Niestety dziś zmarła trzecia dziewczyna ,która padła ofiarą zatrucia spalinami. Do tragicznego wydarzenia doszło w minioną sobotę. Troje nastolatków i 21-letni chłopak schronili się przed zimnem w zaparkowanym w garażu samochodzie. Aby się ogrzać silnik samochodu był włączony. Doszło do zatrucia. Dwie nastolatki znaleziono martwe, trzecią dziewczynę i chłopaka przewieziono do szpitala. Dziewczyny nie udało się uratować.

Łuszczyca to nie tylko choroba skóry

Jedna z najpowszechniej występujących chorób skóry ma wpływ nie tylko na wygląd chorego, ale i na wszystkie aspekty jego życia – pracę, relacje międzyludzkie, a nawet zdrowie psychiczne. O tym, że łuszczyca to coś więcej niż choroba skóry mówi między innymi jeden z najbardziej znanych specjalistów od tej choroby, australijski naukowiec doktor Michael Tirant.

Na całym świecie na łuszczycę cierpi aż 180 milionów ludzi, co stanowi 3% populacji. Wielu wydaje się, że jest to tylko choroba skóry, co sprawia, że bagatelizujemy jej rolę w życiu chorego. Tymczasem łuszczyca może mieć dla zdrowia i życia pacjenta bardzo poważne konsekwencje i to z dwóch powodów.

Stawowa postać łuszczycy

Co trzeci chory cierpi na łuszczycę stawową, która może powodować łuszczycowe zapalenie stawów. To zdecydowanie najgroźniejsza postać tej choroby. Zapalenie stawów rozwija się najczęściej między 30. a 50. rokiem życia, a leczenie łuszczycy stawowej nie leży już w gestii dermatologa, ale reumatologa. Choroba może mieć niezwykle poważne konsekwencje i ogromny wpływ na życie chorego – chorzy na łuszczycę stawową często mają problemy ze zginaniem palców, a więc nie mogą utrzymać niczego w dłoniach, a co za tym idzie – nie mogą też pracować. Łuszczyca stawowa ma wpływ także na ich związki z ludźmi.

Łuszczyca prowadzi do depresji

Zresztą nie tylko stawowa postać łuszczycy może wywrócić życie chorego do góry nogami. Chorzy z rozległymi zmianami skórnymi są często wykluczani ze społeczeństwa, zapadają na depresję, a nawet miewają próby samobójcze. Kilka przykładów ze swojej praktyki lekarskiej opisywał dr Michael Tirant, biochemik i twórca preparatów na łuszczycę z linii Dr Michaels. Jedna z jego pacjentek, chorująca na depresję zadzwoniła do niego w piątkowy wieczór z prośbą o pilne spotkanie. Doktor Tirant umówił się z nią i czekał kilka godzin, ale kobieta nie przyszła. Następnego dnia naukowiec usłyszał w wiadomościach, że jego pacjentka popełniła samobójstwo – skoczyła z mostu.

Inny przypadek, o którym opowiadał doktor Tirant podczas wizyty w Polsce dotyczył czterdziestosiedmioletniego Irańczyka, który choruje na łuszczycę prawie przez całe swoje życie. Mężczyzna od 40 lat miał rozległe zmiany skórne – wyglądał do tego stopnia odpychająco, że od kilkudziesięciu lat nikt nie chciał go dotknąć. Nawet matka oddała go do domu dziecka. Irakijczyk zbierał pieniądze na leczenie w Szwecji, ale gdy dotarł do hotelu, w którym miał nocować w trakcie terapii – nie wpuszczono go do pokoju ze względu na jego wygląd. Mężczyzna przez cztery dni spał w parku, w szpitalu próbowano go leczyć, ale bez rezultatu. Ostatecznie lekarze bezradnie rozłożyli ręce i kazali choremu wracać do domu, bo nie znaleźli sposobu, by mu pomóc. Choroba w tak zaawansowanej postaci nie tylko uniemożliwia pracę, zaburza kontakty z ludźmi, ale może także utrudniać normalne funkcjonowanie – pacjent dra Tiranta nie mógł nawet jeździć autobusem, bo inni pasażerowie ze strachem odsuwali się od niego.

Edukowanie równie ważne jak leczenie

Jak pokazują badania, o których mówił dr Tirant podczas swojego wystąpienia w Warszawie, istnieje duży związek między łuszczycą a chorobami sercowo-naczyniowymi. Z łuszczycą współwystępują często udary mózgu, ale także rak, otyłość, zespół metaboliczny. Jest to więc choroba, której znaczenia nie wolno bagatelizować, a leczenie chorych jest równie ważne jak edukowanie społeczeństwa. Ludzie boją się chorych na łuszczycę i unikają kontaktu z nimi a tym samym, często nieświadomie i nie ze złej woli sprawiają, że stan chorego pogarsza się – odrzucenie przez otoczenie jest przyczyną stresu, a ten z kolei wpływa na pogłębienie się objawów łuszczycy.

Edukowanie społeczeństwa jest o tyle ważne, że choć 91% Polaków deklaruje, że ma wiedzę na temat łuszczycy (badanie „Polacy o chorobach autoimmunologicznych” przeprowadzone przez Homo Homini*), to aż jedna czwarta sądzi, że można się tą chorobą zarazić. Być może mylą łuszczycę z grzybicą, ale w przeciwieństwie do tej drugiej, łuszczyca jest nie tylko niezaraźliwa, ale także nieuleczalna, a że dotyczy aż miliona Polaków – warto wiedzieć o niej jak najwięcej.

*Badanie „Polacy o chorobach autoimmunologicznych” zostało zrealizowane przez Instytut Badawczy Homo Homini w maju 2013r. na zlecenie AbbVie Polska.

Szok - to odczucie kobiety, której zdarza się to po raz pierwszy. Potem pojawia się wstyd i ciągły strach, że to się może znowu powtórzyć. W skrajnych przypadkach dochodzi nawet do wycofania z życia społecznego oraz depresji. Nietrzymanie moczu, bo o nim mowa, jest schorzeniem, które powinno się leczyć nie tylko z powodów czysto zdrowotnych, ale również psychologicznych. Niestety, nadal zbyt wiele Polek cierpi na nie w tajemnicy i osamotnieniu zamiast powiedzieć co im dolega swojemu lekarzowi. Okazuje się, że w wielu przypadkach wystarczy kilkunastominutowy, bezbolesny zabieg, żeby skutecznie wyleczyć tę przykrą przypadłość.

„Od jakiegoś czasu borykam się z bardzo wstydliwym problemem. Gdy się śmieję, kicham, czy zwyczajnie się poruszam popuszczam i za nic w świecie nie umiem tego powstrzymać. Głupio mi z tego powodu wychodzić z domu” pisze anonimowo Internautka na jednym z kobiecych forów. Tego typu wypowiedzi w sieci jest więcej, a realia są szokujące, bo szacuje się, że problem nietrzymania moczu dotyczy co czwartej kobiety w naszym kraju.

