Zapraszamy do rejestracji na szkolenie "Opakowanie i oznakowanie produktu kosmetycznego" (Warszawa, 9 października 2014) organizowane przez Dział Kosmetologia portalu branżowego Biotechnologia.pl.

Dziś nad ranem ok godziny 5.45 w wyniku wybuchu samochodu pułapki zginął plutonowy Rafał Celebudzki, dwóch innych polskich żołnierzy zostało rannych. Do zdarzenia doszło w trakcie przejazdu konwoju koalicji. Samobójczy atak przeprowadzono niedaleko ambasady USA w Kabulu Do zamachu przyznali się talibowie. Prócz trzech ofiar śmiertelnych wśród wojskowych, w wybuchu zostało rannych 13 afgańskich cywili. Uszkodzeniu uległo także 17 samochodów.

Zawód kosmetyczki jest zawodem podwyższonego ryzyka wynikającego z niebezpieczeństwa zakażenia chorobą na skutek kontaktu z chorym klientem. Uważa się, że salon kosmetyczny należy traktować jak gabinet medyczny z uwagi na wykonywane w nim zabiegi przerywające ciągłość skóry, w związku z czym w obu placówkach powinien być zachowany podobny reżim sanitarny.

Im więcej personel gabinetu będzie wiedział o ryzyku zakażenia, tym częściej będzie dbał o własną ochronę. Ponad 30 patogenów, w tym wirusy zapalenia wątroby typu B i C oraz HIV, może być przenoszonych poprzez krew, dlatego wykonywanie zawodu kosmetyczki jest niebezpieczne dla zdrowia. Zakażenie poprzez krew może nastąpić podczas wykonywania jakiegokolwiek zabiegu kosmetycznego przerywającego ciągłość skóry (np. manicure, pedicure, piercing, tatuaż, makijaż permanentny) zakażonej klientki, jeśli osoba wykonująca zabieg ma skaleczenia, drobne rany, otarcia skóry, na których pojawiło się nawet minimalne krwawienie, i nie używa jednorazowych rękawic ochronnych. Istnieje również wysokie ryzyko zakażenia, gdy podczas mycia sprzętu po zabiegu dojdzie do skaleczenia zainfekowanym sprzętem. Jeżeli spojrzeć na doniesienia, że nieznana jest liczba osób nieświadomych zakażenia, ponieważ przykładowo wirusowe zapalenie wątroby WZW typu C u 80% zakażonych przebiega bezobjawowo, może się okazać, że każdego dnia klientem salonu kosmetycznego może być osoba stanowiąca źródło zakażenia. Należy pamiętać, że na WZW typu C nie ma szczepionki, a w wyniku zakażenia może rozwinąć się marskość wątroby czy nowotwór tego narządu. Ponieważ wirus hepatitis C jest znany dopiero od 1989 roku, a dokładne badania na jego obecność wśród dawców krwi wykonuje się powszechnie dopiero od połowy 1992 roku, wszyscy, którzy mieli wykonaną transfuzję krwi przed rokiem 1993, powinni poddać się badaniu na obecność przeciwciał HCV. Wszystkie te osoby mogą być dziś klientem każdego salonu piękności.

Powszechnie dostępne na rynku preparaty dezynfekcyjne stosowane są z myślą o skutecznym niszczeniu chorobotwórczych mikroorganizmów. Dezynfekowanie rąk przed i po każdym zabiegu znacznie zwiększa ochronę przed zakażeniem. Dostępne preparaty do dezynfekcji rąk są przyjemne w użyciu – te w postaci żelu doskonale się rozprowadzają na skórze, a dodatek substancji nawilżających powoduje, że skóra rąk nie jest wysuszona. Dezynfekcja higieniczna rąk trwa tylko 30 sekund. Przed każdym zabiegiem wykonywanym na skórze klienta należy pamiętać o zdezynfekowaniu tego miejsca preparatem do tego przeznaczonym.

Wszystkie narzędzia i przybory wielokrotnego zastosowania bezpośrednio po użyciu należy poddać procesowi dezynfekcji przez zanurzanie w roztworze roboczym preparatu myjąco-dezynfekującego. Należy pozostawić narzędzie w roztworze i odczekać zalecany czas. Preparaty oparte na enzymach (proteaza, lipaza, amylaza) rozpuszczą nawet niewidoczne zanieczyszczenia, a narzędzi nie trzeba doczyszczać. Wówczas można je bezpiecznie przygotować do procesu sterylizacji w autoklawie.

Skuteczna ochrona co należy wiedzieć

„Higiena i dezynfekcja w gabinetach kosmetycznych, salonach fryzjerskich, tatuażu i odnowy biologicznej” to tytuł spotkań edukacyjnych odbywających
się w całej Polsce w wojewódzkich oraz powiatowych stacjach sanitarno-epidemiologicznych. Współorganizatorem spotkań jest firma Medilab, która od 25 lat zaopatruje polskie placówki medyczne w preparaty dezynfekcyjne. Wiele spotkań edukacyjnych zostało objętych honorowym patronatem Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego. Szkolenia są prowadzone przez wykwalifikowanych pracowników sanepidów z działów higieny komunalnej przy współudziale konsultantów naukowych firmy Medilab. Wydawane certyfikaty ukończenia szkolenia są ważnym dokumentem świadczącym o wysokich kwalifikacjach przeszkolonego personelu oraz standardzie świadczonych przez niego usług.

Udział w szkoleniu jest bezpłatny, czas trwania szkolenia to 2-3 godziny

Literatura

1. Projekt rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie wymagań sanitarno-higienicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty, w których świadczone są usługi fryzjerskie, kosmetyczne, tatuażu i odnowy biologicznej z dnia 18.05.2012 r.
2. Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570 z późn. zm.).
3. Projekt współfinansowany przez Szwajcarię w ramach szwajcarskiego programu współpracy z nowymi krajami członkowskimi Unii Europejskiej – projekt nr KIK/35 „Zapobieganie zakażeniom HCV”.

Dorota Rutkowska
Kierownik Działu Marketingu
Medilab Sp. z o.o.
tel. +48 85 747 93 46
kom. +48 691 525 678
email: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Źródło: http://kosmetologiaestetyczna.com/

Jeszcze do niedawna wystarczyło być dobrą kosmetyczką, żeby prowadzić dobrze prosperujący biznes beauty. Kilkanaście lat temu oferta salonów obejmowała głównie oczyszczanie skóry twarzy, manicure i pedicure. Rozwój technologii, zmiany na rynku konsumenckim branży beauty powodują, że z każdym rokiem oferta ta staje się bogatsza o nowe zabiegi i formuły kosmetyków. Na rynku istnieje wiele dobrze przygotowanych kosmetyczek, kosmetologów i pięknych salonów. Dziś już nie wystarczy być dobrym.

Współczesny klient

Dzisiejszy klient zmienił wymagania:

• nie reaguje na reklamy – widzi je, ale to nie reklama głównie decyduje o tym, co kupi i od kogo;
• nie czyta e-maili z powodu zalewającego skrzynki spamu;
• nie reaguje na billboardy przy skrzyżowaniach i rondach, bo w czasie kiedy stoi na światłach, odczytuje SMS-y lub dzięki nowoczesnym technologiom zagląda na portale społecznościowe.

Rynek wymusza na usługodawcach konieczność wyjścia naprzeciw potrzebom klientów. Przeprowadziłam niedawno badania wśród kosmetyczek prowadzących swoje salony oraz wśród czytelników newslettera. Zadałam pytanie, wymieniając kilka kategorii szkoleń: „Jakich szkoleń potrzebujesz, żeby Twój salon odniósł sukces”?

Wśród blisko 40 odpowiedzi najmniej osób (bo tylko 2) wskazało jako najważniejsze szkolenie z obsługi klienta. Na drugim od końca miejscu znalazły się umiejętności sprzedażowe. W polskich salonach jednak obsługa klienta i sprzedaż usług często pozostawiają wiele do życzenia. Bycie uprzejmym, grzecznym to tylko kilka elementów składających się na wysokiej jakości obsługę. Jak wynika z ankiety, wielu właścicieli nie zdaje sobie z tego sprawy.

Na pierwszym miejscu uplasowały się finanse – nie było to dużym zaskoczeniem. W obecnych czasach nawet urzędy marszałkowskie deklarują wsparcie salonom, jeśli spadają obroty, a nie ma zaległości w płatnościach na rzecz ZUS i US. Nadal jednak nie rozwiązuje to problemu, jeśli właściciel nie zmieni polityki funkcjonowania salonu.

Kolejnym aspektem, na który chciałabym zwrócić uwagę, jest wykreowany przez brak miejsc pracy na rynku wyraźny trend otwierania jednoosobowych firm, co w branży beauty jest szczególnie widoczne. W pewnym momencie jednak może okazać się, że brakuje rąk do pracy. Urlop właściciela oznacza brak zarobków oraz ryzyko przejścia klienta do konkurencji. Pojawia się potrzeba zatrudnienia pracownika. Mało kto zastanawia się nad strategią, nad specjalizacją czy określeniem niszy.

Najważniejszy jest Klient

Jednym z częstych błędów popełnianych przez właścicieli salonów urody jest zbyt małe przywiązywanie wagi do dbałości o klienta. Mój ulubiony guru marketingu, Jay Abraham powiedział kiedyś: „ Jest ktoś, kogo powinieneś poznać bliżej”. Miał na myśli właśnie klienta.

