Obecnie metody diagnostyki stosowane w chorobach włosów związane są głównie z badaniami mikro- i makroskopowymi łodygi i korzenia włosa oraz owłosionej skóry głowy. Można je podzielić na inwazyjne- biopsje skóry, półinwazyjne- trichogram oraz nieinwazyjne- fototrichogram, badanie przy pomocy kamery video oraz ilościowa i jakościowa ocena włosów wypadających.

Najważniejsze metody diagnozowania chorób włosów:

Trichogram

Metoda ta pozwala na określenie rodzaju utraty włosów. Stosowana jest w celu mikroskopowej oceny stanu korzeni włosów. Ściślej mówiąc, pozwala na zbadanie stosunku ilościowego włosów z poszczególnych faz rozwojowych włosa, czyli znajdujących się na konkretnym etapie cyklu włosowego. Na cykl włosowy składa się: faza anangenowa- okres wzrostu włosa trwa 2-7 lat i obejmuje 60-90% wszystkich włosów, faza katagenu- okres zahamowania wzrostu i zaniku mieszka włosowego trwający 1-2 tygodnie i obejmujący 0,5-2% włosów oraz faza telogenu trwająca 2-4 tygodnie, obejmująca 2-18% włosów i charakteryzująca się okresem spoczynku oraz kończąca się wypadnięciem włosa. Trichogram pomaga również zdiagnozować problem nieprawidłowej budowy włosa, tj. obecność włosów dystroficznych i pozbawionych pochewek włosów dysplastycznych.

Procedury wykonania badania:

Na szkiełku mikroskopowym umieszcza się w specjalnie przygotowany sposób włosy i prowadzi obserwację pod mikroskopem oceniając stan korzeni. W przeciągu 2 tygodni przed badaniem, włosy należy delikatnie myć co 5 dni. Nie wolno wykonywać zabiegów kosmetycznych, takich jak: farbowanie czy prostowanie włosów. 5 dni po ostatnim myciu włosów należy pobrać próbkę ok. 20-50 włosów.

Trichogram znalazł zastosowanie głównie w diagnostyce łysienie plackowatego, telogenowego i androgenowego.

Fototrichogram

Metoda ta umożliwia ocenę stanu łysienia i określenie rodzaju patologii. Służy do pomiaru dynamiki wzrostu włosów oraz wykorzystuje powtarzanie fotografii ogniska chorobowego.

Procedury wykonania badania:

Badanie polega na wygoleniu włosów na powierzchni 1cm2 na wysokość 1mm oraz wykonaniu zdjęcia. Następnie po 48h lub w razie potrzeby po 5-7 dniach należy zrobić kolejne zdjęcie. Fotografie umożliwią ocenę gęstości i średnicy włosów, ilości włosów telo- i anangenowych oraz szybkości wzrostu. Kolejnym etapem badania jest analiza mikroskopowa obciętych trzonów włosów, podczas której ocenie podlega średnica włosa i związane z nią liczne patologie, np.; zgrubienia, przewężenia czy skręcenia.

Odmianą tej metody jest fototrichogram kontrastowy. W przeciwieństwie do zwykłego fotorichogramu pozwala dodatkowo na wykrycie pozbawionych pigmentu, zminiaturyzowanych włosów charakterystycznych dla łysienia androgenowego. Technika badania różni się tylko tym, że zdjęcia wykonywane są przed i po krótkotrwałym farbowaniu co umożliwia wykrycie mniej pigmentowanych włosów.

Badanie kamerą video

Metoda służy do oceny stanu włosów i owłosionej skóry głowy oraz  klinicznej oceny łysienia przy użyciu videokamery połączonej z monitorem. Pozwala oszacować grubość, pigmentację, połysk oraz działanie czynników chemicznych i fizycznych na łodygę włosa. Tym samym umożliwia ocenę uszkodzeń struktury łodygi włosa oraz nabytych zmian na powierzchni włosa. Ponadto pozwala ocenić stan skóry głowy dając możliwość zdiagnozowania łupieżu czy łysienia głównie androgenowego i plackowatego.