Skąd się to bierze i dlaczego mnie dotyczy?

Nasze nerki przez cały czas produkują mocz, który moczowodami nieustannie spływa do pęcherza, napełniając go do momentu, w którym zaczynamy odczuwać potrzebę sikania. Ujściem z pęcherza jest cewka moczowa, która przez cały czas jest naturalnie (i bez udziału naszej woli) zaciskana dzięki ruchom sąsiadujących z nią mięśni. Niestety, bardzo często z różnych powodów mięśnie te przestają ściskać cewkę w tak skuteczny sposób jak wcześniej, czego efektem jest nietrzymanie moczu.

Problem w większości przypadków dotyczy kobiet. Jak tłumaczy doktor Marek Wasiluk z warszawskiego Centrum Medycyny Nowoczesnej Triclinium, ma to związek przede wszystkim z naszą budową anatomiczną, gospodarką hormonalną oraz kwestiami związanymi z ciążą i porodem. – Kobieca cewka moczowa jest krótsza i grubsza niż u mężczyzn, co powoduje, że z czasem utrzymywanie moczu może stawać się utrudnione. Poza tym przechodzi ona nad przednią ścianą pochwy, której mięśnie podczas porodu naturalnego są bardzo naciągane, co jest jedną z głównych przyczyn pojawiania się problemu nietrzymania moczu. Kolejnymi powodami może być proces starzenia się, menopauza (i związany z nią zmiany hormonalne) czy stany zapalne pochwy i układu moczowego, będące problemami dotyczącymi głównie kobiet.

Zdaniem specjalisty nietrzymanie moczu jest dolegliwością, z którą większości kobiet prędzej czy później, w różnym stopniu przychodzi się zmagać. I choć problem dotyka częściej pań po 50-tce czy 60-tce, to nie jest on rzadkością nawet w przypadku młodych, aktywnych kobiet.

Co mogę zrobić?

Na szczęście istnieją skuteczne metody walki z tą krępującą przypadłością – różne w zależności od stopnia jej natężenia. Kiedy sytuacja nie zdarza się często i jest raczej niefortunnym „wypadkiem przy pracy”, sprawę powinny załatwić popularne ćwiczenia mięśni Kegla, polegające na świadomym i regularnym zaciskaniu pochwy. Metoda choć prosta i nie wymagająca większych poświęceń, powinna być wykonywana systematycznie, najlepiej codziennie, przez ok. 2 – 3 miesiące, aby pojawiły się zauważalne efekty.

Co w przypadku, kiedy problem jest bardziej nasilony? Dawniej kobiety miały do dyspozycji jedynie zabiegi operacyjne – inwazyjne, bolesne i odbywające się pod znieczuleniem ogólnym. – Na szczęście to już przeszłość – uważa doktor Marek Wasiluk z Triclinium. – Od niedawna medycyna estetyczna dysponuje bezinwazyjną i bardzo skuteczną metodą niemalże całkowitego usuwania dolegliwości za pomocą ablacyjnego lasera frakcyjnego odpowiednio dostosowanego pod kątem tego typu zabiegów (dedykowana końcówka i specjalny tryb pracy).

Metoda polega na włożeniu do pochwy lasera, przy pomocy którego powoli naświetla się jej ścianki – od końca aż do ujścia. Podczas zabiegu kobieta nie może być w trakcie miesiączki (lub na kilka dni przed), nie powinna również mieć aktywnego zakażenia grzybiczego. Procedura trwa ok. 10 minut i jest praktycznie całkowicie bezbolesna. Po zabiegu nie należy współżyć przez ok. 2 tygodnie. W tym czasie polecane jest przyjmowanie globulek z kwasem mlekowym, który pozwoli utrzymać odpowiednie PH i zabezpieczy przed ewentualnym zakażeniem. Przez kilka dni z pochwy może wydobywać się różowawa wydzielina, co jest objawem zupełnie normalnym.

– Zazwyczaj potrzebnych jest od jednego do trzech zabiegów – tłumaczy doktor Marek Wasiluk. – Zabiegi powtarza się w około miesięcznych odstępach czasu, a mniej więcej po miesiącu, półtora, zaczyna być widoczna wyraźna poprawa. Działanie tego zabiegu jest naprawdę spektakularne. Dodatkowe korzyści płynące z zabiegu, które mogą być istotne zwłaszcza dla starszych kobiet, to obkurczenie oraz poprawa nawilżenia pochwy.

Informacje o ekspercie:

Dr Marek Wasiluk - lekarz medycyny estetycznej (absolwent podyplomowych studiów z medycyny estetycznej na Warszawskim UM oraz podyplomowej szkoły Medycyny Estetycznej PTMeiAA). Właściciel warszawskiego Centrum Medycyny Nowoczesnej Triclinium (al. KEN 47 lokal 13 www.triclinium.pl). Autor eksperckiego bloga www.marekwasiluk.pl

Boże Narodzenie to z jednej strony symbol czasu pokoju i radości, a zarazem jedna z najbardziej tajemniczych historii. Wydaje się iż próżno szukać podobnych dziejowych zdarzeń, które byłyby tak istotne dla dalszych losów ludzkości. Radość i tajemnica to stany, które towarzyszą także znacznej większości chwil, w których kobieta otrzymuje informację, iż jak to śpiewała Beata Kozidrak ,,Więc teraz serca mam dwa". W dobie rozwoju technologi prokreacyjnych pytanie o szczęście i sekret poczęcia nie traci na aktualności. Czy jednak pojawienie się procedury in vitro spowodowało, iż wszelkie tego typu podobne pytania straciły rację bytu? Często usłyszeć można, iż ,,procedura na szkle" to zabawa w Stwórce. Czy jednak osoby zaangażowane w program in vitro całkowicie stracili z oczu metafizyczną rzeczywistość? Czy podejmowane przez nich stwórcze działania dalej posiadają element tajemnicy?

Otyłość, cukrzyca, dna moczanowa, choroby tarczycy – co łączy te tak odległe jednostki chorobowe? Dlaczego zostały wymienione jednym tchem? Dlatego, bo nie wynikają z zakażenia czy też urazu, jakiemu został poddany organizm. Dlatego, gdyż wszystkie związane są z nieprawidłowościami przemiany materii – wadami metabolizmu. Dlatego, iż ich wspólna, choć bardzo ogólna nazwa brzmi – choroby metaboliczne.

Cukrzyca

Stały, podniesiony poziom glukozy w krwi i niebezpieczne dla życia, gwałtowne skoki stężenia glukozy – to cukrzyca, często dramatyczna konsekwencja nadmiernej otyłości i braku aktywności fizycznej. A finał? Uszkodzenia nerek, układu krążenia, wzroku, amputacja nóg z powodu stopy cukrzycowej …

Otyłość, cukrzyca, dna moczanowa, choroby tarczycy – co łączy te tak odległe jednostki chorobowe? Dlaczego zostały wymienione jednym tchem? Dlatego, bo nie wynikają z zakażenia czy też urazu, jakiemu został poddany organizm. Dlatego, gdyż wszystkie związane są z nieprawidłowościami przemiany materii – wadami metabolizmu. Dlatego, iż ich wspólna, choć bardzo ogólna nazwa brzmi – choroby metaboliczne.

