złamań plateaupiszczeli. Stopa wydrążona jest często spotykana u biegaczy, u których rozwinęły się objawy zespołu tarcia pasma biodrowo-piszczelowego.
Kontuzje najczęściej kojarzone ze stopą wydrążoną: częste skręcenia stawu skokowo-goleniowego, ból w obrębie stawu, ból bocznej części stopy oraz stawu skokowo-goleniowego, bolesność sklepienia podeszwy, przodostopia lub nawet stawu kolanowego, przykurcz mięśnia brzuchatego łydki, złamania przeciążeniowe.
Paluch Sztywny
Paluch sztywny, często zwany „paluchem biegacza”, polega na postępującej sztywności pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego. W większości przypadków przyczyną jego powstania są zmiany zwyrodnieniowe. Sztywność stawu dotyczy przede wszystkim ograniczonego zgięcia grzbietowego. Zgięcie podeszwowe jest zazwyczaj względnie dobre. Sztywności często towarzyszy ból, zmiany degeneracyjne oraz charakterystyczny osteofit po stronie grzbietowej głowy pierwszej kości śródstopia. Jest to drugie po palcu koślawym najczęściej spotykane zwyrodnienie dotyczące stawu śródstopno--paliczkowego. Dotyczy ponad 1% osób po 30. roku życia. Uważa się, że istnieje wiele przyczyn występowania palucha sztywnego: ostry uraz, uszkodzenie pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego, powtarzające się mikrourazy, jałowa martwica lub nadmierna długość pierwszego promienia oraz skurcze zginaczy palucha. Uraz palucha często związany jest z właściwościami sztucznej trawy lub twardym podłożem. Słaba stabilizacja przodostopia w obuwiu sportowym może stanowić nieodpowiednią ochronę przed urazami przeprostnymi. Podczas przenoszenia masy na chorą kończynę występuje ból pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego oraz obrzęk.
Kontuzje najczęściej kojarzone z paluchem sztywnym: skręcenie polegające na zerwaniu zespołu więzadłowo--torebkowego, oderwanie blaszki włóknisto-chrzęstnej grzbietowej lub podeszwowej z towarzyszącymi złamaniami głowy kości śródstopia lub podstawy paliczka, uszkodzenie trzeszczek.
Uraz trzeszczek
U nasady dużego palca u nogi znajdują się dwie niewielkie kostki zwane trzeszczkami. Zwiększają one mechaniczną dźwignię tego mięśnia, który jest głównym zginaczem podeszwowym pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego. Absorbują masę pierwszego promienia, szczególnie podczas stania na palcach, a także ochraniają ścięgno mięśnia zginacza długiego palucha, które biegnie pomiędzy dwiema trzeszczkami. Są one zrośnięte z płytką podeszwową, która jest przedłużeniem ścięgna mięśnia zginacza krótkiego palucha. Trzeszczki są stabilizowane przez więzadła poboczne i przyśrodkowe, a także przez ścięgna mięśni przywodziciela i odwodziciela palucha. Utrata trzeszczki, bez odtworzenia ścięgna mięśnia zginacza krótkiego palucha, może prowadzić do szpotawości lub koślawości stawu śródstopno-paliczkowego. Leczenie nieprzemieszczonych złamań trzeszczek polega na unieruchomieniu kończyny na 6-8 tygodni w opatrunku gipsowym oraz nieobciążaniu kończyny do czasu wygojenia. Wycięcie jednej trzeszczki przeważnie jest dobrze tolerowane, należy jednak unikać usuwania obu trzeszczek. Złamanie bądź zapalenie w okolicy tych kości zdarza się nierzadko u młodych aktywnych osób i może stać się przyczyną uporczywego bólu po przy-środkowej stronie przodostopia.
Urazy trzeszczek to złamanie lub powtarzające się uszkodzenia przeciążeniowe. Mogą być bardzo bolesne i trudne dla sportowca.