Pierwsze pytanie, które powinien sobie zadać przedsiębiorca, brzmi:
kto ma być moim klientem?
Dla kogo otwieram biznes?
Kiedy wiesz już, kim jest Twój klient, nasuwa się kolejne pytanie:
czego potrzebuje mój klient?
Jaki ma problem?
Jak mogę jego problem rozwiązać?

Wówczas dopiero przechodzimy do oferty. A jak wygląda to w rzeczywistości? Kończysz kosmetologię lub inną szkołę, śledzisz nowinki na targach, w czasopismach kosmetycznych i innych źródłach. Następnie pojawia się problem finansowania, niezbędnego do wyposażenia salonu i rozpowszechnienia informacji o nim wśród potencjalnych klientów.

REKLAMA nie działa. Działa DOSKONAŁA REKLAMA

Przede wszystkim należy dopasować ofertę do potrzeb docelowego klienta. Jeśli reklama będzie promowała zabiegi liftingujące, to nie będzie interesująca dla osób, które planują studniówkę, i odwrotnie, podkręcanie rzęs nie zainteresuje dojrzałej klientki. Zatem nisza jest podstawą. Im dokładniej ją określisz, tym precyzyjniej dopasujesz produkt.

W funkcjonującym już salonie jednym z ważniejszych dokumentów powinna stać się karta konsultacyjna. Dokument ten powinien być wypełniany obowiązkowo, nie tylko dla pozyskania danych osobowych, ale głównie po to, aby poznać potrzeby klienta i wyjść im naprzeciw. Budując bazę klientów, pamiętaj, że nie służy ona sprzedawaniu. Baza klientów służy budowaniu relacji!

Potrzeby Klienta

Współczesny klient potrzebuje przede wszystkim: relacji, innowacji i informacji. Relacje – klient musi cię polubić. Musi czuć, że może ci zaufać, że jesteś profesjonalistą, że o niego dbasz, a nie podejrzewać, że za wszelką cenę chcesz wcisnąć mu swój produkt. Dziś, w dobie internetu każdy klient z łatwością może poskarżyć się publicznie, jeśli nie spotka się z właściwą obsługą.

Innowacje – klient lubi być zaskakiwany. Zarówno produkt, jak i sposób jego promocji muszą być interesujące i obiecujące.

Informacje – klient potrzebuje wiedzy eksperckiej.

Jeśli uzyskasz przyzwolenie klienta na wirtualne komunikowanie się z nim, to od sposobu komunikacji i samej oferty będzie zależało, czy odczyta informacje, które mu prześlesz, czy po prostu jednym ruchem wrzuci wiadomość od ciebie do śmieci. Musisz zatem stworzyć taki sposób komunikowania się, żeby klient wyczekiwał twoich wiadomości.

Musisz dać się poznać. Musisz też tę znajomość pielęgnować, aż klient uzna, że jesteś znawcą tematu i godnym zaufania sprzedawcą. Stań się swoją najlepszą ofertą.

Gary Vaynerchuk, jeden z największych specjalistów od sprzedaży win, podkreśla rolę taktyki w podtrzymywaniu relacji. Nie zastraszanie, nie ostrzeganie (co się stanie, gdy nie kupisz tego produktu), ale podtrzymywanie dobrego doświadczenia, które klient już miał z twoją firmą. Aby przetrwać w tej współczesnej ekonomii, musisz prowadzić swój biznes na skalę globalną, ale troszczyć się o klientów tak, jakby każdy z nich był nauczycielem twojego dziecka lub twoim dentystą, do którego będziesz musiał udać się z wizytą za kilka dni. W branży usługowej polityka troszczenia się o klienta daje największe rezultaty.

Strategia działania

Drugim bardzo poważnym błędem, mającym ogromny wpływ na niepowodzenia w branży, jest brak strategii działania. Kiedy mówię o tym na szkoleniach, często pada pytanie: po co mi w salonie strategia? Strategia to zaplanowany sposób dotarcia do celu.

Musi być spójna z wartościami, misją firmy. Odpowiednio zastosowana strategia (opracowana na kilka lat, na rok, na miesiąc, na tydzień – dostosowana charakterem do klienta docelowego, do twojego produktu, do rynku, na którym działasz) jest w stanie spowodować zauważalny wzrost przychodów salonu.

Nie wygrywa się wojną cenową. Wygrywa się innowacjami, relacjami, edukacją. Cała strategia powinna być oparta na fundamentach, jakimi są twoje zasoby, unikalna propozycja, wyróżniający się na tle konkurencji produkt. Strategia powinna uwzględniać elastyczny plan stworzony w oparciu o kalendarz marketingowy z określeniem celowości każdego strategicznego zadania. Wszystkie dostępne media (strona www, funpage, newsletter) powinny być zintegrowane, dopasowane do odbiorcy docelowego zarówno formą, jak i treścią.

Poznawaj trendy w branży. Nie proponuj przestarzałych metod, sposobów, produktów. Klient musi widzieć, że się rozwijasz, usprawniasz komunikację z nim, poprawiasz komfort usług, podnosisz standardy. Dusza biznesu to dobrze zaplanowana, wyróżniająca się strategia.

System

Kolejna podstawa sukcesu to system firmy określający standardy, sposób działania, sposób obsługi klienta, a w tym m.in.:

• system pozyskiwania klientów,
• system konwersji potencjalnych klientów w klientów,
• system utrzymania klientów.

Punktem wyjścia do tworzenia systemów jest wizja i misja firmy. Najsilniejsze firmy na świecie nie zawsze są największymi, ale zawsze mają perfekcyjnie dopracowany system, w którym każdy pracownik wie, co w danym momencie ma robić.

Proces pozyskiwania nowych klientów jest dużo trudniejszy niż utrzymania tych, którzy już z naszych usług skorzystali. Zatem warto się skupić na dopracowaniu systemu, który odpowiada za zatrzymanie klienta na dłużej. To mogą być regularnie proponowane pakiety, kosmetyki do pielęgnacji domowej, karty stałego klienta, karty VIP, programy pielęgnacyjne.

Jest wiele powodów, dla których klienci rezygnują z usług danej firmy. Jednak musisz uświadomić sobie, że niezadowolenie klienta rzadko wynika z twoich świadomych czy celowych działań. 80% klientów, którzy zrezygnowali, może wrócić, jeśli opracujesz odpowiednią strategię. Ci, którzy wrócą, długo pozostaną wierni.

Wszystkie te procesy powinny działać nieprzerwanie i być dopracowane strategicznie. Każdy z nich powinien być badany, liczony, podsumowywany. Nie warto powtarzać reklamy, która nie działa, ale warto pamiętać, że przeciętnie siedem razy trzeba pokazać klientowi ofertę, zanim ją kupi.

Dla klienta niezwykle ważne jest, czy ryzykuje zakupem, czy nie. Odwrócenie ryzyka powinno być sercem przekazu handlowego. Powinno „brzmieć” w uszach klienta. Jeszcze lepsza niż brak ryzyka jest rekompensata.

Warto się uczyć nowych rozwiązań. Poznawać doświadczenia ludzi, którzy odnoszą sukcesy w branży. Lepiej uczyć się na błędach innych, reagować, wzmacniać firmę, kiedy wzrasta, niż ratować ją, kiedy chyli się ku upadkowi.

Lucyna Wiewiórska
kosmetolog, pedagog,
przedsiębiorca
tel. +48 665 605 308
e-mail Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Źródło: http://kosmetologiaestetyczna.com/

Srebro – historia i współczesne znaczenie Srebro znane jest z biologicznych właściwości od czasów starożytnych. Antyczni Grecy stosowali preparaty z zastosowaniem srebra w leczeniu wrzodów, do stymulowania gojenia się ran, jako konserwant wody i żywności. Już wówczas przechowywano żywność w srebrnych naczyniach lub wrzucano srebrne monety w celu przedłużenia terminu jej przydatności do spożycia. Aby zapobiec szerzeniu się chorób, dzieci karmiono, przy użyciu srebrnych łyżeczek [1]. Historyczne zapiski wskazują, że pierwszym związkiem srebra użytym w lecznictwie był azotan srebra AgNO3, nazwany lapisem. Prawdopodobnie odkrył go w XV wieku szwajcarski mnich Basilius Valentinus. Pierwszą wzmiankę naukową o lapisie zanotowano w książce The Surgions Mate Johna Woodalla z 1617 roku, która to stanowiła praktyczny poradnik dla chirurgów okrętowych i sugerowała stosowanie lapisu do otwierania wrzodów, leczenia ran i wysypek. Jak się później okazało, słowo „lapis” niekoniecznie musiało odnosić się do czystego azotanu srebra, gdyż stosowanie w tamtych czasach AgNO3 było raczej niemożliwe ze względu na jego wysoką cenę. Prawdopodobnie używano mieszaniny azotanu srebra, kwasu solnego i chlorku sodu lub chlorku potasu. Preparat ten stosowano między innymi w przypadku leczenia padaczki, chorób wenerycznych, trądziku, stanów zapalnych, brodawek czy wrzodów. Srebro znalazło także zastosowanie w odkrytej przed 2000 lat niekonwencjonalnej medycynie ajurwedyjskiej również jako skuteczny środek w leczeniu stanów zapalnych i wrzodów [2]. Leczniczą moc srebru przypisywał także słynny Paracelsus (1493-1541). W XIX wieku ginekolog Carl S.F. Credé zalecił zakraplanie noworodkom oczu azotanem srebra w celu zapobiegania zapalenia  spojówek i grożącej w efekcie ślepoty. Wobec skuteczności tej metody wprowadzono ustawowy obowiązek stosowania zabiegu Credégo. Pod koniec XX wieku metoda ta stała się mniej popularna, choć nadal bywa stosowana w niektórych szpitalach [3].