Cukrzyca

Stały, podniesiony poziom glukozy w krwi i niebezpieczne dla życia, gwałtowne skoki stężenia glukozy – to cukrzyca, często dramatyczna konsekwencja nadmiernej otyłości i braku aktywności fizycznej. A finał? Uszkodzenia nerek, układu krążenia, wzroku, amputacja nóg z powodu stopy cukrzycowej …

Dna moczanowa

Choroba metaboliczna prowadząca do powstawania złogów kryształów moczanowych uszkadzających stawy – to nic innego jak inna nazwa podagry – opromienionej ponurą sławą choroby dżentelmenów i piratów, która swoje ofiary doprowadzała do szaleństwa nagłymi paroksyzmami bólu. Kretynizm wiążący się z wolem, kiedyś często opisywany u ludzi mieszkających w terenach podgórskich, nadpobudliwi cholerycy z wytrzeszczonymi oczami – to ofiary złego funkcjonowania tarczycy, gruczołu, którego hormony wpływają na metabolizm prawie wszystkich komórek naszego organizmu.

Otyłość

To zaburzenie przemiany materii spowodowane między innymi nadmierną podażą energii (kalorii) zawartej w pokarmach w stosunku do zapotrzebowania organizmu. W efekcie dochodzi do zwiększenia magazynowania nadmiaru energii w postaci tkanki tłuszczowej. Zatem zjadając więcej niż potrzebujemy, magazynujemy nadmiar dostarczonych kalorii w postaci tłuszczu. Nie chodzi tu tylko o spożywanie tłustych potraw, ale także produktów wysoce przetworzonych, cukrów prostych, słodyczy i słodkich napojów. Otyłość jest zagrożeniem dla naszego zdrowia i życia, gdyż zwiększa ryzyko nadciśnienia, choroby wieńcowej, żylaków, udaru mózgu, nowotworów, niepłodności, a nawet chorób psychicznych. Badania przeprowadzone przez Światową Organizację Zdrowia pokazały, że problem nadwagi dotyczy 50-75% populacji kobiet i mężczyzn.

Jak samemu sprawdzić czy nie jesteśmy już otyli?

Aby uniknąć otyłości lub przynajmniej oceniać jej narastanie należy oprócz regularnej kontroli wagi i stałego pomiaru ciśnienia określać także swój:

1. Współczynnik masy ciała, BMI (ang. Body Mass Index), który odnosi wzrost do masy ciała. Jest stosunkiem masy ciała w kilogramach do wysokości w metrach podniesionych do kwadratu. Prawidłowa wartość BMI wynosi 18,5-24,9. Wartość 25-29,9 wskazuje na nadwagę, natomiast wartość BMI przekraczająca 30 mówi już o otyłości.
2. Wskaźnik WHR (ang. waist-hip ratio), stosunek obwodu talii do obwodu bioder, który służy do określenia rozmieszczenia tkanki tłuszczowej i typu otyłości. Otyłość brzuszna to otyłość typu męskiego, androidalna tzw. „jabłuszko”. Towarzyszy jej większe ryzyko wystąpienia zaburzeń metabolicznych, nadciśnienia, choroby wieńcowej, a także cukrzycy i niepłodności u kobiet i mężczyzn. Inną jest otyłość kobieca, gynoidalna tzw. „gruszka”, która polega na zlokalizowaniu tkanki tłuszczowej w okolicy bioder i pośladków. Otyłość typu męskiego stwierdzana jest przy WHR>1.00 u mężczyzn lub WHR>0.80 u kobiet, natomiast otyłość kobieca przy WHR<0.50 u mężczyzn i WHR<0.80 u kobiet.
3. Poziom tkanki tłuszczowej, który możemy mierzyć w domu za pomocą prostych przyrządów lub bardziej zaawansowanymi aparatami w placówkach służby zdrowia. W warunkach prawidłowych tłuszcz stanowi około 15% masy ciała. O otyłości mówimy wówczas, gdy tkanka tłuszczowa stanowi więcej niż 25% masy ciała u mężczyzn i 30% masy ciała u kobiet.

Cukrzyca

To choroba metaboliczna spowodowana brakiem lub nieprawidłowym działaniem insuliny (hormonu wydzielanego przez trzustkę) z przewlekłym, wysokim stężeniem glukozy we krwi (hiperglikemią). Wykorzystanie glukozy jako źródła energii wymaga odpowiedniej ilości prawidłowo działającej insuliny. Cukrzyca typu 1 wynika ze zniszczenia komórek trzustki wytwarzających insulinę, przez mechanizmy autoimmunizacyjne organizmu (agresję wobec własnych tkanek), co prowadzi do bezwzględnego niedoboru insuliny. Cukrzyca typu 2, która stanowi do 95% wszystkich przypadków cukrzycy, spowodowana jest niewrażliwością organizmu na wytwarzaną przez siebie insulinę, a w mniejszym zakresie niedoborem insuliny.

Objawy, które wskazują na możliwość rozwoju cukrzycy to stałe uczucie pragnienia, częste oddawanie moczu (wielomocz), utrata masy ciała, zwiększony apetyt (napady „wilczego” głodu), senność, ogólne osłabienie, stany zapalne narządów moczowo-płciowych (często odczuwane jako swędzenie w okolicy intymnych okolic ciała), a także zmiany skórne (np. niegojące się nadżerki i pęknięcia śluzówki narządów płciowych).

Trzeba pamiętać, że cukrzyca przyśpiesza miażdżycę, która należy do mechanizmów leżących u podstaw choroby niedokrwiennej serca, jej dramatycznego wariantu w postaci zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu i choroby naczyniowej kończyn dolnych. W Polsce zanotowanych jest 2,5 mln chorych na cukrzycę i dwa razy tyle ze stanem przed cukrzycowym, co powoduje, że prawie 8 milionów naszych rodaków dotkniętych jest problemem zaburzeń gospodarki węglowodanowej ustroju. Przyczyną tego stanu rzeczy są znaczne zmiany stylu życia: mniejsza aktywność fizyczna, związana z urbanizacją i nieracjonalne odżywianie się tj. zbyt kaloryczne i zbyt przetworzone z ciągle wzrastającą rolą fast food’u.

Badania laboratoryjne dla osób otyłych i potencjalnych cukrzyków

Otyłość połączona z brakiem aktywności fizycznej powoduje oporność organizmu na insulinę. Ta z kolei sprawia, że dochodzi do podwyższonego stężenia insuliny i równocześnie glukozy. Podniesiony poziom glukozy powoduje uszkodzenia wielu narządów (głównie naczyń krwionośnych i nerek), a w konsekwencji powikłania cukrzycy, które prowadzą często do fatalnych skutków (śmierć sercowo-naczyniowa, udary mózgu).

