Serce nie jest podobne do mózgu i nie funkcjonuje jak on, a jednak to do tej pompy tłoczącej krew odnosimy nasze najwyższe uczucia: miłość, dobroć, współodczuwanie. Czy słusznie przypisujemy mu te górnolotne emocje skoro to mózg nami kieruje? Na świecie nie brakuje naukowców drążących ten temat. Na podstawie wieloletnich badań dochodzą oni do coraz to nowych wniosków w sprawie ludzkiego serca i dowodzą, że organ ten reaguje na nasze myśli i nastroje. Najnowsze teorie dotyczące serca bywają zaskakujące.
Mówi się, że jest ono wysoce zorganizowanym organem, który posiada własny mózg. Jeden z kanadyjskich naukowców na podstawie swoich żmudnych badań sformułował tezę, że serce ma złożony system nerwowy, który można nazwać małym mózgiem składającym się z czterdziestu tysięcy komórek nerwowych. Inny zaś odkrył, że komórki te są identyczne z tymi, które znajdują się w mózgu. Oznacza to, że serce i mózg mają ze sobą łączność elektromagnetyczną, dzięki której przesyłają sobie nawzajem informacje. Badacze tego zagadnienia twierdzą, że serce człowieka zapisuje wspomnienia różnego rodzaju przeżyć i doświadczeń. Niektóre są dla ludzkiego serca dobre, inne mogą mu zaszkodzić. Taka teoria może być wyjaśnieniem, dlaczego osoby po transplantacji serca mają wspomnienia sytuacji, w których nie uczestniczyły, oraz zachowują się inaczej niż przed operacją np. zmieniają nawyki żywieniowe, zaczynają odczuwać potrzebę uprawiania sportów itp. Rodziny takich pacjentów często zauważają u nich przejęcie nawyków dawcy, co do tej pory było wręcz zjawiskiem „nie ziemskim”. Jeden z doktorów zajmujący się kardiochirurgią energetyczną jest pewien, że serce z każdym swoim uderzeniem nie tylko pompuje krew, ale też wysyła do mózgu elektromagnetyczne informacje, a mózg mu odpowiada. I tak powstaje jego baza pamięciowa . Wielu uczonych przez lata próbowało wyjaśnić fenomen ludzkiego serca.
Tak im, jak i każdemu z nas nasuwa się pytanie: dlaczego ludzie doznają uczucia miłości, radości i smutku w rejonie tak fizycznego organu jakim jest serce. Zagadka wpływu stresu i negatywnych lub pozytywnych emocji na układ odpornościowy, nerwowy, na pracę mózgu i serca człowieka, wydaje się być rozwikłana. Dociekliwi badacze tego zjawiska dowiedli, że serce jest organem, który odbiera, wysyła i przetwarza informacje trafiające do głównej centrali-mózgu. Badania wykazały również, że serce wysyła więcej informacji do mózgu niż on do serca. Co ciekawe, odkryto, że serce może zignorować pewne informacje płynące z mózgu i podjąć własną decyzję. Świetnie pasuje tu stare i osłuchane powiedzenie: ”SERCE NIE SŁUGA”. Badania wykazały, że sygnały wysyłane przez serce do mózgu mają ogromny wpływ na zachowanie człowieka, jego percepcję i emocje. Serce wysyła impulsy do ciała migdałowego, które jest odpowiedzialne za przetwarzanie i zapamiętywanie reakcji emocjonalnych, co pozwala mu na indywidualne „myślenie” i tym samym wpływ na umysł człowieka, który do tej pory przypisany był tylko mózgowi. Dowiedziono, że emocje negatywne, takie jak gniew, zazdrość, zaborczość czy nienawiść, nie tylko zaburzają pracę układu nerwowego, ale również rytm serca, a także maja wpływ na DNA człowieka. Trudne doświadczenia mogą zmienić neurony w mózgu oraz geny i negatywnie oddziałowywać na układ immunologiczny. Ratunkiem dla takich strat są pozytywne myśli i emocje, które mogą zwiększyć odporność organizmu, a nawet mieć udział w niszczeniu komórek nowotworowych. Miłość, podziw, docenienie, wdzięczność, troska i współczucie nadają sercu harmonijny rytm, co wpływa korzystnie na połączenia między sercem i mózgiem. Organizm wykorzystuje wówczas energię życiową bardzo pożytecznie, a praca serca jest zharmonizowana z układem oddechowym i nerwowym. Taki stan współpracy ma wyjątkowo dobry wpływ na układ odpornościowy, zwiększa kreatywność umysłową i otwiera kanał intuicyjny. Pozytywne emocje pozwalają się rozwijać i dbać o zdrowie. Negatywom mówimy zdecydowane NIE ! Zakochane, radosne, uczynne serce odwdzięczy się nam latami życia w zdrowiu psychicznym i fizycznym.
Zadbajmy o szczęśliwość naszego serca!
„Serce to filozof bardzo głęboki, szczery, odkrywający tam prawdę,
gdzie jej rozum dostrzec nie może, i nieraz poprawiający jego grube omyłki.”
(Aleksander Świętochowski)
Red. Port.