Nanotechnologia

 Nanotechnologię można zdefiniować jako zestaw technik i sposobów projektowania i wytwarzania rozmaitych struktur, w których przynajmniej jeden rozmiar jest poniżej 100 nm. Rozmiary nanometryczne nie są jednoznacznie zdefiniowane. Powszechnie znany przedział 1,5- 100 nm nie znajduje potwierdzenia praktycznego. Obecnie uważa się, iż granice rozmiarów nanometrycznych leżą tam, gdzie rozmiar struktury koreluje z właściwościami fizycznymi materiału.

W dobie intensywnego rozwoju nanonauk i nanotechnologii zainteresowanie srebrem znacznie wzrosło. Rozwój nanotechnologii umożliwił aplikację srebra w wielu gałęziach przemysłu. Przykładem są produkty farmaceutyczne (maści, kremy, opatrunki), suplementy diety, kosmetyki, tekstylia, środki do dezynfekcji, opakowania żywności, zabawki, artykuły i sprzęt gospodarstwa domowego czy elektronika konsumencka. Według raportu Interdyscyplinarnego Zespołu do spraw Nanonauk i Nanotechnologii przy Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego przewidywana sprzedaż produktów zawierających elementy powstałe w wyniku zastosowania nanotechnologii w 2015 roku wyniesie ok. 15% w stosunku do całej produkcji. W marcu 2011 roku aż 313 produktów dostępnych na amerykańskim rynku konsumenckim zawierało nanocząstki srebra i liczba ta stale rośnie [4, 5]. Rośnie także zainteresowanie srebrem w kosmetologii, gdzie użyte jako komponent ma nie tylko działanie lecznicze, ale również podnosi walory użytkowe kosmetyków, przedłużając termin ich przydatności.

Srebro pod względem chemicznym jest mało reaktywne. Wykazuje odporność na działanie powietrza, a dzięki swojej „szlachetności” rozpuszcza się jedynie w kwasach utleniających, np. kwasie azotowym, gorącym stężonym kwasie siarkowym [3]. Srebro należy do pierwiastków śladowych. Fizjologiczne dzienne zapotrzebowanie organizmu ludzkiego na srebro szacowane jest na poziomie 0,0014-0,08 mg. Choć nie jest uznane za pierwiastek niezbędny do prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu, obserwacje medyczne wykazały, że spadek poziomu Ag poniżej 0,001% masy ciała może powodować zaburzenia w prawidłowym funkcjonowaniu układu immunologicznego [3]. Fizjologiczną zawartość srebra w narządach organizmu ludzkiego przedstawiono w tabeli 1.

Antybakteryjna aktywność srebra

 Srebro wykazuje szerokie spektrum działania wobec bakterii Gram-ujemnych i Gram-dodatnich oraz pierwotniaków i wirusów [3, 6-12]. Ze względu na swoją oligodynamiczność działa bakteriostatycznie i bakteriobójczo już w bardzo niskich stężeniach. Skuteczność antybakteryjna srebra zależy od liczby jonów Ag+ w środowisku.

Mechanizm przeciwbakteryjnej aktywności można omówić w następujących kategoriach [13, 14]:

1. oddziaływania na osłony zewnątrzkomórkowe:

• zmiany w przepuszczalności ułatwiające wydostawanie się poza komórkę substancji ważnych metabolicznie lub zwiększone, niekontrolowane pobieranie składników ze środowiska,
• zachwianie gospodarki fosforanami;

2. oddziaływania na metabolizm komórki, w tym szczególnie na metabolizm aminokwasów i enzymów poprzez tworzenie wiązań z grupami funkcyjnymi
aminokwasów (szczególne powinowactwo do grupy tiolowej – SH), a także blokowanie aktywności enzymów poprzez wiązanie do ich centrum aktywnego;

3. utrudnienia w pozyskiwaniu energii, w tym szczególnie wpływanie na transport elektronów w łańcuchu oddechowym i inhibicję działania cytochromów poprzez wiązanie do centrum aktywnego;

4. oddziaływania na materiał genetyczny, tj.

• hamowanie syntezy zasad azotowych,
• zaburzenia w syntezie DNA i RNA,
• interkalowanie z DNA, rozrywanie wiązań wodorowych.

Antybakteryjne właściwości srebra sprawiają, że jest ono wykorzystywane w dezynfekcji. Wśród najnowszych rodzajów środków dezynfekcyjnych wyróżnia się wodne roztwory zawierające cząstki nanosrebra. Płyny dezynfekcyjne oparte na bazie srebra stosowane są do dezynfekcji i dezodoryzacji pomieszczeń, odkażania urządzeń technologicznych i linii produkcyjnych. Są skutecznym środkiem zapobiegającym rozwojowi bakterii i grzybów na etapie produkcji i konsumpcji. Pozwalają zachować czystość pomieszczeń domowych oraz użyteczności publicznej, w tym także salonów kosmetycznych.
Płyny dezynfekcyjne z nanosrebrem służyć mogą także do miejscowego odkażania skóry.

Formy stosowanego srebra

Postacią srebra stosowaną w medycynie i farmacji jeszcze do kilku ostatnich lat były azotan srebra lub sulfadiazyny srebra – związki będące źródłem jonów Ag+. Aktualnie rozpowszechnioną formą tego metalu w obszarze medycznym oraz wielu gałęziach przemysłu, także w przemyśle chemicznym (przedsiębiorstwach kosmetycznych i zakładach farmaceutycznych) są nanocząstki srebra, głównie jako srebro koloidalne. Charakterystykę form srebra przedstawiono w tabeli 2.

Nanocząstki srebra pod względem chemicznym to srebro metaliczne (Ag0) o średnicy 1-100 nm. Taka postać materiału sprzyja jego przeciwbakteryjnej efektywności ze względu na mocno rozwiniętą powierzchnię. Srebro koloidalne to naładowane elektrycznie (dodatnio) cząstki srebra zawieszone w wodzie. Jest to zatem zawiesina zdemineralizowanej wody oraz czystego srebra metalicznego. Cząstki srebra koloidalnego składają się z 103-106 atomów srebra, z reguły o rozmiarach od 10 nm do 100 nm. Niezależnie jednak od stężenia wielkość cząstek pozostaje niejednorodna. Widoczne są w wodzie w postaci złotawej lub srebrnej poświaty. W srebrze koloidalnym, dzięki maksymalnemu rozdrobnieniu cząstek, całkowita powierzchnia substancji zwiększa się wielokrotnie. Wzmocnione zostaje zatem jego biologiczne działanie i łatwość wnikania do organizmu. Srebro koloidalne zachowuje się jak antybiotyk o szerokim spektrum działania. Może być stosowane wewnętrznie (jako środek do podania doustnego lub płyn irygacyjny) lub zewnętrznie – rozprowadzane miejscowo na skórze lub stosowane do zakraplania otwartych i zainfekowanych ran. Miejsca zmienione chorobowo można także spryskać rozpylonym srebrem koloidalnym, natrzeć wacikiem lub założyć kompres. W przypadku grzybicy paznokci lub zapalenia łożyska paznokcia wskazana jest kąpiel palców rąk lub nóg z użyciem roztworu srebra [3]. Nie zaleca się jednak rozcieńczać roztworu srebra koloidalnego wodą. Należy je przechowywać w chłodnym miejscu o względnie stałej temperaturze, chroniąc przed światłem ze względu na łatwość utlenienia, a w konsekwencji utraty leczniczego działania. Niezwykle istotny w zachowaniu biologicznych właściwości jest sposób podania nanosrebra – sugeruje się unikanie kontaktu z metalem i plastikiem. Srebro ze względu na swoje antybakteryjne właściwości stosowane jest jako dodatek do kosmetyków przeznaczonych dla osób mających problemy ze skórą, np. łojotokowe zapalenie skóry, trądzik, zapalenie mieszków włosowych, grzybicy stóp i paznokci (wykaz zastosowań srebra w wybranych chorobach skóry zamieszczono w tabeli 3).

Na bazie srebra koloidalnego powstały produkty kosmetyczne, takie jak: tonik, krem, mleczko, żel do golenia, dezodorant. Pod handlową nazwą srebra koloidalnego funkcjonują również wszelkie ciecze zawierające sole srebra lub proteiny srebra, co znacznie utrudnia fachową i rzeczową dyskusję [3]. Srebro ma nie tylko silne właściwości dezynfekujące, ale również ściągające, a w wyższych stężeniach również przyżegające i nekrotyczne [16].

Wyniki badań naukowych potwierdzają także bezpieczeństwo stosowania nanosrebra w kosmetykach jako środka bakteriostatycznego, bakteriobójczego, antyseptycznego i konserwującego [17]. Srebro jest bezwonne, dzięki czemu nie wpływa na pożądany przez producenta zapach preparatów kosmetycznych.