1. Badanie poziomu glukozy we krwi na czczo

Powinno być wykonywane przynajmniej raz na 3 lata, a w przypadku osób z tak zwanej grupy ryzyka (m.in. powyżej 45 roku życia, otyłych, z nadciśnieniem, mających członków rodziny chorych na cukrzycę) co roku. Wykonywane jest na czczo, przynajmniej 8 godzin od ostatniego posiłku (optymalnie 12 godzin) z uwzględnieniem soku i kawy. Wyniki mogą wskazywać na brak zaburzeń gospodarki węglowodanowej lub na tzw. stan przed cukrzycowy lub cukrzycę.

2. Doustny test tolerancji glukozy

Test zlecany przez lekarza w przypadku, gdy wynik pomiaru stężenia glukozy na czczo, w dwóch różnych dniach, uplasuje się w przedziale 100-125 mg/dl. W dniu testu należy rano zgłosić się na czczo do laboratorium ogólnopolskiej sieci Diagnostyka. Po pierwszym pobraniu krwi na czczo badanemu zalecane jest wypicie 75 g glukozy rozpuszczonej w wodzie. Drugie pobranie krwi dokonywane jest po dwugodzinnym okresie oczekiwania w pozycji siedzącej, w poczekalni punktu pobrań (należy unikać ruchu i wysiłku, a przede wszystkim pozostać na czczo). Badanie polega na monitorowaniu reakcji organizmu na podaną glukozę. Określa się szybkość wydzielania insuliny po podaniu glukozy i jej wpływ na poziom glukozy w krwi badanego. Wynik testu pozwala na stwierdzenie ewentualnej insulino oporności, która jest jedną z przyczyn cukrzycy typu 1 i 2.

3. Lipidogram

Lipidogram oznaczany jest w celu stwierdzenia dyslipidemii, zaburzeń (zwykle podwyższonych stężeń) poziomu trójglicerydów i cholesterolu, zarówno całkowitego, jak i dwóch jego frakcji. Frakcja HDL, czyli lipoproteina o wysokiej gęstości, zwana potocznie dobrym cholesterolem, odpowiedzialna jest za transport cholesterolu do wątroby. Z kolei LDL (lipoproteina o niskiej gęstości) to tzw. zły cholesterol, który uczestniczy w powstawaniu blaszek miażdżycowych w ścianach tętnic, co prowadzi do utrudnienia przepływu krwi i zawału serca lub mózgu, w zależności od umiejscowienia zakrzepu.

4. Badania biochemiczne wątroby

Wątroba osób spożywających zbyt dużo tłuszczu lub nadużywających alkoholu może ulegać uszkodzeniu. W ocenie stanu komórek wątroby (hepatocytów) pomocne jest ustalenie aktywności tzw. enzymów wątrobowych. W wyniku uszkodzenia hepatocytów (przy niedotlenieniu lub pod wpływem działania toksyn lub wirusów) wzrasta aktywność enzymów wątrobowych uwalnianych z hepatocytów do krwi. Badanie stopnia uszkodzenia komórek wątrobowych polega na zmierzeniu we krwi aktywności ALT (Alat, aminotransferazy alaninowej), AST (Aspat, aminotransferazy asparaginianowej), ALP (fosfatazy zasadowej, inaczej alkalicznej), BIL (Bilirubiny całkowitej) i GGTP (Gamma-glutamylotransferazy). Badania te są objęte historyczną nazwą próby wątrobowe i, gdy są wykonywane łącznie, badany powinien być na czczo.

Kolejne fazy uszkodzenia wątroby mogą prowadzić do włóknienia wątroby i w konsekwencji do marskości wątroby. Diagnostyka dysponuje badaniami biochemicznymi, które pozwalają na nieinwazyjną ocenę stopnia włóknienia wątroby i stopnia aktywności martwiczo-zapalnej o podłożu wirusowym (HCV, HBV). Panel badań przydatnych w diagnostyce tych schorzeń to FibroTest i FibroMax. Fibromax dodatkowo ocenia stopień stłuszczenia wątroby i stopień aktywności martwiczo-zapalnej o podłożu metabolicznym i alkoholowym. Wyniki badań mogą być wskazaniem do wykonania biopsji wątroby będącej badaniem rozstrzygającym.

5. Inne badania istotne w diagnostyce i monitorowaniu leczenia cukrzycy to pomiar:

• stężenia insuliny – badanie zalecane w celu oceny ryzyka miażdżycy, chorób niedokrwiennych serca i nadciśnienia
• peptydu C – odzwierciedla rzeczywistą ilość insuliny wytwarzanej w organizmie
• glikowanej hemoglobiny (HbA1c) – odzwierciedla stężenie glukozy w okresie 3-4 miesięcy poprzedzającym badanie, jest retrospektywnym wskaźnikiem glikemii oraz wskaźnikiem rozwoju przewlekłych powikłań cukrzycy
• fruktozaminy – wykonywany w przypadku chorych na niestabilną cukrzycę
• ciał ketonowych w moczu – stosowany szczególnie w monitorowaniu leczenia cukrzycy typu 1
• albuminy w moczu – pozwala na wykrycie minimalnych ilości białka wydalanego z moczem, co jest pierwszym sygnałem uszkodzenia nerek w przebiegu cukrzycy.

Dna moczanowa

Jest chorobą, w przebiegu której dochodzi do nieprawidłowego ciągu przemian metabolicznych zasad purynowych, których końcowym produktem przemiany jest kwas moczowy. Kiedyś była postrzegana jako choroba ludzi bogatych i kojarzona z bogatą w mięso, alkohol i tłuszcze dietą. Objawia się nawrotowym zapaleniem i napadami bólu w stawach, głównie śródręczno-paliczkowym palucha, skokowym czy kolanowym.

Objawy są spowodowane wytrącaniem się kwasu moczowego w stawach i strukturach okołostawowych wtedy, gdy we krwi następuje podwyższenie poziomu kwasu. Napady bólu, które trwają od kilkunastu dni do kilku tygodni, najczęściej wywoływane są przez wysiłek fizyczny, alkohol, uraz, niektóre leki oraz zabiegi operacyjne. Kilka lat po pierwszym napadzie rozwija się przewlekłe, wielostawowe zapalenie, w którym w okolicy stawów powstają złogi moczanów tzw. guzki dnawe.

Nadmierny wzrost stężenia kwasu moczowego (hiperurykemia) może mieć charakter pierwotny (rozwija się w wyniku wrodzonych defektów metabolizmu) lub wtórny, który jest konsekwencją m.in. zwiększonej podaży niektórych produktów w diecie. Powikłaniami hiperurykemi może być dna moczanowa i uszkodzenie nerek.