Red. Magdalena Bartosiak

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Po debiucie biodermokosmetyków Revitacell przyszedł czas na przełomowe preparaty do zabiegów mezoterapii w gabinetach kosmetycznych i dermatologicznych. Linia poszerza się obecnie o dwie nowości do profesjonalnych zabiegów. Jedna z nich to Mezoterapia regenerująca MIC-1, druga natomiast – Mezoterapia anti-aging MIC-1. Oba produkty bazują na odkryciu wrocławskich naukowców – komórkach macierzystych MIC-1. – W formule nowych preparatów wykorzystujemy sprawdzony kompleks aktywny NHAC Biocervin MIC-1, pozyskany dzięki odkryciu komórek macierzystych MIC-1 – mówi Paulina Bugno, kierownik badań i rozwoju Revitacell. – Stymuluje on komórki skóry do naturalnej odnowy, powstrzymuje procesy starzenia, a także przywraca równowagę metaboliczną. Mobilizuje fibroblasty do produkcji nowych włókien kolagenu i elastyny. Dzięki zabiegom z preparatami Revitacell skóra jest zregenerowana, jędrna i zdrowa – dodaje.

Komórki macierzyste MIC-1, pozyskane z poroża jelenia szlachetnego, to innowacja w regeneracji. Głośne odkrycie wrocławskich naukowców, które chronione jest już 10 patentami na świecie, pozwala odbudowywać skórę już na poziomie komórkowym.

Regeneracja z MIC-1

Pierwszy z nowych produktów do mezoterapii to preparat o właściwościach łagodząco-regeneracyjnych. Stanowi połączenie innowacyjnego składnika NHAC Biocervin MIC-1 z witaminami z grupy B oraz alantoiną. Doskonale regeneruje, nawilża, łagodzi i daje ukojenie najbardziej wymagającej skórze. – Użycie preparatu w zabiegach zapewnia intensywną regenerację na poziomie komórkowym. Natychmiast po zabiegu skóra staje się wyciszona i wygładzona, wyrównuje się też jej koloryt. Łagodzi podrażnienia i redukuje niedoskonałości. Długofalowo poprawia się kondycja wszystkich warstw skóry, przez co cera odzyskuje piękny i zdrowy wygląd – mówi Paulina Bugno, kierownik badań i rozwoju Revitacell.

Formuła anti-aging

Drugi z preparatów wykazuje właściwości liftingująco-rewitalizujące z efektem anti-aging. Składnikiem głównym jest tu pozyskany na bazie opatentowanych komórek macierzystych MIC-1, NHAC Biocervin MIC-1. Wspierają go także składniki zapewniające intensywne działanie liftingujące i gwarantujące efekt odmłodzenia skóry – anty-aging. Oprócz przełomowej substancji w preparacie znajdziemy ekstrakt z kiełków krokosza barwierskiego oraz witaminę B3. Poprawiają one strukturę i wyrównują koloryt skóry. – Wielowymiarowa odbudowa na poziomie komórkowym z drugim z preparatów Revitacell, daje efekt wyraźnego wygładzenia i redukcji zmarszczek oraz poprawy napięcie, jędrności i elastyczności skóry, która nabiera naturalnego blasku i rozjaśnia się – mówi Paulina Bugno.

Revitacell w gabinecie

Produkty do użytku profesjonalnego dedykowane są gamie zaawansowanych zabiegów specjalistycznych – od mezoterapii bezigłowej, przez sonoforezę, aż do aplikacji manualnej oraz zabiegów przy wykorzystaniu rollera. Nakładane są one na uprzednio oczyszczoną skórę, dopiero później wykonywany jest zabieg kosmetyczny. – Wprowadzanie składników aktywnych produktów Revitacell w głąb skóry, dzięki zaawansowanym zabiegom kosmetycznym i dermatologicznym, zapewnia wielowymiarową odbudowę i jeszcze lepszą stymulację skóry do odnowy – podsumowuje Paulina Bugno.