Wady i zalety

Jony srebra są powszechnie stosowane w biologii i medycynie już od wielu lat, zaś srebro modyfikowane metodami nanotechnologii daje nowe możliwości w diagnostyce i terapii wielu chorób. Nanocząstki srebra wykazują aktywność wobec szerokiego spektrum mikroorganizmów (bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, grzybów, wirusów i pierwotniaków, także mikroorganizmów wielolekoopornych) [3, 6-12], a w przeciwieństwie do jonów srebra zachowują biologiczną aktywność przez wydłużony czas. Aktywność nanocząstek srebra zależy od ich wielkości, kształtów, zawartości srebra i składu chemicznego nanokompozytu [18]. Dzięki swojej wysokiej biologicznej aktywności nanocząstki srebra są dodawane do materiałów opatrunkowych, suplementów, cewników, implantów medycznych w celu hamowania rozwoju patogenów i inhibicji tworzenia biofilmu. Nanosrebro jest dodawane do materiałów (wykorzystywanych m.in. do produkcji fartuchów szpitalnych, pościeli, ręczników) w celu redukowania mikroorganizmów ze środowiska klinicznego. Nanocząstki srebra znajdują zastosowanie w kosmetologii jako środek antyseptyczny i konserwant oraz jako składnik kosmetyków przeznaczonych dla osób z problemami skórnymi. Nanosrebro jest coraz częściej stosowane jako dodatek do bielizny, odzieży sportowej, dywanów, sprzętu komputerowego elektronicznego (np. klawiatur, myszy komputerowych), telefonów komórkowych, sprzętu AGD oraz toaletowego.

Srebro jest szeroko stosowane we wszystkich gałęziach przemysłu, niejednokrotnie w sposób nieuzasadniony jest wręcz nadużywane. Jednym z negatywnych skutków takiego powszechnego stosowania może być szkodliwy wpływ na środowisko: ludzi, zwierzęta, rośliny. Najbardziej narażone na szkodliwe działanie nanocząstek srebra wydają się być ekosystemy wodne. Ponadto jednym z największych niebezpieczeństw w medycynie może być zmiana wrażliwości bakterii na nanocząstki srebra.

Nanocząstki srebra mogą akumulować się w skórze (powodując trwałą dekoloryzację, zwaną argyrią), nerkach, mózgu i sercu. Argyria, inaczej srebrzyca, wynika z nagromadzenia srebra w skórze lub w gałkach ocznych, co uwidacznia się niebiesko-szarym ich przebarwieniem (mowa wówczas o srebrzycy miejscowej) lub odkładania się srebra w narządach, takich jak wątroba, śledziona, nadnercza (przybiera wówczas postać srebrzycy uogólnionej). Pierwsze przypadki dekoloryzacji skóry na skutek zażywania srebra notuje się na VIII wieku n.e., natomiast zespół symptomów, jakie pojawiają się w wyniku nadmiernego kontaktu ze srebrem nazwano argyrią (srebrzycą) dopiero na przełomie XIX i XX wieku [19]. Argyria może być efektem nie tylko terapeutycznego przedawkowania srebra, ale także ekspozycji na ten metal w przemyśle np. górniczym [19, 13]. Jeszcze do niedawna argyria uznawana była za chorobę niewyleczalną. Aktualnie najlepsze efekty przywrócenia skórze dawnego wyglądu przynosi terapia laserowa [19]. Podkreślić należy, że argyria jest uznawana za problem jedynie kosmetyczny. Nagromadzenie srebra w tkankach i narządach nie zaburza ich prawidłowego funkcjonowania, ani też nie ma właściwości kancerogennych [13]. Przyczyny pojawiania się srebrzycy są dosyć kontrowersyjne. Odbiegają od siebie relacje na temat czasu przyjmowania i dozowania srebra. O ile jedni szacują minimalne stężenie srebra mogące wywołać argyrię na 4 do 5 g [13], o tyle inni sugerują 140 mg/l przez 2 lata do 25 mg/l przez rok [3]. W opinii Wernera Kühniego i Waltera von Holsta [3] problemy mogłoby spowodować dopiero spożycie 78-372 l roztworu 25 mg/l srebra. To znaczy, że w przypadku codziennego stosowania przez około 4 lata 100 ml roztworu 25 mg/l srebra osiągnęłoby stężenie, które mogłoby negatywnie wpłynąć na zdrowie człowieka. Dopuszczalna ilość srebra we krwi wynosi poniżej 1 μg/l, zaś jego zawartość w tkance to 10 ng/g tkanki [15]. Należy pamiętać, że przez nieuszkodzoną skórę do organizmu przenikają jedynie śladowe ilości srebra. Badania wskazują, że skóra stanowi skuteczną barierę przed wnikaniem nanosrebra w głąb tkanek [17, 20].

Podsumowanie

Przedstawione w artykule rozważania dowodzą, że nanocząstki srebra mogą być wykorzystywane w kosmetologii jako środek konserwujący, zabezpieczający przed rozwojem mikroorganizmów na etapie produkcji i konsumpcji oraz jako dodatek do kosmetyków przeznaczonych do cery z problemami.

Literatura

 1. J.W. Alexsander: History of the medical use of silver, Surg Infect, 10, 2009, 289-292.
2. H.J. Klasen: Historical review of the use of silver in the treatment of burns. Early uses, Burns, 26, 2000, 117-130.
3. W. Kühni, W. Holst: Srebro koloidalne jako lek. Zdrowy antybiotyk, Wydawnictwo PURANA, 2011.
4. K. Mijnendonckx, N. Leys, J. Mahillon, S. Silver, R.V. Houdt: Antimicrobial silver: uses, toxicity and potential for resistance, Biometals, 26, 2013, 609-621.
5. A. Kędziora, K. Gorzelańczyk, G. Bugla-Płoskońska: Positive and negative aspects of silver nanoparticles usage, Biology International, 53, 2013, 67-76.
6. S. Silver, L. T. Phung, G. Silver, Silver as biocides in burn and wound dressings and bacterial resistance to silver compounds. Journal of Industrial Microbiology and Biotechnology 33, 627–634, 2006.
7. G. Bugla-Płoskońska, A. Leszkiewicz (Kędziora), B. Borak, M. Jasiorski, Z. Drulis-Kawa, A. Baszczuk, K. Maruszewski, W. Doroszkiewicz: Bactericidal properties of silica particles with silver islands located on the surface, International Journal of Antimicrobial Agents, 29, 2007, 738-748.
8. G. Bugla-Płoskońska, M. Jasiorski, A. Leszkiewicz (Kędziora), B. Borak, A. Baszczuk, S. Brzeziński, G. Malinowska, W. Doroszkiewicz: Bakteriobójcze
działanie immobilizowanych preparatów srebra i możliwość ich praktycznego zastosowania, Farmaceutyczny Przegląd Naukowy, 37(2), 2008, 23-26.
9. G. Bugla-Płoskonska, M. Jasiorski, A. Leszkiewicz (Kędziora), B. Borak, Z. Drulis-Kawa, A. Baszczuk, K. Maruszewski, W. Doroszkiewicz: Silver nanoislands located on the silica spheres and its antimicrobial activity against Klebsiella pneumoniae strain, Nano Science and Nano Technology: an Indian Journal, 2, 2008, 45-47.
10. E. Kępiński, U. Nawrot, A. Seniuk, K. Włodarczyk, R. Białynicki-Birula: The in vitro effect of a silver-containing dressing on biofilm development, Advances in Clinical and Experimental Medicine, 18(3), 2009, 277-281.
11. M. Jasiorski, A. Leszkiewicz (Kędziora), S. Brzeziński, G. Bugla-Płoskońska, G. Malinowska, B. Borak, I. Karbownik, A. Baszczuk, W. Stręk, W. Doroszkiewicz: Textile with silver silica spheres: its antimicrobial activity against Escherichia coli and Staphylococcus aureus, Journal of Sol-Gel Science and Technology, 51, 2009, 330-334.
12. A. Kędziora, W. Stręk, L. Kępiński, G. Bugla-Ploskonska, W. Doroszkiewicz: Synthesis and antibacterial activity of novel titanium dioxide doped with silver, Journal of Sol Gel Science and Technology, 62, 2012, 79-86.
13. G. Bugla-Płoskońska, A. Leszkiewicz: Biologiczna aktywność srebra i jego zastosowanie w medycynie, Kosmos 1-2, 2007, 115-122.
14. A. Kędziora, K. Sobik: Oporność bakterii na srebro – problem stary czy nowy?, Kosmos, 62, 2013.
15. J. Pies: Srebro koloidalne. Rewolucja w leczeniu, Wydawnictwo Studio Astropsychologii, 2011.
16. M. Molski: Chemia piękna, PWN, Warszawa 2009.
17. S. Kokura, O. Handa, T. Takagi, T. Ishikawa, Y. Naito, T. Yoshikawa: Silver nanoparticles as a safe preservative for use in cosmetics, Nanomedicine: Nantechnology, Biology and Medicine, 2010, 570-574.
18. B. Sadeghi, F.S. Garmaroudi, M. Hashemi, H.R. Nezhad, A. Nasrollahi, S. Ardalan, S. Ardalan: Comparison of the anti-bacterial activity on the nanosilver shapes: Nanoparticles, nanorods and nanoplates, Advanced Powder Technology, 23, 2012, 22-26.
19. D. Brandt, B. Park, M. Hoang, H.T. Jacobe: Argyria secondary to ingestion of homemade silver solution, Journal of the American Academy of Dermatology, 53(2); 2005, 105-107.
20. W. Lu, D. Senapati, S. Wang, O. Tovmachenko, A.K. Singh, H. Yu, P.Ch. Ray: Effect of surface coating on the toxicity of silver nanomaterials on human skin keratinocytes, Chemical Physics Letters, 487; 2010, 92-96.

Anna Kędziora
Wydział Nauk Biologicznych, Instytut Genetyki
i Mikrobiologii, Uniwersytet Wrocławski
ul. Przybyszewskiego 63/77, 51-148 Wrocław
tel. +48 71 375 62 13
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Źródło: http://kosmetologiaestetyczna.com/

Od kilku lat zabiegi z zastosowaniem nanopetydów w mezoterapii są bardzo popularne. Jedną z najnowszych, bezpiecznych metod terapeutycznych stosowanych w medycynie estetycznej w Polsce są nici polidioksanowe liftingujące PDO, które w Wielkiej Brytanii zyskują dopiero swoich zwolenników.