Profilaktyka dny opiera się na unikaniu produktów bogatych w puryny, podrobów (wątróbka), zup gotowanych na mięsnych wywarach czy warzyw strączkowych (groch, soczewica). Warto ograniczyć również picie herbaty i kawy, które mają działanie moczopędne. Nie należy zakwaszać organizmu słodyczami, tłustymi wyrobami czy napojami typu cola. Osobom otyłym w walce z dną pomoże pozbycie się zbędnych kilogramów. W tej sytuacji nie warto jednak działać na własną rękę, gdyż źle dobrany wysiłek fizyczny i dieta mogą pogorszyć stan chorego. Dlatego warto odchudzać się pod okiem reumatologa i dietetyka.

Diagnozowanie dny moczanowej

Podstawowym badaniem jest oznaczenie stężenia kwasu moczowego w surowicy krwi, które można wykonać w Diagnostyce. Zalecanym badaniem jest analiza moczu, w której sprawdza się poziom wydalania tego kwasu z organizmu. Alarmujący wynik tych badań może być podstawą do badania płynu stawowego, pobieranego przez lekarza w celu identyfikacji kryształków moczanu sodu. To badanie jest rozstrzygające dla rozpoznania artretyzmu.

Tarczyca i jej hormony

Tarczyca, gruczoł wydzielania wewnętrznego, umiejscowiona jest płytko pod skórą, w przedniej części szyi. Dzięki temu jej patologiczne powiększenie jest szybko dostrzegane, przez chorego i jego otoczenie. Produkowane przez tarczycę hormony i ich metobolity tj. trójjodotyronina (T3), tyroksyna (T4) oraz ich aktywne formy – wolna T3 (fT3) i wolna T4 (fT4), a także kalcytonina (Ct), wpływają na metabolizm oraz gospodarkę fosforanowo-wapniową organizmu.

Na czynność gruczołu tarczycowego ma wpływ poziom jodu. W przypadku stosowania jodowanej soli kuchennej, nawet w terenach podgórskich, podaż jodu jest wystarczająca. Regulacja działania tarczycy odbywa się w osi podwzgórze-przysadka-tarczyca. Hormony wpływające na aktywności tarczycy to tyreoliberyna (TRH) i hormon tyreotropowy (TSH), które są uwalniane przez znajdujące się w mózgu odpowiednio, podwzgórze i przysadkę. Obydwa hormony pobudzają lub hamują produkcję hormonów tarczycy. W uproszczeniu, spadek stężenia TSH świadczy o nadczynności tarczycy, a wzrost stężenia o jej niedoczynności.

Nadczynność tarczycy (hipertyreoza) oznaczająca nadmierną produkcję hormonów tarczycy, spotykana jest częściej u kobiet niż u mężczyzn. Jej typowymi objawami są: uczucie gorąca, nadmierne pocenie się, utrata masy ciała pomimo zwiększonego apetytu, przyspieszenie tętna i kołatanie serca, powiększenie obwodu szyi, niepokój, drżenie rąk, bezsenność. Niedoczynność tarczycy (hipotyreoza), związana z niedostateczną produkcją hormonów tarczycy, występuje około 5 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn, a jej częstość zwiększa się z wiekiem. Objawy niedoczynności to: wzrost masy ciała, osłabienie, senność, uczucie chłodu, obrzęki podskórne, zaparcia, suchość skóry, łamliwość włosów i zwolnienie czynności serca.

Oznaczenie poziomu hormonów tarczycy

W sieci Diagnostyka możliwe jest oznaczanie hormonów obrazujących fizjologiczny stan tarczycy. Podstawowe oznaczenia dotyczą TSH oraz FT3 i FT4, czyli tzw. frakcji wolnej hormonów T3 i T4, gdyż tylko one są czynne biologicznie. Oznaczenie wyłącznie TSH ma mała wartość diagnostyczną, gdyż istnieje szereg patologii tarczycy związanych z jej niedoczynnością lub nadczynnością, w których stężenie TSH jest prawidłowe przy ewidentnych odchyleniach wartości hormonów tarczycy: FT4 i FT4. Badanie tarczycy należy do najtańszych oznaczeń immunochemicznych, wykonywanych z jednej próbki krwi. Nie wymaga skierowania lekarza.

Ogólnopolska sieć laboratoriów medycznych Diagnostyka prowadzi kampanię profilaktyczną pt. „Jestem kobietą i dbam…”. Jej przyczyną jest fakt, iż kobiety zwykle dbają o zdrowie nie tylko swoje, ale i całej rodziny. Na wiosnę tego roku zakończył się pierwszy etap poświęcony samym kobietom, natomiast od 1 września do 30 listopada 2014 trwa etap pt. „Jestem kobietą i dbam o partnera” i skierowany jest do mężczyzn, którzy badają się raczej niechętnie.

W ramach obecnie trwającego etapu kobiety mogą uzyskać bon z 70% zniżką na badania dla swojego partnera, np. w kierunku chorób metabolicznych. W tym celu powinny zarejestrować się na stronie kampanii http://www.kobieta.diagnostyka.pl/ i odpowiedzieć na pytanie dlaczego dbają o swojego mężczyznę. Autorka najciekawszej odpowiedzi wygra tygodniowy pobyt w Alpach Włoskich dla dwóch osób, natomiast kolejnych 10 kobiet uda się z partnerem na weekendowy pobyt w SPA. Oprócz tego dla uczestników konkursu przygotowano zestawy balneokosmetyków. Fundatorami nagród jest Biuro Podróży Wygoda Travel, Flora Pro.Activ oraz Balneokosmetyki z Malinowego Zdroju. Kolejne etapy kampanii w 2015 r. skierowane będą do kobiet dbających o dzieci oraz o rodziców.

Choroba metaboliczna prowadząca do powstawania złogów kryształów moczanowych uszkadzających stawy – to nic innego jak inna nazwa podagry – opromienionej ponurą sławą choroby dżentelmenów i piratów, która swoje ofiary doprowadzała do szaleństwa nagłymi paroksyzmami bólu. Kretynizm wiążący się z wolem, kiedyś często opisywany u ludzi mieszkających w terenach podgórskich, nadpobudliwi cholerycy z wytrzeszczonymi oczami – to ofiary złego funkcjonowania tarczycy, gruczołu, którego hormony wpływają na metabolizm prawie wszystkich komórek naszego organizmu.

Otyłość

To zaburzenie przemiany materii spowodowane między innymi nadmierną podażą energii (kalorii) zawartej w pokarmach w stosunku do zapotrzebowania organizmu. W efekcie dochodzi do zwiększenia magazynowania nadmiaru energii w postaci tkanki tłuszczowej. Zatem zjadając więcej niż potrzebujemy, magazynujemy nadmiar dostarczonych kalorii w postaci tłuszczu. Nie chodzi tu tylko o spożywanie tłustych potraw, ale także produktów wysoce przetworzonych, cukrów prostych, słodyczy i słodkich napojów. Otyłość jest zagrożeniem dla naszego zdrowia i życia, gdyż zwiększa ryzyko nadciśnienia, choroby wieńcowej, żylaków, udaru mózgu, nowotworów, niepłodności, a nawet chorób psychicznych. Badania przeprowadzone przez Światową Organizację Zdrowia pokazały, że problem nadwagi dotyczy 50-75% populacji kobiet i mężczyzn.