Zapalenie rozcięgna podeszwowego
Rozcięgno podeszwowe składa się z trzech segmentów: segment przyśrodkowy i boczny pokrywają mięsień odwodziciel palucha oraz odwodziciel palca małego, centralna część rozcięgna podeszwowego przyczepia się do środkowej części guza piętowego i nazywana jest powię-zią podeszwową, centralna część rozcięgna w odcinku dalszym przyczepia się do płytki podeszwowej paliczków bliższych oraz do paliczka palucha (Fot.1). Jest to patologia często występująca u biegaczy i sportowców z nadwagą. Objawia się przeszywającym bólem, odczuwanym rano podczas wykonywania pierwszych kroków, zwanym good morning heel pain. Ból występuje po stronie przyśrodkowej pięty i często towarzyszy mu wzmożone napięcie rozcięgna podeszwowego. Mówi się, że przyczyną schorzenia jest drażnienie bliższego końca powięzi podeszwowej, czasem może być to niewielki uraz stopy. Chorzy skarżą się na zlokalizowany pod piętą ból, który jest najsilniejszy podczas kilku pierwszych kroków. Ból zmniejsza się po „rozchodzeniu”, jednak zwykle powraca po dłuższym wysiłku. U 15-30% chorych objawy występują obustronnie. Zapalenie rozcięgna podeszwowego często związane jest z wzmożonym napięciem mięśnia brzuchatego łydki. Zapalenie rozcięgna podeszwowego jest najczęstszą przyczyną bólu okolicy podeszwowej pięty. Stanowi ok. 15% wszystkich problemów związanych ze stopą. Osoby z płaskostopiem, obniżonym łukiem podłużnym oraz ko-ślawością pięt są w szczególności narażone na ten uraz.
Kontuzje najczęściej kojarzone z zapaleniem rozcięgna podeszwowego: włókniaki i nerwiaki na okolicy podeszwowej, ostroga piętowa, złamania przeciążeniowe.
Kompensacja zaburzeń statyczno-dynamicznych stopy z wykorzystaniem indywidualnych wkładek
Kompensacja to zdolność całkowitego lub częściowego wyrównania skutków działania czynników szkodliwych. Uruchomienie procesów kompensacyjnych stopy moż-liwe jest za pomocą odpowiednich wkładek, które wykonane są z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb każdego pacjenta. Pozwalają skorygować ustawienie stóp i przywrócić im prawidłowe funkcje. Wkładki pomagają w utrzymaniu właściwej formy stopy, harmonizują obciążenie oraz odciążają te miejsca na stopach, które uległ y przeciążeniu lub/i deformacji struktur stóp. W sposób mechaniczny wspomagają stopę, która jest pod negatywnym wpływem rożnych czynników, takich jak: nadmierna pronacja/suplinacja, ograniczenia ruchomości stawów czy przebyte mikrourazy.
Zarówno podczas stania, chodzenia, jak i biegu, koń-czyny dolne narażone są na działanie sił zewnętrznych i przeciążeń. W przypadku prawidłowego funkcjonowania siły te są hamowane lub kontrolowane przez wewnętrzne struktury ciała, takie jak układ szkieletowy, aparat więzadłowy oraz jednostki ścięgnisto-mięśnowe. Gdy wszystkie te jednostki zawodzą, wkładki pomagają w kontrolowaniu sił zewnętrznych i pozwalają na zbliżone do prawidłowego funkcjonowanie organizmu.
Wkładki indywidualne wykonywane są w oparciu o model stopy pacjenta w postaci odlewu gipsowego stopy, wycisku w piance, modelu stworzonego komputerowo lub wła-ściwej stopy pacjenta. Można podzielić je na akomodacyjne i funkcjonalne. W przypadku biegaczy zalecane są wkładki funkcjonalne. Pozwalają one na ochronę stopy przed siłami wywieranymi na nią podczas fazy podparcia w cyklu biegu. Są to głównie siły pronacyjne i suplikacyjne działające na staw podskokowy oraz stawy śródstopia. Prekursorem wkładek funkcjonalnych była wkładka Laboratorium Biomechaniki Uniwersytetu w Kalifornii, która jest nadal stosowana w leczeniu płaskostopia.
