Czy mogłaby Pani krótko scharakteryzować etiopatogenezę trądziku pospolitego?

- Trądzik pospolity jest chorobą skóry obfitującej w gruczoły łojowe. Jego przyczyny są złożone i mają związek z łojotokiem, zaburzeniami rogowacenia ujść mieszków włosowych, aktywnością gruczołów łojowych, czy zakażeniem bakterią Propionibacterium acnes, żyjącą u każdego na skórze oraz zmianami hormonalnymi. W okresie dojrzewania androgeny, czyli męskie hormony płciowe w niewielkim stopniu występujące również u kobiet, powodują powiększenie gruczołów łojowych i nasilenie wydzielania łoju. Mówimy oczywiście o tzw. acne vulgaris, typowym dla nastolatków. W przypadku dorosłych (acne tarda) trądzik jest spowodowany głównie zmianami hormonalnymi lub stresem. Choć i tu hormony mogą odgrywać znaczącą rolę.

Jakie są objawy i przebieg tej choroby?

- Trądzik rozpoczyna się nasilonym wydzielaniem łoju oraz zmianą jego składu. W efekcie następuje nadmierne i nieprawidłowe rogowacenie ujścia mieszka włosowego i tworzy się w ten sposób czop rogowy. Wypełnia on mieszek i wypycha go ku górze. Zablokowane wydzielanie łoju prowadzi do powstania zaskórnika, czyli woreczka wypełnionego tłuszczami i keratyną. Wraz z zaskórnikami gwałtownie namnażają się bakterie Propionibacterium acnes, których pożywką staje się zgromadzony łój. Liczba zakażonych komórek rośnie w szybkim tempie, woreczek wypełnia się wydzieliną, przez co zwiększa się nacisk na ścianki mieszka włosowego zablokowanego czopem rogowym i w efekcie ściany pękają. Tak powstaje ostry stan zapalny i tworzą się krosty. Przebieg choroby może być bardzo różny – od pojedynczych krost, po kliniczne przypadki obfitujące w grudki, guzy, cysty i torbiele ropne.

Jak wygląda leczenie trądziku? Jakie są mechanizmy działania poszczególnych substancji?

- Trądzik to przewlekłe schorzenie, które wymaga stosowania równocześnie kilku metod. To jedyny sposób, by zwiększyć skuteczność leczenia. W terapii stosuje się najczęściej leki zewnętrzne zawierające kwas witaminy A i kwasy owocowe (AHA), które powodują silne złuszczanie naskórka i udrażniają ujścia mieszka włosowego. Zmniejszenie wytwarzania łoju zapewnią retinoidy – pochodne witaminy A. Natomiast suplementy diety i kosmetyki w ostrzejszych przypadkach są jedynie wsparciem dla antybiotyków, czy środków hormonalnych. Antybiotyki nie tylko redukcją bakterie Propionibacterium acnes, ale dodatkowo działają przeciwzapalnie.

Jakie kosmetyki do pielęgnacji skóry powinno się stosować?

- Najważniejsze jest używanie kosmetyków bez mydła. Nie wolno skóry przesuszać i odtłuszczać alkoholem. Trądzik może dotyczyć nie tylko skór tłustych, rozwija się także na skórze alergicznej czy atopowej. Dlatego pielęgnacja powinna być dobrana indywidualnie do rodzaju cery. Skora trądzikowa zawsze wymaga nawilżania, a przy cerze wrażliwej także „uspokojenia”. Dlatego należy stosować linie apteczne kosmetyków do skór wrażliwych i alergicznych. Warto jednak pamiętać, że działanie na własną rękę często może nam tylko zaszkodzić. Dlatego przy wyborze kosmetyków zawsze należy skonsultować się z lekarzem.

Czy istnieje szansa na całkowite wyleczenie?

- Tak, ale pod warunkiem, że leczenie będzie przebiegało pod okiem lekarza-dermatologa. Samemu bardzo ciężko pozbyć się całkowicie trądziku, bo to niezwykle złożona choroba.

Jakie zabiegi kosmetyczne polecane są dla osób z trądzikiem?

- Możliwości jest kilka, ale tu także podstawą jest konsultacja dermatologiczna. Lekarz może zalecić np. peelingi chemiczne, które pomogą odblokować i zwęzić pory. Najczęściej stosuje się np. kwas TCA, roztwór Jessnera wskazany w leczeniu trądziku zaskórnikowego i łojotoku, a także kwas pirogronowy, które regulują wydzielanie sebum, zmniejszają tłustość skóry, działają antybakteryjnie i rozjaśniają skórę. Alternatywą dla peelingów chemicznych mogą być zabiegi hydroabrazji, np. delikatnie oczyszczający Jet Peel, który pozwala pozbyć się starych i zrogowaciałych warstw naskórka oraz pobudzić jej procesy regeneracyjne. W gabinetach medycyny estetycznej nie brakuje również zabiegów dla osób, które poradziły sobie z trądzikiem, ale walczą ze śladami pozostałymi na skórze. Blizny potrądzikowe najlepiej zmniejszy laser frakcyjny Palomar Lux 1540.