W mojej praktyce zawodowej stosuję nici PDO już drugi rok. Dr Kępa pokazał metodę łączenia kwasu z PDO w tym samym czasie w Warszawie. Nasze doświadczenia wzbudziły duże zainteresowanie podczas konferencji w Londynie, gdzie miałam okazję zaprezentować metodę dr Gabriela Lift – połączenie
nanopeptydów z PDO Beauty lift.

Nanopeptydy są znane od kilku lat. Nazywane są inteligentnymi molekułami, ponieważ potrafią wysyłać sygnały do komórek, wyzwalając tym samym reakcje np. syntezy kolagenu czy elastyny. Stymulują krążenie krwi oraz przyspieszają gojenie się ran. Zbudowane są z krótkich łańcuchów aminokwasów, naśladują naturalne czynniki wzrostu, których liczba w organizmie z wiekiem maleje, a dostarczane w czasie terapii stymulują odnowę komórek i kolagenu. Nanopeptydy wytwarzane są w warunkach laboratoryjnych, w wysoko wyspecjalizowanych placówkach inżynierii genetycznej. W połączeniu z syntetycznymi nićmi PDO stanowią alternatywę dla zabiegów inwazyjnych i operacyjnych.

Polidioksanon jest stosowany od ponad dwudziestu lat w medycynie, np. ortopedii, pod postacią wchłanialnych szwów chirurgicznych. Jest to materiał doskonale poznany, przebadany i nie powodujący powikłań. Jest to syntetyczne włókno otrzymywane w procesie polimeryzacji z otwarciem pierścienia
monomeru p-dioksanonu.

W warunkach in vivo polidioksanon ulega powolnej hydrolizie, tworząc monomery kwasu 2-hydroksy-etoksyoctowego. Monomery ulegają dalszej przemianie, w wyniku której powstaje woda i dwutlenek węgla.

Po wprowadzeniu pod skórę polidioksanon ulega stopniowej resorpcji w ciągu 180-240 dni. To czas potrzebny na wytworzenie nowego kolagenu, endogennego kwasu hialuronowego i lipolizy lokalnej tkanki tłuszczowej, która prawdopodobnie jest zużywana jako źródło energii do syntezy kolagenu. Po tym czasie (6-8 miesięcy) powstaje nowa struktura skóry z nowymi elementami wspierającymi (pasma kolagenu).

Przy zastosowaniu PDO nie ma typowych dla mechanicznie unoszących tkanki nici powikłań takich jak nierówności powierzchni skóry czy jej zaciągnięcia. Jest to materiał sprawdzony, długo stosowany w medycynie i bezpieczny.

Dr Gabriela Lift

W praktyce zawodowej już od kilku lat stosuję z dużym powodzeniem mezoterapię w połączeniu z nanopeptydami. Pojawienie się na rynku nici PDO zainspirowało mnie do opracowania metody dr Gabriela Lift. Stosuję w niej wysokiej jakości nici PDO oraz preparaty Dermaheal. Przy użyciu tej samej igły, którą podajemy nić PDO, stosujemy jednocześnie mezoterapię z nanopetydami i kwasem hialuronowym (5 ml Dermaheal HSR na sesję). Robimy to w czasie wycofywania igły, co powoduje nawilżenie środowiska i wspomaganie tworzenia endogennego kwasu hialuronowego i kolagenu z jednoczasowym efektem wygładzenia zmarszczek od razu po zabiegu. Efekty są spektakularne.

Wzmacniamy i stymulujemy kolagen poprzez PDO i nanopetydy, osiągając szybsze efekty. Nici PDO ulegają całkowitej resorpcji, zaś efekty estetyczne, wynikające ze zwiększonej syntezy kolagenu, utrzymują się średnio około 24 miesięcy. Po zabiegu dr Gabriela Lift (jednoczesnym podaniu nici z nanopeptydową mezoterapią zawierającą kwas hialuronowy lub bez niego, w zależności od okolicy podania) możemy powtórzyć zabiegi mezoterapii w odstępach tygodniowych; w sumie 6 razy, a po pół roku wykonujemy jeden zabieg przypominający.  Czas utrzymywania się efektu estetycznego uzależniony jest od wyjściowej kondycji skóry, wieku pacjenta, ilości fibroblastów oraz stylu życia.

Przeciwwskazaniami do stosowania PDO jest skłonność do bliznowców, a dla nanopetydów: ciąża, okres karmienia, nowotwór albo silna alergia i oczywiście wszystkie przeciwwskazania do wykonania zabiegów w gabinecie medycyny estetycznej, takie jak stan zapalny skóry, leki rozrzedzające
krew itp. Powikłaniami pozabiegowymi mogą być siniaki, które ustępują bardzo szybko, jeśli zaaplikujemy maść heparynową Magic Serum dr Gabriela. Maść heparynowa połączona z molekularną wodą zawartą w Magic Serum powoduje szybszą penetrację heparyny i rozpuszczenie skrzepu. Pamiętajmy o czasie krwawienia i krzepnięcia. Przed zastosowaniem maści musi minąć minimum 10 minut od zakończenia zabiegu, aby nie spowodować większego krwawienia. Utrzymujemy maść około 20 minut. W tym czasie aplikujemy pacjentowi Zaawansowaną Maskę Molekularną. Po 20 minutach ściągamy ją i oceniamy powodzenie zabiegu. Zabieg trwa około godziny.

Podsumowanie

Nici PDO stanowią alternatywę dla zabiegów chirurgicznego liftingu twarzy i szyi, ale także pomagają korygować niedoskonałości po operacjach plastycznych, takie jak opadająca brew lub dodatkowa wiotka skóra pod podbródkiem. Nie są one konkurencją, lecz raczej uzupełnieniem proponowanych zabiegów. W metodach łączonych z kwasem hialuronowym lub mezoterapią z nanopetydami stanowią cenne narzędzie w rękach lekarza, które w znaczący sposób poprawia jakość skóry i jej napięcie. Dr Gabriela Lift jest zabiegiem szybkim, dającym natychmiastowy efekt. Wraz z upływem czasu, w ciągu kolejnych 8 miesięcy, następuje dalsza poprawa wyglądu skóry, ponieważ w wyniku terapii stymulowany jest kolagen, który stopniowo wpływa na jej kondycję.

Bibliografia

1. G. Mercik: Life Demo – Dr Gabriela Lift – PDO threads for face and neck lift, Londyn 2014.
2. G. Mercik: PDO Beauty lift Dermagenica – threads for neck and face lift, Monaco 2014.
3. A. Kępa, G. Mercik: Polidioksanowe nici liftingujące HILO Lift – nowość w medycynie estetycznej, Kosmetologia Estetyczna, 2, 2013, 215-219.
4. J. Middleton, A. Tipton: Synthetic biodegradable polymers as medical devices, Medical Plastics and Biomaterials Magazine, 3, 1998, 31-39.
5. A. Boland, D. Eugene, D. Coleman Branch, C.P. Barnes, G.D. Simpson, G.E. Wnek, L.G. G.L. Bowlin: Electrospinning polydioxanone for biomedical
applications, Acta Biomaterialia, Elsevier, 1(1), 2005, 115-123.
6. E. Lerwick: Studies on the efficacy and safety of polydioxanone monofilament absorbable suture, Surg Gynecol Obstet., 156(1), 1983, 51-55.
7. N. Tiberiu: Concepts in biological analysis of resorbable materials in oro-maxillofacial surgery, Rev. chir. oro-maxilo-fac. Implantol., 2(1), 2011, 33-38.
8. A. Kępa: Bezoperacyjny lifting z zastosowaniem nici PDO, Estheticon.pl – portal chirurgii plastycznej i medycyny estetycznej.
9. M.D. Paul: Complications of barbed sutures, Aesthet Plast Surg., 32, 2008, 149.
10. A. Kępa: Nici PDO – nowa jakość w zabiegach estetycznych, Hilo Pharma, Warszawa 2013.
11. M. Hochman: Midface barbed suture lift, Facial Plast Surg Clin North Am., 15(2), 2007, 201-207.
12. D.F. Horne, M.S. Kaminer: Reduction of face and neck laxity with anchored, barbed polypropylene sutures (contour threads), Skin Therapy Lett., 11(1), 2006, 5-7.
13. E.F. Williams III, S.P. Smith Jr.: Minimally invasive midfacial rejuvenation: combining thread-lift and lipotransfer, Facial Plast Surg Clin
North Am., 15(2), 2007.
14. S. Lee, N. Isse: Barbed polypropylene sutures formidface elevation: early results, Arch Facial Plast Surg., 7(1), 2005, 55-61.
15. E. Winkler, O. Goldan, E. Regev, D. Mendes, A. Orenstein, J. Haik: Stensen duct rupture (sialocele) and other complications of the Aptos
thread technique, Plast Reconstr Surg., 118(6), 2006, 1468-1471.
16. B. Lycka, C. Bazan, E. Poletti, B. Treen: The emerging technique of the antiptosis subdermal suspension thread, Dermatol Surg., 30(1), 2004, 41-44.
17. G. Molea, F. Schonauer, G. Bifulco, D. D’Angelo: Comparative study on biocompatibility and absorption times of three absorbable monofilament suture materials (Polydioxanone, Poliglecaprone 25, Glycomer 631), British Journal of Plastic Surgery, 53, 2000, 137-141.
18. A. Kępa: Techniki zabiegów z wykorzystaniem nici PDO – doświadczenia własne, wykład, XIII Międzynarodowy Kongres Medycyny Estetycznej
i Anti-Aging, 4-7.10.2013 Warszawa.

dr Gabriela Mercik
HEBE – Aesthetic & Anti-Aging
Clinic, Omagh, UK
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Źródło: http://kosmetologiaestetyczna.com/

Sędzia uznała go za winnego?