Jak samemu sprawdzić czy nie jesteśmy już otyli?

Aby uniknąć otyłości lub przynajmniej oceniać jej narastanie należy oprócz regularnej kontroli wagi i stałego pomiaru ciśnienia określać także swój:

1. Współczynnik masy ciała, BMI (ang. Body Mass Index), który odnosi wzrost do masy ciała. Jest stosunkiem masy ciała w kilogramach do wysokości w metrach podniesionych do kwadratu. Prawidłowa wartość BMI wynosi 18,5-24,9. Wartość 25-29,9 wskazuje na nadwagę, natomiast wartość BMI przekraczająca 30 mówi już o otyłości.

2. Wskaźnik WHR (ang. waist-hip ratio), stosunek obwodu talii do obwodu bioder, który służy do określenia rozmieszczenia tkanki tłuszczowej i typu otyłości. Otyłość brzuszna to otyłość typu męskiego, androidalna tzw. „jabłuszko”. Towarzyszy jej większe ryzyko wystąpienia zaburzeń metabolicznych, nadciśnienia, choroby wieńcowej, a także cukrzycy i niepłodności u kobiet i mężczyzn. Inną jest otyłość kobieca, gynoidalna tzw. „gruszka”, która polega na zlokalizowaniu tkanki tłuszczowej w okolicy bioder i pośladków. Otyłość typu męskiego stwierdzana jest przy WHR>1.00 u mężczyzn lub WHR>0.80 u kobiet, natomiast otyłość kobieca przy WHR<0.50 u mężczyzn i WHR<0.80 u kobiet.

3. Poziom tkanki tłuszczowej, który możemy mierzyć w domu za pomocą prostych przyrządów lub bardziej zaawansowanymi aparatami w placówkach służby zdrowia. W warunkach prawidłowych tłuszcz stanowi około 15% masy ciała. O otyłości mówimy wówczas, gdy tkanka tłuszczowa stanowi więcej niż 25% masy ciała u mężczyzn i 30% masy ciała u kobiet.

Cukrzyca

To choroba metaboliczna spowodowana brakiem lub nieprawidłowym działaniem insuliny (hormonu wydzielanego przez trzustkę) z przewlekłym, wysokim stężeniem glukozy we krwi (hiperglikemią). Wykorzystanie glukozy jako źródła energii wymaga odpowiedniej ilości prawidłowo działającej insuliny. Cukrzyca typu 1 wynika ze zniszczenia komórek trzustki wytwarzających insulinę, przez mechanizmy autoimmunizacyjne organizmu (agresję wobec własnych tkanek), co prowadzi do bezwzględnego niedoboru insuliny. Cukrzyca typu 2, która stanowi do 95% wszystkich przypadków cukrzycy, spowodowana jest niewrażliwością organizmu na wytwarzaną przez siebie insulinę, a w mniejszym zakresie niedoborem insuliny.

Objawy, które wskazują na możliwość rozwoju cukrzycy to stałe uczucie pragnienia, częste oddawanie moczu (wielomocz), utrata masy ciała, zwiększony apetyt (napady „wilczego” głodu), senność, ogólne osłabienie, stany zapalne narządów moczowo-płciowych (często odczuwane jako swędzenie w okolicy intymnych okolic ciała), a także zmiany skórne (np. niegojące się nadżerki i pęknięcia śluzówki narządów płciowych).

Trzeba pamiętać, że cukrzyca przyśpiesza miażdżycę, która należy do mechanizmów leżących u podstaw choroby niedokrwiennej serca, jej dramatycznego wariantu w postaci zawału mięśnia sercowego, udaru mózgu i choroby naczyniowej kończyn dolnych. W Polsce zanotowanych jest 2,5 mln chorych na cukrzycę i dwa razy tyle ze stanem przed cukrzycowym, co powoduje, że prawie 8 milionów naszych rodaków dotkniętych jest problemem zaburzeń gospodarki węglowodanowej ustroju. Przyczyną tego stanu rzeczy są znaczne zmiany stylu życia: mniejsza aktywność fizyczna, związana z urbanizacją i nieracjonalne odżywianie się tj. zbyt kaloryczne i zbyt przetworzone z ciągle wzrastającą rolą fast food’u.

Badania laboratoryjne dla osób otyłych i potencjalnych cukrzyków

Otyłość połączona z brakiem aktywności fizycznej powoduje oporność organizmu na insulinę. Ta z kolei sprawia, że dochodzi do podwyższonego stężenia insuliny i równocześnie glukozy. Podniesiony poziom glukozy powoduje uszkodzenia wielu narządów (głównie naczyń krwionośnych i nerek), a w konsekwencji powikłania cukrzycy, które prowadzą często do fatalnych skutków (śmierć sercowo-naczyniowa, udary mózgu).

1. Badanie poziomu glukozy we krwi na czczo

Powinno być wykonywane przynajmniej raz na 3 lata, a w przypadku osób z tak zwanej grupy ryzyka (m.in. powyżej 45 roku życia, otyłych, z nadciśnieniem, mających członków rodziny chorych na cukrzycę) co roku. Wykonywane jest na czczo, przynajmniej 8 godzin od ostatniego posiłku (optymalnie 12 godzin) z uwzględnieniem soku i kawy. Wyniki mogą wskazywać na brak zaburzeń gospodarki węglowodanowej lub na tzw. stan przed cukrzycowy lub cukrzycę.

2. Doustny test tolerancji glukozy

Test zlecany przez lekarza w przypadku, gdy wynik pomiaru stężenia glukozy na czczo, w dwóch różnych dniach, uplasuje się w przedziale 100-125 mg/dl. W dniu testu należy rano zgłosić się na czczo do laboratorium ogólnopolskiej sieci Diagnostyka. Po pierwszym pobraniu krwi na czczo badanemu zalecane jest wypicie 75 g glukozy rozpuszczonej w wodzie. Drugie pobranie krwi dokonywane jest po dwugodzinnym okresie oczekiwania w pozycji siedzącej, w poczekalni punktu pobrań (należy unikać ruchu i wysiłku, a przede wszystkim pozostać na czczo). Badanie polega na monitorowaniu reakcji organizmu na podaną glukozę. Określa się szybkość wydzielania insuliny po podaniu glukozy i jej wpływ na poziom glukozy w krwi badanego. Wynik testu pozwala na stwierdzenie ewentualnej insulino oporności, która jest jedną z przyczyn cukrzycy typu 1 i 2.