Przeczytałam w zagranicznym artykule, że Dr Huang i jego zespół z Uniwersytetu Kalifornijskiego w San Diego, opracowali szczepionkę na trądzik. Jest ona oparta na białku znajdującym się w Propionibacterium acnes. Mogłaby być stosowana zarówno profilaktycznie u dzieci, jak i u osób już dotkniętych schorzeniem. Czy uważa Pani, że szczepionka może stać się przełomem w leczeniu trądziku? Jakie są szanse na jej wprowadzenie na rynek?

Szczepionka Dra Huanga jest obecnie na etapie badań na modelu zwierzęcym, dlatego trudno dziś wyrokować o jej skuteczności w leczeniu trądziku u ludzi. 

Jakiś czas temu próbowano tzw. autoszczepionek na trądzik.  Na czym polegały i w jaki sposób działały? Dlaczego się nie przyjęły? Czy były mało skuteczne?

Autoszczepionka w trądziku należy już raczej do historii medycyny. Była bardzo popularna w latach 70. i 80. Dziś konsensus lekarzy w sprawie leczenia trądziku nie przewiduje jej wykorzystywania. Autoszczepionki nie przyjęły się, ponieważ ich stosowanie wiąże się z ryzykiem przestrojenia immunologicznego organizmu i zaostrzenia przebiegu trądziku. Poza tym obecnie jest wiele nowoczesnych i skutecznych leków na trądzik, dlatego tym bardziej nie ma potrzeby stosowania autoszczepionek.

Portal biotechnologia.pl bardzo serdecznie dziękuje za udzielenie wywiadu

Red. Agata Lebiedowska

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Podczas pocałunku wydziela się hormon, który nazwano kisspeptyna. Białko to stymuluje oś podwzgórzowo-przysadkowo-gonadalną. Pobudzenie tej drogi odpowiada za wydzielenie hormonów płciowych, zwiększone uwalnianie hormonu folikulotropowego i luteotropowego u kobiet oraz testosteronu u mężczyzn. Duże znaczenie kisspeptyna dogrywa w okresie dojrzewania, w końcowym etapie życia płodowego i we wczesnym okresie noworodkowym następuje pulsacyjne uwalnianie hormonów gonadotropowych. W dalszym etapie wzrostu osobniczego następuje wyciszenie uwalniania hormonów z podwzgórza. W okresie dojrzewania cały mechanizm za sprawą kisspeptyny  zostaje reaktywowany.

Kisspeptyna nazywana jest również metastatyną, gdyż hamuje migrację komórek melanoma. Podczas rozwoju nowotworu zostaje zahamowana transkrypcja genu Kiss-1, kodującego to białko.

Całowanie pociąga za sobą lawinę serotoniny i endrofin. Głównym źródłem serotoniny w naszym organizmie jest układ nerwowy, płytki krwi oraz błona śluzowa jelita. Hormon ten działając poprzez receptory seroteninowe powoduje skurcz mięśni gładkich, wspomaga perystaltykę jelit oraz hamuje wydzielanie kwasu solnego w żołądku na rzecz zwiększonego wydzielania śluzu i węglowodanów, co zapobiega powstawaniu choroby wrzodowej.

Serotonina jako neuroprzekaźnik uczestniczy w przewodzeniu impulsów nerwowych. Pobudzenie obejmuje głównie komórki związane z nastrojem, apetytem, snem, pamięcią i uczeniem się. To także dzięki serotoninie dobrze śpimy. W nocy przekształca się ona w melatoninę, co umożliwia zasypianie. Brak tego hormonu, poza złym samopoczuciem, często wiąże się z długimi nieprzespanymi nocami.

Obszary w mózgu wpływające na uczucia i odczuwanie oraz rdzeń kręgowy, w mniejszym stopniu przysadka mózgowa, odpowiedzialne są za wytwarzanie endorfin. Hormony te oprócz „dawania szczęścia” łagodzą ból. Podczas pobudzenia receptorów opioidowych bodźcem bólowym czy stresem zwiększa się wydzielanie endrofin. Substancje te są naturalnymi związkami opioidowymi. Niestety duże stężenie tego hormonu może być szkodliwe. Endorfiny często nazywane są „wewnętrzną morfiną”, a organizm przyzwyczaja się do wysokiego poziomu tego hormonu. W przypadku obniżenia jego poziomu człowiek traci dobry nastrój, a do złagodzenia bólu potrzeba większej dawki hormonu.
Ważnym, z punktu widzenia kobiety, efektem ubocznym pocałunków jest likwidacja zmarszczek. Podczas tego aktu pracuje wiele mięśni twarzy, a co za tym idzie są one wzmacniane. Podczas pocałunku przepływa wiele impulsów elektrycznych z mózgu do mięśni twarzy, które pobudzone staja się bardziej elastyczne.