Produkty zostały przebadane dermatologicznie i alergologicznie, dzięki czemu ich zastosowanie w zabiegach jest bezpieczne i skuteczne. Dla optymalnego efektu rekomenduje się wykonanie serii zabiegów.  

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Włoski- sprzymierzeniec czy wróg?

Decyzję o usunięciu owłosienia z okolic intymnych w aspekcie estetyki każdy podejmuje w zgodzie z własnymi przekonaniami. Co jednak z konsekwencjami zdrowotnymi?

Włosy łonowe pełnią funkcję naturalnej bariery fizycznej. Stanowią ochronę wrażliwych miejsc intymnych przed zakażeniami, wysypką czy podrażnieniami. Włos wyrwany wraz z cebulką pozostawia na skórze mikrouszkodzenia, które mogą być przyczyną zakażeń i w efekcie doprowadzić do infekcji okolic intymnych.

Zwolennicy depilacji twierdzą jednak, że obecność włosków w tych miejscach nie sprzyja utrzymaniu higieny. Na włoskach mogą gromadzić się zanieczyszczenia, które niewątpliwie sprzyjają rozwojowi bakterii.

Anna Olesińska, kosmetolog La Beaute Clinique podkreśla: „Ryzyko istnieje, ale procent wystąpienia skutków ubocznych depilacji jest niewielki. Ważny jest wybór odpowiedniej metody. Na rynku pojawiły się nowe rozwiązania  usuwania owłosienia, gdzie bezpieczeństwo zabiegu jest gwarantowane”.

Jaką więc technikę wybrać, aby nie zaszkodzić zdrowiu?

Najbardziej znaną metodą pozbycia się owłosienia jest golenie maszynką. Pozwala ona na szybkie i zupełnie bezbolesne usunięcie zbędnego owłosienia. Wystarczy bowiem tylko kilka ruchów maszynką, by odkryć gładką skórę. Należy jednak pamiętać o zastosowaniu pianki lub kremu, żeby uniknąć podrażnień. Efekt jednak jest krótkotrwały i już po kilku godzinach mogą pojawić się krótkie włoski. Takie włoski łatwiej wrastają w skórę, co może skutkować zapaleniem mieszków włosowych. Jeżeli decydujemy się na tę metodę, po zabiegu powinno się przemyć skórę środkiem antybakteryjnym.

Popularnym rozwiązaniem jest zastosowanie kremu do depilacji, który rozpuszcza włoski. Plusem tej metody jest krótki czas zabiegu a skóra pozostaje gładka i nawilżona. Odrastające włoski nie wrastają w skórę, ponieważ kosmetyk rozpuszcza keratynę włosa tylko na powierzchni naskórka. Należy pamiętać, żeby krem nałożyć w odpowiedniej ilości, tak aby pokrył całą widoczną powierzchnię włosa. Wybierając kremy do depilacji, należy zwracać szczególną uwagę na skład. Bardzo ważna jest obecność aktywnych składników, ale również i substancji, które zapobiegają podrażnieniom. Przed takim zabiegiem należy wykonać próbę uczuleniową.

Większość gabinetów kosmetycznych oferuje także depilację woskiem. Dzięki swoim właściwościom wosk nanoszony na konkretne miejsce na skórze przylega dokładnie do powierzchni, po czym szybkim ruchem plaster zostaje oderwany. Usunięciu ulegają nie tylko same włosy, ale także ich cebulki, dzięki czemu efekty zabiegu utrzymują się długi czas.

Obecnie chyba nie ma osoby, która nie słyszałaby o zabiegu depilacji laserowej. Przy tej metodzie owłosienie jest usuwane za pomocą wiązki światła, która wnika głęboko w skórę, niszcząc cebulkę włosa wraz z jej korzeniami. Efekt takiej depilacji utrzymuje się nawet do kilku lat.

Jak mówi kosmetolog Olesińska, na tę metodę decyduje się coraz więcej osób. Wykonanie serii zabiegów pozostawia długotrwałe efekty. Profesjonalnie wykonana depilacja laserowa jest całkowicie bezpieczna i bezinwazyjna.