Materiały, z których wykonywane są wkładki, dzieli się na trzy kategorie: miękkie, półsztywne i sztywne. Wkładki miękkie są stosowane głównie w celu równomiernego rozłożenia ucisku na podeszwę stopy oraz dopasowania się do deformacji. U biegaczy wkładki miękkie są stosowane w celu zredukowania siły uderzeniowej działającej na stopę. Większość miękkich wkładek stóp wykorzystywanych w leczeniu zaburzeń ortopedycznych posiada budowę wielowarstwową:
– warstwa powierzchniowa wykonana z amortyzującej pianki lub neoprenu;
– warstwa środkowa wykonana z trwałego, amortyzującego materiału, np. poliuretanu;
– warstwa dolna wykonana z twardego, niepoddającego się uciskowi materiału, np. korek, gęsta pianka lub cienki plastik
Wkładki do butów przy płaskostopiu
Głównym celem wkładek przy płaskostopiu jest zapewnienie oparcia oraz zmniejszenie szybkości nadmiernego ruchu w stawie podskokowym i stawie stępu. W przypadku płaskostopia stabilizacja stopy zapewniona przez prawidłowe obuwie oraz wkładki wewnętrzne może stanowić ochronę przed dalszym postępem deformacji. Wkładki takie powinny zapewniać podparcie łuku podłużnego poprzez obecność klina po stronie przyśrodkowej, co zapewnia szpotawe ustawienie tylnej części stopy i wpływa na poprawę funkcji więzadła mięśnia piszczelowego tylnego. W przypadku stopy posiadającej wyraźne obniżenie łuku sklepienia należy zastosować nieco inną metodę. Wkładka powinna posiadać znaczne zagłębienie piętowe, wysoki brzeg przyśrodkowy i boczny oraz przyśrodkowy klin pod piętą.
Spośród pacjentów, w grupie których zastosowano wkładki, 96% odczuło ustąpienie dolegliwości bólowych. W grupie osób noszących wkładki 61% miało deformację szpotawą przodostopia, natomiast 57% deformację szpotawą tyłostopia.
Wkładki do butów przy stopie wydrążonej
Stopa wydrążona związana jest ze sztywnością deformacji i małą zdolnością amortyzacji. Posiada mniejszą powierzchnię przenoszącą obciążenie, więc siły nacisku skupiają się głównie w okolicy pięty i głów kości śródstopia. Wkładki mogą znacznie zmniejszyć siły nacisku wywierane na stopę przez rozprowadzenie ich na powierzchnię śródstopia oraz zapewnienie amortyzacji wzdłuż całej powierzchni podeszwy. Najlepszym rozwią-zaniem dla stopy wydrążonej jest kompromis pomiędzy amortyzacją i stabilizacją. Zasadniczym elementem budowy wkładki dla stopy wydrążonej jest bocznie umieszczony klin w obrębie przodostopia oraz zagłębienie dla głowy pierwszej kości śródstopia. Takie obniżenie pozwala na większe zgięcie podeszwowe pierwszej kości śródstopia, dając możliwość neutralnej/amortyzującej pozycji tyłostopia.
Wkładki do butów przy paluchu sztywnym
W przypadku palucha sztywnego wskazane jest zablokowanie lub zmniejszenie ruchomości w pierwszym stawie śródstopno-paliczkowym. Efekt taki można osiągnąć przez umieszczenie w bucie długiej, usztywnianej płytki z węgla grafitowego. Płytki takie wytwarzane są w różnych twardo-ściach oraz kształtach pasujących do kształtu palucha.
Poprawę zakresu ruchomości w pierwszym stawie śródstopno-paliczkowym można osiągnąć poprzez ułatwienie zgięcia podeszwowego pierwszej głowy śródstopia przy ustabilizowanym paluchu w końcowej fazie podporu. Takie rozwiązanie zastosowano w opatentowanej podkładce „Kinetic Wedig”. Posiada ona wycięcie pod głową pierwszej kości śródstopia ułatwiające zgięcie podeszwowe.
Wkładki do butów przy patologii trzeszczek
Celem stosowania wkładki do buta jest złagodzenie i uśmierzenie bólu związanego z obciążeniem pierwszej głowy śródstopia. Można to osiągnąć przez odciążenie i przesunięcie obciążenia do przodu od krawędzi trzeszczek. Odpowiednie odciążenie, połączone z wkładką na przodostopiu oraz sztywniejszym obudowaniu buta na wysokości palców w celu zmniejszenia wyprostu palucha, zmniejsza obciążenie.