3. Lipidogram

Lipidogram oznaczany jest w celu stwierdzenia dyslipidemii, zaburzeń (zwykle podwyższonych stężeń) poziomu trójglicerydów i cholesterolu, zarówno całkowitego, jak i dwóch jego frakcji. Frakcja HDL, czyli lipoproteina o wysokiej gęstości, zwana potocznie dobrym cholesterolem, odpowiedzialna jest za transport cholesterolu do wątroby. Z kolei LDL (lipoproteina o niskiej gęstości) to tzw. zły cholesterol, który uczestniczy w powstawaniu blaszek miażdżycowych w ścianach tętnic, co prowadzi do utrudnienia przepływu krwi i zawału serca lub mózgu, w zależności od umiejscowienia zakrzepu.

4. Badania biochemiczne wątroby

Wątroba osób spożywających zbyt dużo tłuszczu lub nadużywających alkoholu może ulegać uszkodzeniu. W ocenie stanu komórek wątroby (hepatocytów) pomocne jest ustalenie aktywności tzw. enzymów wątrobowych. W wyniku uszkodzenia hepatocytów (przy niedotlenieniu lub pod wpływem działania toksyn lub wirusów) wzrasta aktywność enzymów wątrobowych uwalnianych z hepatocytów do krwi. Badanie stopnia uszkodzenia komórek wątrobowych polega na zmierzeniu we krwi aktywności ALT (Alat, aminotransferazy alaninowej), AST (Aspat, aminotransferazy asparaginianowej), ALP (fosfatazy zasadowej, inaczej alkalicznej), BIL (Bilirubiny całkowitej) i GGTP (Gamma-glutamylotransferazy). Badania te są objęte historyczną nazwą próby wątrobowe i, gdy są wykonywane łącznie, badany powinien być na czczo.

Kolejne fazy uszkodzenia wątroby mogą prowadzić do włóknienia wątroby i w konsekwencji do marskości wątroby. Diagnostyka dysponuje badaniami biochemicznymi, które pozwalają na nieinwazyjną ocenę stopnia włóknienia wątroby i stopnia aktywności martwiczo-zapalnej o podłożu wirusowym (HCV, HBV). Panel badań przydatnych w diagnostyce tych schorzeń to FibroTest i FibroMax. Fibromax dodatkowo ocenia stopień stłuszczenia wątroby i stopień aktywności martwiczo-zapalnej o podłożu metabolicznym i alkoholowym. Wyniki badań mogą być wskazaniem do wykonania biopsji wątroby będącej badaniem rozstrzygającym.

5. Inne badania istotne w diagnostyce i monitorowaniu leczenia cukrzycy to pomiar:

• stężenia insuliny – badanie zalecane w celu oceny ryzyka miażdżycy, chorób niedokrwiennych serca i nadciśnienia
• peptydu C – odzwierciedla rzeczywistą ilość insuliny wytwarzanej w organizmie
• glikowanej hemoglobiny (HbA1c) – odzwierciedla stężenie glukozy w okresie 3-4 miesięcy poprzedzającym badanie, jest retrospektywnym wskaźnikiem glikemii oraz wskaźnikiem rozwoju przewlekłych powikłań cukrzycy
• fruktozaminy – wykonywany w przypadku chorych na niestabilną cukrzycę
• ciał ketonowych w moczu – stosowany szczególnie w monitorowaniu leczenia cukrzycy typu 1
• albuminy w moczu – pozwala na wykrycie minimalnych ilości białka wydalanego z moczem, co jest pierwszym sygnałem uszkodzenia nerek w przebiegu cukrzycy.

Dna moczanowa

Jest chorobą, w przebiegu której dochodzi do nieprawidłowego ciągu przemian metabolicznych zasad purynowych, których końcowym produktem przemiany jest kwas moczowy. Kiedyś była postrzegana jako choroba ludzi bogatych i kojarzona z bogatą w mięso, alkohol i tłuszcze dietą. Objawia się nawrotowym zapaleniem i napadami bólu w stawach, głównie śródręczno-paliczkowym palucha, skokowym czy kolanowym.

Objawy są spowodowane wytrącaniem się kwasu moczowego w stawach i strukturach okołostawowych wtedy, gdy we krwi następuje podwyższenie poziomu kwasu. Napady bólu, które trwają od kilkunastu dni do kilku tygodni, najczęściej wywoływane są przez wysiłek fizyczny, alkohol, uraz, niektóre leki oraz zabiegi operacyjne. Kilka lat po pierwszym napadzie rozwija się przewlekłe, wielostawowe zapalenie, w którym w okolicy stawów powstają złogi moczanów tzw. guzki dnawe.

Nadmierny wzrost stężenia kwasu moczowego (hiperurykemia) może mieć charakter pierwotny (rozwija się w wyniku wrodzonych defektów metabolizmu) lub wtórny, który jest konsekwencją m.in. zwiększonej podaży niektórych produktów w diecie. Powikłaniami hiperurykemi może być dna moczanowa i uszkodzenie nerek.

Profilaktyka dny opiera się na unikaniu produktów bogatych w puryny, podrobów (wątróbka), zup gotowanych na mięsnych wywarach czy warzyw strączkowych (groch, soczewica). Warto ograniczyć również picie herbaty i kawy, które mają działanie moczopędne. Nie należy zakwaszać organizmu słodyczami, tłustymi wyrobami czy napojami typu cola. Osobom otyłym w walce z dną pomoże pozbycie się zbędnych kilogramów. W tej sytuacji nie warto jednak działać na własną rękę, gdyż źle dobrany wysiłek fizyczny i dieta mogą pogorszyć stan chorego. Dlatego warto odchudzać się pod okiem reumatologa i dietetyka.

Diagnozowanie dny moczanowej

Podstawowym badaniem jest oznaczenie stężenia kwasu moczowego w surowicy krwi, które można wykonać w Diagnostyce. Zalecanym badaniem jest analiza moczu, w której sprawdza się poziom wydalania tego kwasu z organizmu. Alarmujący wynik tych badań może być podstawą do badania płynu stawowego, pobieranego przez lekarza w celu identyfikacji kryształków moczanu sodu. To badanie jest rozstrzygające dla rozpoznania artretyzmu.

Tarczyca i jej hormony

Tarczyca, gruczoł wydzielania wewnętrznego, umiejscowiona jest płytko pod skórą, w przedniej części szyi. Dzięki temu jej patologiczne powiększenie jest szybko dostrzegane, przez chorego i jego otoczenie. Produkowane przez tarczycę hormony i ich metobolity tj. trójjodotyronina (T3), tyroksyna (T4) oraz ich aktywne formy – wolna T3 (fT3) i wolna T4 (fT4), a także kalcytonina (Ct), wpływają na metabolizm oraz gospodarkę fosforanowo-wapniową organizmu.