Ewa Drzazga

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Nie jesteś Bogiem

Kontekst Boga w odniesieniu do in vitro pojawia się najczęściej w przypadku wypowiedzi zdeklarowanych przeciwników sztucznej prokreacji. Opinie wyrażane w tej kwestii zarówno przez watykańską Kongregację Nauki Wiary, jak i polski Episkopat ukazać można następujaco; embriolog dokonując w sposób sztuczny zapłodnienia stara się wejść w rolę Boga, chce stworzyć człowieka, stawia się w roli Stwórcy, a więc popada w trudny do porównania z czymkolwiek grzech pychy. Na marginesie warto tutaj dodać, że w mediach przyjaźnie nastawionych wobec in vitro słowo ,,stworzenie" wcale nie jest rzadkie. Najczęściej wymieniane jest zamiennie z pojęciami,: zapłodnione lub poczęte. Katoliccy bioetycy w omawianej perspektywie odwołują się również do pojęcia tajemnicy. Abp Henryk Hoser, w wywiadzie pt ,,Bóg jest większy" ,w rozmowie z Michałem Królikowskim podkreślił, iż zło jakie wiąże się z in vitro obecne będzie nawet w chwili, w której to technologicznie gwarantować będziemy bezpieczeństwo całej procedury. Podobne działanie niszczy bowiem unikalną jedność psychofizyczną kobiety i mężczyzny, działania te dewastują tajemnicę jaką winna być owiana szczególna intymna relacja małżonków. W opinii Hosera: „To właśnie ona (struktura miłości- przyp. BK) manifestuje się w działaniach płciowych. Stanowi rzeczywistość unifikacyjną kobiety i mężczyzny. Z tego głębokiego związku dwóch osób nie tylko umysłów, serc, ale i ciał, rodzi się nowe życie, nowy człowiek. A zatem genetycznie i duchowo poczęcie życia ludzkiego musi być zakorzenione w miłości wzajemnej kobiety i mężczyzny.”- zaznacza szef bioetycznych ekspertów Konferencji Episkopu Polski. Okazuje się jednak, że przesiedzenie kilku wypowiedzi embriologów wykorzystujących w swej praktyce techniki wspomaganego rozrodu zaskakiwać może podejściem....metafizycznym. Oto przykłady.

Tajemnica?

Kilka lat temu, gdy polskie dzienniki oraz tygodniki zaczęły zajmować się tematem wspomaganej prokreacji do głosu coraz częściej zaczęli być zapraszani biolodzy zajmujący się powyższym zagadnieniem. Jednym z głównych problemów jakie wówczas (a czasami także obecnie) poruszano, był problem postępowania z nadliczbowymi zarodkami. Jako jedna z pierwszych w tej kwestii wypowiedziała się Agnieszka Fiakus, biolog z kliniki leczenia niepłodności „Provita” w Katowicach. W jednym z wywiadów owa badaczka stwierdziła, że „pytanie, czy można je [zarodki- przyp. BK] wyrzucić, oznacza, czy można je... zabić. Od momentu zapłodnienia to nie są już tylko komórki. Wszystko się zmienia, gdy łączą się gamety (…) Wszystko zmienia się z godziny na godzinę. Obserwujemy nowe podziały. To żyje. Czegoś takiego nie można sprzedać czy wyrzucić. To jest ktoś. W tym momencie zaczyna się właśnie człowiek”.

Kilka lat później , w momencie, w którym strony sporu były już mocno ugruntowane w swoich pozycjach, doszło do niespodziewanego spotkania o podobnym charakterze. Prof. Rafał Kurzawa, m.in. szef Sekcji Płodności i Niepłodności Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego zaprosił do swojej kliniki dziennikarzy najbardziej poczytnego w Polsce tygodnika katolickiego, „Gość Niedzielny”. Wywiad, jaki wówczas przeprowadziła z naukowcem dziennikarka Tygodnika, Joanna Bątkiewicz- Brożek jest jak do tej pory jedynym tego typu materiałem, w którym przeciwnicy oraz zwolennicy in vitro, potrafią nawiązać komunikację ukazując prawdy uznawane przez siebie za słuszne. W pewnej chwili redaktorka gazety zapytała profesora: „W laboratorium patrzy Pan na embrion. To dla Pana człowiek?