Od wczoraj trwa odczytywanie uzasadnienia wyroku w sprawie Oscara Pistoriusa.

Sędzia Thokozile Maspia powiedziała, że niepełnosprawny lekkoatleta został uznany za winnego nieumyślnego spowodowania śmierci swojej narzeczonej, Reevy Steenamp.

Wczoraj dowiedzieliśmy się, że prokuratura nie zebrała wystarczających dowodów, by oskarżyć zawodnika z RPA o zabójstwo z premedytacją, czy zwykłe morderstwo.

Za tako grozi mu do 15 lat więzienia.

Przez cały proces Pistorius nie ukrywał, że to on strzelał do ukochanej, którą miał pomylić z włamywaczami.

Niektórzy jednak zarzucali mu, że gubi się w zeznaniach.

Odczytywanie wyroku cały czas trwa.

Źródło: http://www.celebryci.com.pl/

Rany oparzeniowe stanowią duży problem kliniczny, pielęgnacyjny i psychospołeczny. Na skutek oparzenia dochodzi do utraty czynności biologicznej skóry, a w szczególności do zachwiania równowagi wodno-elektrolitowej i termoregulacji. Leczenie ran uzależnione jest od oceny rozległości, głębokości oraz umiejscowienia oparzenia.

Wstęp

Oparzenie termiczne to uszkodzenie tkanek spowodowane działaniem wysokiej temperatury, któremu towarzyszą proporcjonalne do rozległości i głębokości oparzenia zaburzenia funkcji wszystkich narządów i układów ustroju. Oparzenia mogą być powierzchowne lub głębokie, powodujące chorobę oparzeniową.

Wpływ na głębokość oparzenia ma siła i czas trwania urazu. Dlatego bardzo ważne jest udzielenie pierwszej pomocy, która przeprowadzona prawidłowo może zmniejszyć penetrację czynnika parzącego w głąb skóry, a zatem zmniejszyć stopień uszkodzenia tkanek i ciężkość urazu. Objawy oparzenia to zaczerwienienie skóry (rumień), ból, obrzęk, pęcherze.

W przypadku rozległych oparzeń może wystąpić wstrząs. Przy oparzeniach dróg oddechowych występuje duszność, kaszel, trudności w oddychaniu, utrata przytomności. W przypadku oparzeń termicznych pierwsza pomoc polega na natychmiastowym przerwaniu kontaktu poszkodowanego z czynnikiem parzącym. Jeśli pacjent doznał urazu wielonarządowego, podstawową zasadą powinno być usunięcie najpoważniejszego dla jego życia niebezpieczeństwa, np. krwawienia. Należy również ustalić źródło i czas działania czynnika parzącego, zabezpieczyć drogi oddechowe, wezwać profesjonalną pomoc oraz schładzać ranę pod bieżącą wodą o temp. 15-20°C – dorośli 15-30 min, dzieci do 5 min. Jak najszybciej zdjąć odzież. Nie wolno jednak zrywać z poszkodowanego odzieży stopionej, przylepionej do ciała, ani stosować żadnych maści czy przekłuwać pęcherzy. Po zakończeniu schładzania rany oparzeniowe należy osłonić opatrunkiem jałowym lub hydrożelowym, schładzającym. Jeżeli jest taka możliwość, należy unieruchomić i unieść oparzoną część ciała.

W przypadku stwierdzenia objawów wstrząsu, tzn. gdy zauważymy, że powłoki skórne są blade i spocone, a tętno jest szybkie, oraz gdy
występuje pobudzenie psychoruchowe – należy chorego ułożyć w pozycji na wznak z uniesionymi kończynami dolnymi. Ważne jest zapewnienie komfortu cieplnego i okrycie pacjenta kocem oraz ochrona przed urazami wtórnymi.

Po udzieleniu podstawowej pomocy należy powiadomić służby ratunkowe, które już na miejscu wypadku udzielą choremu profesjonalnej, medycznej pomocy i przetransportują do ośrodka, w którym poszkodowany będzie otoczony dalszą opieką i leczeniem.

Oparzenia – klasyfikacja

Pod względem ciężkości oparzeń uwzględnia się dwa czynniki: głębokość i rozległość oparzenia.

Rozległość oparzenia oceniana jest najczęściej w oparciu o regułę dziewiątek Wallace’a, zgodnie z którą całkowita powierzchnia ciała stanowi 100%, a każdy obszar anatomiczny wynosi 9% lub wielokrotność. Biorąc pod uwagę te ustalenia, głowa, kończyny górne stanowią po 9%, przód i tył tułowia po 18%, kończyny dolne po 18%, okolica krocza 1% powierzchni ciała. Do oceny rozległości oparzenia można wykorzystać również regułę dłoni. Reguła ta ustala, że dłoń ze złączonymi palcami osoby poszkodowanej stanowi 1% powierzchni jego ciała [1, 2].

Określenie głębokości zniszczeń miejscowych w wyniku oparzenia jest trudne w pierwszych dniach, gdyż następuje pogłębianie stopnia penetracji martwicy. Spowodowane jest to kumulowaniem ciepła i stopniowym jego oddawaniem tkankom położonym głębiej.

W literaturze przedmiotu wymienia się następujące stopnie głębokości oparzenia [3, 4]:

I stopień, w którym martwica nie obejmuje pełnej grubości skóry, oparzony jest tylko naskórek. Rana oparzeniowa jest różowa, bolesna, z obrzękiem. Gojenie następuje w ciągu 5-10 dni. Nie pozostawia blizn, może pozostawić jedynie przebarwienia.

II stopień – tutaj zmiany s ięgają do warstwy korowej skóry. Na powierzchni skóry znajdują się pęcherze z surowiczym przesiękiem i wilgotna, czerwona rana. Występuje silny ból. Gojenie następuje w ciągu 15-30 dni, zależnie od rozległości oparzenia i ewentualnego zakażenia. Mogą pozostać przebarwienia.

III stopień obejmuje pełną grubość skóry. Powierzchnia skóry ma barwę brązową, białawą lub czarną. Jest twarda przy dotyku i nie jest bolesna ze względu na zniszczone receptory bólowe. W wyniku gojenia powstają blizny. Bezwzględnie wymagane są przeszczepy skóry.

IV stopień obejmuje tkanki głębokie, dochodzi do kości, ścięgien i narządów wewnętrznych. W procesie gojenia pozostają znaczne ubytki, które wymagają przeszczepów skóry.

Klasyfikacja kliniczna oparzeń uwzględnia:

oparzenia lekkie, gdzie powierzchnia oparzenia nie przekracza 15% I lub II stopnia lub 5% III stopnia;

oparzenia średnie, gdzie powierzchnia obejmuje nie więcej niż 30% I lub II stopnia lub 15% III stopnia. Oparzenia te stwarzają niebezpieczeństwo uogólnionej reakcji organizmu w postaci wstrząsu;

oparzenia ciężkie obejmują ponad 30% I lub II stopnia lub ponad 15% III stopnia oparzeń. Należą do nich także oparzenia twarzy, uszu, rąk, stóp, krocza, dróg oddechowych.

Oparzenia średnie i ciężkie powodują występowanie następstw i zmian ogólnych organizmu poszkodowanego. Następstwa te określane są jako choroba oparzeniowa [3, 4].

Leczenie ran – przeszczepy

Wybór metody leczenia zależy od rodzaju oparzenia i okolicy ciała, która uległa oparzeniu. Bardzo często u jednego chorego oparzenia leczy się kilkoma metodami: leczenie za pomocą opatrunków, metoda otwarta, wczesne wycięcie oparzenia i przeszczepienie skóry.

Operacyjne zaopatrzenie ran oparzeniowych polega na usunięciu martwiczych tkanek – nekrektomii, zanim ulegnie ona zakażeniu. Aby zmniejszyć śmiertelność chorych oparzonych, należy oczyszczone rany zamknąć przeszczepami skóry.

Okolicą pobrania przeszczepu określaną jako dawczą pokrywa się ubytki powłok (powierzchnię biorczą), których nie można zszyć.

W zależności od pochodzenia przeszczepy dzielimy na:

alogeniczne – od innej osoby,

ksenogeniczne – czyli obcogatunkowe (ksenogenne),

autogeniczne – własne, inaczej autologiczne.

Autologiczne przeszczepy skóry w zależności od grubości dzielimy na: przeszczepy pełnej grubości skóry i przeszczepy pośredniej grubości skóry.

Przeszczepy alogeniczne konserwowane (pozbawione bakterii, wirusów, prionów), bardzo cienkie, znalazły zastosowanie jako opatrunki biologiczne, szczególnie u dzieci, ponieważ pobranie autoprzeszczepów może być utrudnione ze względu na późniejsze zaburzenia wzrostu i rozwoju. Taki materiał przygotowują wielospecjalistyczne banki tkanek [6]. Opatrunki te mają charakter czasowego opatrunku biologicznego, początkowo wgajają
się, ale po pewnym czasie organizm je odrzuca i muszą być usunięte. Czas ten może być wykorzystany do namnożenia lub hodowli własnych komórek pacjenta.

Czasami, ale rzadko, wykorzystuje się przeszczepy ksenogenne,  czyli odmiennego gatunku, np. świni. Jednak w takich przypadkach może dochodzić do szybkiego odrzucenia przeszczepu z powodu dużych genetycznych różnic.