Wkładki do butów W przypadku bólu okolicy podeszwowej pięty (zapalenie rozcięgna podeszwowego)
Niektórzy lekarze uważają, że bolesność pięty powodowana jest powtarzającym się uderzaniem o podłoże, dlatego zaleca się stosowanie prostych wkładek amortyzujących. W oparciu o przeprowadzone badania powstało bardzo wiele rodzajów takich wkładek. Podkładka podpiętowa, która unosi tylną część stopy, powoduje odciążenie ścię-gna Achillesa, którego przeciążenie uważane jest za jedną z głównych przyczyn tego zespołu bólowego. Wielu specjalistów uważa, że główną przyczyną podeszwowego bólu pięty jest przeciążenie środkowej części rozcięgna podeszwowego. Przyczynami tego przeciążenia są: wzmożone napięcie ścięgna Achillesa oraz wydłużenie przyśrodkowego podłużnego łuku sklepienia stopy. Dlatego wkładki mające na celu odciążenie rozcięgna podeszwowego muszą zapewnić podparcie przyśrodkowego łuku podeszwy oraz wykazywać odporność na spłaszczanie.
Właściwe stosowanie wkładek pozwala na:
– zmniejszenie natężenia dolegliwości bólowych;
– zredukowanie ryzyka upadku;
– złagodzenie uczucia zmęczonych nóg i okolicy lędźwiowo-krzyżowej;
– poprawienie równowagi;
– profilaktyczną ochronę przed kontuzją;
– zwiększenie wygody noszonego obuwia;
– zapobieganie powstawaniu odcisków;
– ochronę stawów zajętych procesem zwyrodnieniowo-zapalnym;
– podpieranie zapadających się łuków
Podsumowanie
Podstawowym celem indywidualnych wkładek do butów jest poprawienie wyników sportowych. Najczęstszym typem sportowych wkładek do butów są wkładki biomechaniczne o całkowitym kontakcie ze stopą, zapewniające kontrolę ruchu. Mają one za zadanie nie tylko zmniejszyć dolegliwości bólowe związane ze zwiększonymi siłami nacisku, ale przede wszystkim zapobiec kontuzjom. Szczególnie polecane są osobom z nadmierną wiotkością stawów. Wkładki biomechaniczne zmieniają ustawienie lub/i mechanikę stopy, dążąc do neutralnego ustawienia stawu podskokowego.
Korzyści wynikające ze stosowania odpowiednio dobranych wkładek są udowodnione. Należy jednak pamiętać, że wkładki nie leczą schorzeń, ale wspomagają zasadnicze leczenie przez znoszenie objawów wtórnych albo zapobiegają ich pogłębianiu.
Literatura:
1. M. Hafezi-Chojecka: Wkładki korygujące, LNE & spa, 4, 2011, 140-142.
2. P. Langer, Zdrowe stopy, J. Żołnierek (Red. Pol.) Klub Dla Ciebie, Warszawa 2009, 152-155.
3. J. Galloway: Bieganie metodą Gallowaya. Ciesz się dobrym zdrowiem i doskonałą formą!, K. Grzęda (Red. Pol.), HELION, 2011, 13-17.
4. R. A. Donatelli:Rehabilitacja w sporcie, R. Gnat (Red. Pol.), 2011, 154-175.
5. J. Maciantowicz, P. Nowak: Bieganie – sposób na zdrowe życie, Wydawnictwo AWF Wrocław, 2002, 5-10, 41-47.
6. Ch. Di Giovanni, J. Greisberg: Stopa i staw skokowo-goleniowy, W. Marczyński (Red. Pol.), Elsevir Urban & Partner, Warszawa 2010, 1-223.
7. A. Korpal: Kontuzje a typ stopy, Bieganie, 4, 2012, 33.
8. P. McMahon: Medycyna sportowa. Współczesne metody diagnostyki i leczenia, redakcja wydania polskiego K. Klukowski , Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, 165-169.
9. T. Kowalski: Strefa podwyższonego ryzyka, Bieganie, 4, 2010, 26.
10. W. Marciniak, A. Szulc: Wiktoria Degi. Ortopedia i rehabilitacja, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 2008, 19
Kliknij w link aby dowiedzieć się więcej:
Kosmetologia Estetyczna / 1/ 2014 / vol. 3