Podczas pocałunków pracują również intensywnie gruczoły ślinowe. Zwiększona produkcja śliny, mającej właściwości bakteriobójcze, mogą wpływać również pozytywnie na stan naszego uzębienia. Zawarty w wydzielinie gruczołów lizozym atakuje i perforuje ściany komórek bakterii, a w końcu powoduje ich zniszczenie. Także system immunologiczny bierze udział w obronie jamy ustnej. Przeciwciała  wydzielają się do śliny zaraz po osiedleniu bakterii na błonach śluzowych. Poprzez pocałunek dochodzi do wymiany różnego rodzaju patogenów – wirusów i bakterii. Kontakt ten prowadzi do aktywacji naszego układu immunologicznego i uodpornienie. Jednak nie zawsze dochodzi do obrony i zniszczenia wrogiego patogenu. Każdy powinien unikać pocałunków z osobami zarażonymi wirusem opryszczki wargowej. Do zarażenia może dojść na kilka dni przed pojawieniem się zmian wirusowych. Innym wrogiem pocałunków jest wirus Epsteina-Barr wywołujący mononukleozę.

Zamiast stosować suplementację diety w naturalny sposób dbajmy o prawidłowe funkcjonowanie organizmu.

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Glikokortykosteroidy są hormonami naturalnie wytwarzanymi przez korę nadnerczy w odpowiedzi na poziom innego hormonu – adrenokortykotropiny. Ten szlak sygnałowy reguluje m.in. przemiany białek, węglowodanów i tłuszczów. Glikokortykosteriody pomagają również przetrwać organizmowi sytuacje stresowe. Co ciekawe, np. poziom jednego z glikokortykosteroidów  - kortyzolu, w normalnym trybie dobowym jest najwyższy we krwi wczesnym rankiem. W ten sposób organizm przygotowuje się do stresu jakim jest pobudka.

Na wzór naturalnych hormonów opracowano również syntetyczne leki glikokortykosteroidowe (GSK) o działaniu przeciwzapalnym, przeciwalergicznym i immunosupresyjnym. Stosowane są one m.in. w leczeniu astmy oskrzelowej oraz problemów dermatologicznych.

Najnowsze badania wskazują jednak, że możemy podnieść poziom dobroczynnych glikokortykosteroidów w naszym organizmie bez przyjmowania leków. I z reguły robimy to nieświadomie, a w zasadzie inni robią to za nas. Doświadczenia przeprowadzone na myszach wykazały bowiem, że krótkotrwały stres psychiczny powoduje wydzielanie glikokortykosteroidów o działaniu przeciwzapalnym. A kogo z nas czasem nie zdenerwuje współpracownik czy ktoś z rodziny?

Rolę hormonów wydzielanych pod wpływem stresu badano pod kątem stymulacji procesów regeneracji powierzchni skóry. Testy przeprowadzono na mysich modelach atopowego zapalenia skóry, egzemy oraz podrażnień wywołanych ekspozycją na alergen lub trującą roślinę. Na działanie substancji drażniących eksponowano niewielki fragment skóry na uchu gryzonia. Po powstaniu zmian skórnych myszy podzielono na dwie grupy – jedna z nich została ulokowana w zwykłych klatkach, natomiast gryzonie z drugiej grupy zamknięto w bardzo małych klatkach na 18 godzin. Po tym czasie wszyscy mysi uczestnicy badania przebywali jeszcze trzy dni w klatkach zwykłych rozmiarów. 

Obserwacje gryzoni wykazały, że organizmy myszy poddawanych sytuacji stresowej szybciej przeprowadzały proces gojenia ran niezależnie od typu podrażnienia skóry.  Jednocześnie podanie tym gryzoniom substancji blokującej działanie glikokortykosteroidów spowodowało zanik stymulacji gojenia się ran pod wpływem stresu. Wynik ten sugeruje kluczową rolę sterydów w tym procesie.

Opublikowane badanie dostarcza odpowiedzi na pytanie dlaczego na przestrzeni wieków ludzie zachowali zdolność wytwarzania hormonów sterydowych w odpowiedzi na stres. Wcześniejsze badania wskazywały bowiem, że długotrwała ekspozycja na te substancje wywiera szkodliwy wpływ na strukturę i funkcje nie tylko skóry, ale również innych narządów. Teraz okazuje się, że wszystko zależy od czasu wydzielania sterydów przez organizm. Odkrycie to może również pomóc w ulepszeniu terapii schorzeń lekami steroidowymi. Często bowiem obserwujemy negatywny wpływ tych substancji na ludzki organizm. Teraz wydaje się, że wynika on ze zbyt agresywnego podejścia – może skuteczne byłoby skrócenie czasu leczenia albo zmniejszenie dawek?

Dodatkowo autorzy badania sugerują, że ograniczone zwiększenie wydzielania przez organizm glikokortykosteroidów może mieć pozytywny wpływ również na leczenie innych urazów, nie tylko uszkodzeń powłoki skórnej. Ewolucja zatem i tym razem nie zawiodła!

Źródło: http://biotechnologia.pl/