Przeszczepianie autogenicznej skóry o zróżnicowanej grubości to najczęściej stosowane przeszczepianie własnych tkanek, a w zależności od umiejscowienia można uzyskać przeszczepy o różnej grubości.

Przeszczepy pełnej grubości skóry – FTSG (Full Thickness Skin Graft), tzw. przeszczepy Wolfego i Krausego, zawierają naskórek i skórę właściwą. Pobieranie ich jest uciążliwe, a wgajanie trudniejsze, ale są bardziej wartościowym rodzajem przeszczepów (Fot. 1-3). Nie mają tendencji do obkurczania wtórnego, nie zmieniają zabarwienia, dlatego wykorzystuje się je do pokrywania ubytków w obrębie twarzy, szyi, w okolicach stawów i miejsc oporowych, np. na stopach. Są wytrzymałe mechanicznie. Miejsce pobrania zamyka się warstwowo. Z tego powodu ograniczona jest powierzchnia skóry, jaką można pobrać do przeszczepu.

Istnieje kilka okolic, z których można pobrać przeszczep pełnej grubości: okolica zauszna, powieka górna, przyśrodkowa powierzchnia ramienia, okolica obojczykowa i pachwinowa [7]. Natomiast do pokrywania ubytków twarzy nie można używać przeszczepów siatkowanych, ponieważ pozostaną dodatkowo blizny.

Przeszczepy pośredniej grubości skóry – STSG (Split Thickness Skin Graft), tzw. przeszczepy Thierscha, zawierają naskórek i część skóry właściwej. Zaletą jest łatwość pobierania, możliwość uzyskania dużej powierzchni przeszczepu oraz łatwość wgojenia się. Zazwyczaj skórę pobiera się z pośladka lub uda (przedniej i przednio-bocznej powierzchni, z tułowia lub wewnętrznej strony ramion), omija się okolice twarzy, krocza, stawów, powierzchni dłoniowych rąk i podeszwowych stóp. Przeszczepy te mają swoje wady, takie jak: wtórne obkurczanie po wgojeniu, zmiana zabarwienia oraz brak właściwości amortyzacyjnych, dlatego nie są one w pełni wartościowym materiałem. Rany po pobraniu pośredniej grubości skóry samoistnie się goją w ciągu 7-28 dni, w zależności od grubości pobranego przeszczepu. Wyróżniamy przeszczepy cienkie, średnie i grube [7].

Bardzo cienkie przeszczepy skóry stosowane są jako opatrunki biologiczne, powstrzymują rozwój infekcji oraz hamują utratę płynów. W zależności od grubości przeszczepy mają fragmenty lub całe gruczoły łojowe, potowe, naczynia splotu skórnego, powierzchownego oraz mieszki włosowe.

Przeciwwskazaniami do przeszczepów skóry są rany bez oczyszczenia i odpowiedniego unaczynienia oraz zainfekowane. Martwych tkanek nie powinno się wycinać bez możliwości równoczesnego pokrycia powstałych ran za pomocą autoprzeszczepów, aloprzeszczepów bądź substytutów skóry.

Porównanie właściwości przeszczepów skóry pełnej i pośredniej grubości, ich wady i zalety przedstawia tabela 1 [7].

Techniki pobierania i przenoszenia przeszczepów zależą od instrumentarium oraz zaplanowanej wielkości i jakości przeszczepu. Najprostszym sposobem pobierania skóry pełnej grubości jest wykonanie „odbitki” ubytku i przeniesienie na miejsce, z którego będzie pobierany przeszczep. Odcisk w przybliżeniu odpowiada wielkości ubytku, a w celu zszycia rany po pobraniu należy odseparować jej brzegi, wykonać hemostazę i zszyć warstwowo.

Najczęściej miejscem dawczym jest okolica zauszna, górne powieki, okolica nadobojczykowa czy pachwinowa oraz okolica fałdu pośladkowego lub ramienia. Warunkiem wgojenia się przeszczepu jest jego bezpośredni kontakt z podłożem, tak aby pod nim nie gromadził się ewentualny wysięk. Zakłada się wówczas tzw. opatrunek wiązany, po uprzednim nałożeniu nawazelinowanej gazy, z lekkim uciskiem przeszczep zostaje wciśnięty w ranę (Rys. 2).

Gojenie ran

Przeszczepy układa się na powierzchni rany i umocowuje je szwami do brzegu ubytku oraz czasami również szwami tzw. pikującymi, zespalającymi przeszczep z dnem rany. Następnie nakładany jest Grasolind i gaza z Octeniseptem lub zaawansowane opatrunki, np. VAC KCL (opatrunek próżniowy), lub opatrunki wysokochłonne, np. Hydrożel, Allevyn. Aby ograniczyć do minimum niebezpieczeństwo przesunięcia się przeszczepu, należy miejsce biorcze unieruchomić np. opatrunkiem gipsowym – longetą, szyną stabilizującą lub kołnierzem stabilizującym. Przez kilka dni chory powinien pozostać w łóżku, przy zastosowaniu profilaktyki przeciwzakrzepowej i przeciwodleżynowej [7]. Na fotografii 4 przedstawiono prawidłowy proces wgajania się przeszczepu pośredniej grubości skóry siatkowanego w 15 dniu po wszczepieniu.

Mechanizm wgajania się przeszczepów pośredniej grubości skóry polega na wrastaniu naczyń krwionośnych oraz włókien nerwowych zapewniających prawidłową percepcję bodźców zewnętrznych. W pierwszej fazie krążenia plazmatycznego (1-2 dni) przeszczep wchłania płyn pozakomórkowy
z podłoża i zwiększa swoją objętość, a włóknik pomaga przytrzymać przyleganie tego przeszczepu do podłoża. W kolejnym etapie tworzą się połączenia między naczyniami podłoża i przeszczepu, co trwa do kilku dni. Włóknik zastępowany jest tutaj tkanką ziarninową. Wymaga to prawidłowego oczyszczenia rany z martwiczych tkanek, aby w jego dnie odsłonić jak największą ilość naczyń krwionośnych i ostatecznie odtworzyć pełne krążenie w przeszczepie (7-10 dni). Krążenie chłonki następuje równocześnie z powrotem krążenia naczyniowego po ok. 7-8 dniach. Wrastanie włókien nerwowych, czyli reinerwacja, może trwać do kilku miesięcy, a powrót czucia nawet do roku [5].

Najczęstsze powikłania w miejscu biorczym to: infekcje, krwiaki, zbiorniki płynu surowiczego, martwice, a w miejscu dawczym: infekcje, opóźnione gojenie [7, 9]. Słabe umocowanie przeszczepu lub nieprawidłowo założony opatrunek również może spowodować, że przeszczep nie będzie przyjęty, stąd unieruchomienie miejsc, gdzie zostały położone przeszczepy, jest tak ważne po operacji. Pierwsze dni po przeszczepieniu skóry i prawidłowe postępowanie będą miały zasadniczy wpływ na proces gojenia się ran [10].

W miejscach pobrania i przeszczepienia skóry pozostają blizny mniej lub bardziej widoczne w zależności od grubości pobranej tkanki oraz miejsca, z którego zostały pobrane.

Podsumowanie

 Od lat trwają prace nad rekonstrukcją ludzkiej skóry jako alternatywy przeszczepów. Wynalezienie sztucznej skóry Integry DRT®, zastosowanie autologicznych keratynocytów łącznie z przeszczepami siatkowymi, prowadzenie badań nad komórkami macierzystymi np. skóry myszy czy owłosionej skóry ludzkiej stwarzają możliwości w zapobieganiu ciężkim zniekształceniom. Wszystkie te metody są udoskonalane, zdobywają coraz większe zastosowanie ze względu na lepszą funkcjonalność, eliminację bólu, zakażeń i bliznowacenia w miejscu biorczym oraz poprawę wyglądu.

Literatura
1. J. E. Campbell: Basic trauma. Life suport, Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.
2. M. Goniewicz: Pierwsza pomoc, PZWL, Warszawa 2012.
3. M. Kózka, B. Rumian, M. Maślanka (red.): Pielęgniarstwo ratunkowe, PZWL, Warszawa 2013.
4. E. Walewska: Podstawy pielęgniarstwa chirurgicznego, PZWL, Warszawa 2012.
5. A. Włodarkiewicz: Dermatochirurgia, Wyd. Cornetis, Wrocław 2009, 101-107.
6. W. Rowiński, J. Wałaszewski, L. Pączek: Transplantologia kliniczna, Wyd. PZWL, Warszawa 2004, 609-637.
7. M. Trybus: Podstawy Chirurgii Plastycznej, Wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków 2005, 60-98.
8. J. Holle: Chirurgia plastyczna, Wyd. PZWL, Warszawa 1996, 12-46.
9. J. Szmidt, J. Kużdżała: Podstawy chirurgii, Wyd. Medycyna Praktyczna, Kraków 2009, 539-555, 908-914.
10. J. Jethon: Chirurgiczne leczenie rany oparzeniowej – współczesne postępowanie, Postępy Nauk Medycznych 2, 3, 2005

Źródło: http://kosmetologiaestetyczna.com/

Aloes jest znany i stosowany w medycynie i kosmetyce od ponad 7 tysięcy lat. Znany jest lub był pod wieloma nazwami: pałeczka niebiańska, roślina, która wszystko leczy; lek na oparzenia czy też cichy uzdrowiciel. Z tego powodu bywał również przyczyną agresji inspirowanej przez Arystotelesa. Namówił on Aleksandra Wielkiego by podbił wyspę Sokotra tylko dlatego, że rósł tam aloes, który leczył rany jego żołnierzy. Cóż, Aleksander Wielki posłuchał.