Na czynność gruczołu tarczycowego ma wpływ poziom jodu. W przypadku stosowania jodowanej soli kuchennej, nawet w terenach podgórskich, podaż jodu jest wystarczająca. Regulacja działania tarczycy odbywa się w osi podwzgórze-przysadka-tarczyca. Hormony wpływające na aktywności tarczycy to tyreoliberyna (TRH) i hormon tyreotropowy (TSH), które są uwalniane przez znajdujące się w mózgu odpowiednio, podwzgórze i przysadkę. Obydwa hormony pobudzają lub hamują produkcję hormonów tarczycy. W uproszczeniu, spadek stężenia TSH świadczy o nadczynności tarczycy, a wzrost stężenia o jej niedoczynności.

Nadczynność tarczycy (hipertyreoza) oznaczająca nadmierną produkcję hormonów tarczycy, spotykana jest częściej u kobiet niż u mężczyzn. Jej typowymi objawami są: uczucie gorąca, nadmierne pocenie się, utrata masy ciała pomimo zwiększonego apetytu, przyspieszenie tętna i kołatanie serca, powiększenie obwodu szyi, niepokój, drżenie rąk, bezsenność. Niedoczynność tarczycy (hipotyreoza), związana z niedostateczną produkcją hormonów tarczycy, występuje około 5 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn, a jej częstość zwiększa się z wiekiem. Objawy niedoczynności to: wzrost masy ciała, osłabienie, senność, uczucie chłodu, obrzęki podskórne, zaparcia, suchość skóry, łamliwość włosów i zwolnienie czynności serca.

Oznaczenie poziomu hormonów tarczycy

W sieci Diagnostyka możliwe jest oznaczanie hormonów obrazujących fizjologiczny stan tarczycy. Podstawowe oznaczenia dotyczą TSH oraz FT3 i FT4, czyli tzw. frakcji wolnej hormonów T3 i T4, gdyż tylko one są czynne biologicznie. Oznaczenie wyłącznie TSH ma mała wartość diagnostyczną, gdyż istnieje szereg patologii tarczycy związanych z jej niedoczynnością lub nadczynnością, w których stężenie TSH jest prawidłowe przy ewidentnych odchyleniach wartości hormonów tarczycy: FT4 i FT4. Badanie tarczycy należy do najtańszych oznaczeń immunochemicznych, wykonywanych z jednej próbki krwi. Nie wymaga skierowania lekarza.

Ogólnopolska sieć laboratoriów medycznych Diagnostyka prowadzi kampanię profilaktyczną pt. „Jestem kobietą i dbam…”. Jej przyczyną jest fakt, iż kobiety zwykle dbają o zdrowie nie tylko swoje, ale i całej rodziny. Na wiosnę tego roku zakończył się pierwszy etap poświęcony samym kobietom, natomiast od 1 września do 30 listopada 2014 trwa etap pt. „Jestem kobietą i dbam o partnera” i skierowany jest do mężczyzn, którzy badają się raczej niechętnie.

W ramach obecnie trwającego etapu kobiety mogą uzyskać bon z 70% zniżką na badania dla swojego partnera, np. w kierunku chorób metabolicznych. W tym celu powinny zarejestrować się na stronie kampanii http://www.kobieta.diagnostyka.pl/ i odpowiedzieć na pytanie dlaczego dbają o swojego mężczyznę. Autorka najciekawszej odpowiedzi wygra tygodniowy pobyt w Alpach Włoskich dla dwóch osób, natomiast kolejnych 10 kobiet uda się z partnerem na weekendowy pobyt w SPA. Oprócz tego dla uczestników konkursu przygotowano zestawy balneokosmetyków. Fundatorami nagród jest Biuro Podróży Wygoda Travel, Flora Pro.Activ oraz Balneokosmetyki z Malinowego Zdroju. Kolejne etapy kampanii w 2015 r. skierowane będą do kobiet dbających o dzieci oraz o rodziców.

Źródło: http://zdrowieinatura.com.pl/

Proszek arganowy, wykorzystywany na szeroką skalę przez przemysł kosmetyczny w procesie produkcji podkładów, może przyczyniać się rozwoju astmy i innego typu alergii u pracowników fabryki.

Zespół włoskich i izraelskich naukowców opublikował w British Journal of Dermatology wyniki badań dotyczących pozytywnych efektów leczenia łysienia plackowatego z wykorzystaniem osocza bogato płytkowego (PRP). Wg doktora Fabio Rinaldiego i zespołu naukowców osocze bogato płytkowe stymuluje pod skórą komórki macierzyste, które wspomagają wzrost włosów. Dotychczas możliwości leczenia łysienia plackowatego były bardzo ograniczone, brakuje również metod profilaktycznych.

Łysienie plackowate (Alopecia) jest chorobą autoimmunologiczną, dotykającą zarówno mężczyzn, kobiety, a także młodzież. Charakteryzuje się wypadaniem włosów, często o niewyjaśnionej etiologii. Schorzenie rozpoczyna się nagłą utratą włosów w pewnych obszarach skóry głowy i może rozwijać się do całkowitego łysienia, a nawet utraty włosów w innych partiach ciała. Ma niekorzystny wpływ na jakość życia pacjentów oraz na ich stan psychiczny.
Aby uzyskać osocze bogatopłytkowe krew pobierana jest od pacjenta i wirowana w wirówce, która oddziela płytki krwi od pozostałych jej składników. Następnie PRP jest wstrzykiwane do łysiny.
W celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania osocza bogatopłytkowego w leczeniu łysienia plackowatego przeprowadzono randomizowane badanie metodą podwójnie ślepej próby z udziałem 45 pacjentów dotkniętych tym schorzeniem. Pacjentów przydzieleni zostali losowo do jednej z trzech grup leczonych odpowiednio osoczem bogatopłytkowym i triamcinolonem. Trzecią grupę stanowiło placebo. Leki wstrzykiwane były w jedną połowę skóry głowy. Pacjenci otrzymywali leki w trzech etapach, a odstępach 1 miesiąca. Obserwacja chorych trwała 1 rok.

U grupy osób leczonej osoczem bogatopłytkowym stwierdzono zwiększony odrost włosów, spadek ich dystrofii, zminimalizowanie uczucia pieczenia i swędzenia w porównaniu z grupą leczoną triamcinolonem i placebo. PRP jest biokompatybilne i bezpieczne. Żaden z uczestników badania nie zgłosił skutków ubocznych.

Badania mogą przyczynić się do wynalezienia nowych terapii łysienia plackowatego, które poprawią jakość życia chorych. Dalsze badania w tym kierunku powinny poszerzyć wiedzę o funkcjonowaniu mieszka włosowego przyczyniając się do wytworzenia nowego podejścia terapeutycznego dla wielu zaburzeń wzrostu włosów.

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Dbając o nasze ciało, przeważnie skupiamy się najbardziej na twarzy, włosach czy dłoniach. Niekiedy wręcz zapominamy, że skóra innych obszarów, jak np. szyi, dekoltu i piersi może również potrzebować szczególnej troski. Warto przyjrzeć się ekstraktom roślinnym oraz preparatom kosmetycznym wykorzystywanym do pielęgnacji tych części ciała.