– Największe wzruszenie, jakie przeżyłem w życiu, to rozumienie faktu, że dziecko, które wydobyłem w czasie cesarskiego cięcia, było tym, które oglądałem pod mikroskopem. Każdy, kto robi in vitro, jest tego świadomy.”

Z drugiej jednak strony pojawiają się w tym kontekście „mniej sympatyczne” głosy. Oto jeden z nich, zaczerpnięty, co interesujące z komentarza zamieszczonego ze strony wymienionego powyżej katolickiego tygodnika: „No i jeszcze komentarz do zimnego szkla. Ono nie jest zimne. W laboratorium stosuje się cieplarki, a embriony zawiesza się w roztworach składniowo identycznych z wnętrzem matki. Nie można porównać "ciepła matki" i "zimna szklą" (…) Z poważaniem - doktor biologii molekularnej, oczekująca swojego pierwszego dziecka poczętego metoda in vitro, po 4 latach starań...”

Wyssane z natury

Porównywanie warunków jakie posiada zarobek w organizmie swojej matki z tymi, które tworzone są w laboratoryjnej rzeczywistości jest praktyką, którą podejmują jednak przede wszystkim sami embriolodzy. Czym bowiem, w neutralnym filozoficznym sensie jest in vitro? Jest ono próbą odtworzenia naturalnych warunków projekcyjnych. Każda z powyżej przedstawionych wypowiedzi w pewnym sensie odwołuje się do wielkiej tajemnicy na jaką nauka natrafia w kwestii walki ze stanem niepłodności. Biolodzy tworzą człowieka. Ale jak to się dzieje, że ,,wszystko się zmienia"? Widzimy zarobek, by następnie asystować w jego przyjściu na świat. Kto tym wszystkim kieruje? Jak pojawiła się taka precyzja działań? Jak podglądać i kopiować te mechanizmy? Ponadto, jak to się dzieje, że nawet ludzie z doktoratem z biologi molekularnej, także latami czekają na skuteczne poczęcie? Czemu „zwyczajne” połączenie gamet nie wystarcza by osiągnąć reprodukcyjny sukces?

Rzeczywistość laboratoryjna już w sensie metodologicznym niejako odwołuje się do warunków naturalnych. Stąd też być może poetyckie pojęcia ,,kobiecego ciepła" w pewnym momencie przestają być ogólnikami stając się badawczym celem. Zapewne w najbliższych miesiącach usłyszymy o kolejnych spektakularnych dokonaniach w zakresie odkrycia mechanizmów rządzących ludzką płodnością. W in vitro z całą pewnością niezwykle jest , iż nagle otrzymuje się precyzyjną informację kiedy „tworzy się człowiek”. Czy jednak to dobrze, że staramy się odpakować wszystkie biologiczne niespodzianki? Jak czuł się będzie człowiek, gdy wszyto już pozna oraz dozna? Wydaje się, iż tak jak tajemnicze były zdarzenia nocy betlejemskiej, tak tajemnicze pozostaną mechanizmy rządzące momentem poczęcia. Możemy badać, dociekać, analizować, sprawdzać. Możemy chwalić się kolejnymi sukcesami poznania danych mechanizmów. Wiedza ta pozostanie jednak zawsze pewnym elementem niepojętej rzeczywistości jaką jest geniusz stworzenia, tajemniczy geniusz. Ową tajemnicę swego czasu poetycko ukazał Karol Wojtyła stwierdzając:

„A kiedy uczniowie łaknący łuskali ziarna pszenicy, jeszcze głębiej zanurzył się w łan. -Uczcie się, proszę najmilsi, ode mnie tego ukrycia. Ja, gdzie ukryłem się, trwam” .

Źródło: http://biotechnologia.pl/