Jak głosi legenda Kleopatra kąpała się w soku z aloesu by podkreślić swą urodę i wiecznie być młodą i piękną. Dla rozświetlenia swych oczu stosowała puder z aloesu. Podobnie czyniła Nefretete.

Wszędzie, gdzie aloes był dostępny, był stosowany na oparzenia, na leczenie kontuzji, by się odmłodzić, na zapalenia skóry, by pozbyć się przykrego zapachu potu, przeciw komarom, by być młodszym, a nawet przeciw robakom. Taki złoty środek na wszystko zawsze budzi obawy czy jest rzeczywiście taki złoty jak go widzą. Przecież to niemożliwe. Rzeczywiście można wątpić czy jest on skuteczny na robaki, zatwardzenia lub przerośniętą prostatę, jak wcześniej sądzono. Ale przyjrzyjmy się jego działaniu na skórę. Aloes zawiera w sobie ponad 270 aktywnych substancji. Nie sposób opisać wszystkie. Przyjrzyjmy się tym najważniejszym.

Organizm człowieka potrzebuje do życia aminokwasów, drobnych substancji niewidocznych ludzkim okiem, bez których nie moglibyśmy żyć. Większość z nich potrafi sam wytworzyć, ale dziesięciu nie umie. Są to tak zwane aminokwasy niezbędne. Jest ich dziesięć. Aloes zawiera dziewięć z nich. Dlaczego są tak ważne? Są jednym z najważniejszych składników NMF - naturalnego czynnika nawilżającego skóry.

Składniki NMF absorbują  wodę utrzymując zewnętrzne warstwy naskórka odpowiednio  nawodnione. Zbyt niska zawartość składników NMF prowadzi do wysuszenia  skóry, łuszczenia się, tworzenia się zmarszczek.

Stąd przydomek aloesu - eliksir młodości. Ale to nie wszystko co aloes ma w sobie. Nie zapominajmy o acemannanie. Cóż to takiego? Jest to naturalny czynnik immunostymulacyjny, czyli pobudzający naszą odporność w skórze. Aloes potrafi zwalczać infekcje wirusowe, bakteryjne, a nawet niszczyć komórki nowotworowe.

Czy potrzeba nam więcej? Mamy już dobrze napiętą, nawodnioną skórę, ograniczyliśmy ryzyko raka skóry, bądź czerniaka, złagodziliśmy stany zapalne. Tak, od aloesu oczekujemy więcej i znajdujemy. Zawiera on enzymy proteolityczne, które usuną wszelkie zabrudzenia i śmieci białkowe z naszej skóry. A po co nam to? Wyobraźmy sobie nas samych, starzejących się przez lata i polegających wyłącznie na mechanicznym złuszczaniu starego zdegenerowanego naskórka, lub oczyszczaniu samoistnym starych ran. Przyrzekam!! Nie będę opisywał jak byśmy wyglądali. W końcu to nie horror. Wśród bogactwa substancji znajdziemy kwas salicylowy. Ma on właściwości złuszczające. Pomaga on usunąć nie tylko śmieci w postaci obumarłych komórek, ale otwiera również ujęcia gruczołów łojowych. Pozbywamy się łoju, ale nie tylko. Redukujemy stany zapalne z tym związane. Skóra nie świeci się i nie czerwieni. Na to zasłużyliśmy. Dodajmy do tego cukry proste będące składnikiem NMF, całe bogactwo mikroelementów oraz witamin z grupy B oraz witaminę C, które stymulują nasze kochane fibroblasty do produkcji kolagenu elastycznego i mamy skórę napięta, nawilżoną, oczyszczoną, bez wykwitów, po prostu piękną i młodą.

http://www.beautyhills.pl/

Przebarwienia to jeden z najpowszechniejszych i najdotkliwszych defektów estetycznych. Tymczasem większość metod, także tych stosowanych w gabinetach medycyny estetycznej, nie tylko nie pomaga ich usunąć, ale często prowadzi do nasilenia problemu. Skąd się biorą przebarwienia i dlaczego ich leczenie jest tak skomplikowane?

Skóra człowieka ma kolor, którego różnorodność zawdzięcza komórkom barwnikowym (melanocytom), a w szczególności ich położeniu. Im płycej, tym kolor skóry ciemniejszy. Przebarwienia powstają, gdy melanocytów jest zbyt dużo albo produkują zbyt dużo barwnika. Czynnikami sprzyjającymi są: słońce, zaburzenia hormonalne, urazy i stany zapalne skóry.

Przebarwieniowe jo-jo, czyli jak ogłupić melanocyty

Największym stymulatorem przebarwień jest słońce. Kiedy jesteśmy wyeksponowani na jego działanie, komórki wytwarzają więcej barwnika (melaniny) i skóra ciemnieje Tak pożądana przez wielu ludzi opalenizna jest w rzeczywistości wytworzonym w toku ewolucji mechanizmem chroniącym skórę przed wnikaniem bardzo szkodliwego promieniowania ultrafioletowego. Po jakimś czasie skóra odzyskuje naturalny kolor. Lub… nie odzyskuje – tworzą się przebarwienia.

– Przebarwienia powstają wtedy, gdy komórki „głupieją”. Można to porównać do mechanizmów odpowiedzialnych za tycie i efekt jo-jo po odchudzaniu. Jeśli będziemy jeść bardzo rzadko, ale duże porcje, to wcale nie schudniemy, bo nasz organizm bojąc się zagłodzenia będzie na wszelki wypadek magazynował każdą nadwyżkę. Podobnie z przebarwieniami, komórki skóry, którą narażaliśmy na silną słoneczną ekspozycję, mogą w obawie, że znowu to zrobimy, nie redukować barwnika do normalnego poziomu, mimo iż niebezpieczeństwo już minęło – wyjaśnia obrazowo dr Marek Wasiluk, lekarz medycyny estetycznej, specjalizujący się w laseroterapii i leczeniu przebarwień.

Oprócz słońca, wpływ na przebarwienia mają zaburzenia hormonalne, najczęściej w wydzielaniu hormonów tarczycy i hormonów żeńskich. Dużym czynnikiem ryzyka jest – o czym kobiety często zapominają – przyjmowanie tabletek antykoncepcyjnych. Zmiany hormonalne są przyczyną najtrudniejszych do leczenia przebarwień, zwanych melazmą.

Przebarwienia powstają też wskutek urazów i stanów zapalnych. Tego typu zmiany na ogół schodzą same po kilku miesiącach, ale nie zawsze. Często przebarwienia są efektem zabiegów kosmetycznych, niejednokrotnie takich, które miały przebarwienia usunąć, a tymczasem tylko przysporzyły nowych.

Zbyt wiele kombinacji

Leczenie przebarwień jest trudne z wielu powodów. Po pierwsze, różne są przyczyny powstawania: zewnątrzpochodne (słońce) i wewnątrzpochodne (hormonalne). Po drugie, przebarwienia mogą umiejscowić się na różnej głębokości: w naskórku, skórze właściwej lub tu i tu. Po trzecie, połowie przebarwień hormonalnych towarzyszą zmiany naczyniowe. I wreszcie, po czwarte – trudno wyeliminować wszystkie czynniki mające wpływ na ich powstawanie.

– Czynników i możliwości kombinacji jest tak wiele, że kluczowa staje się diagnostyka. Błędy popełnione na tym etapie skutkują nieefektywnością zabiegów albo pogorszeniem stanu – wyjaśnia dr Marek Wasiluk i dodaje:

– Żeby usuwać przebarwienia skutecznie, trzeba mieć otwartą głowę i różnorodny sprzęt, ja (osobiście)  do leczenia używam sześciu różnych urządzeń, w tym czterech laserów.

Stosunkowo dobrze radzi sobie medycyna estetyczna z przebarwieniami, których przyczyną jest słońce, czyli z piegami i plamami soczewicowatymi. Pierwsze powstają w naskórku, a więc płytko i z reguły można się ich pozbyć w trakcie jednego lub dwóch zabiegów. Drugie, zwane też plamami starczymi, powstają na dłoniach lub twarzy, najczęściej po pięćdziesiątym roku życia, jako efekt wieloletniego oddziaływania promieniowania słonecznego. Na ogół dwa, trzy zabiegi wystarczają, aby je zlikwidować.

Problem pojawia się przy przebarwieniach pourazowych, a największy przy melazmie. Te przebarwienia są najtrudniejsze do usunięcia, bo mają podłoże hormonalne, a dodatkowo często współwystępują ze zmianami naczyniowymi. Trzeba oczywiście pamiętać, że także tutaj słońce odgrywa istotną rolę, bo jest czynnikiem katalizującym. Melazma przyjmuje postać dużych, ciemnych plam na twarzy i na czole, czasem o wyglądzie motyla lub kontynentów. Często pojawia się u kobiet w ciąży. Leczenie wymaga cierpliwości, trwa wiele miesięcy. Niestety, to właśnie w tych przypadkach bywa źle zdiagnozowane lub źle prowadzone i przyczynia się do frustracji wielu kobiet, które nawet makijażem nie są w stanie zatuszować zmian na twarzy.

Zasady leczenie przebarwień

Najczęściej popełniane błędy w leczeniu przebarwień (poza oczywiście złą diagnozą) to nietrafne dobranie narzędzi do problemu i złe dobranie parametrów urządzeń (za słabe lub za mocne). W leczeniu przebarwień stosuje się metody selektywne (zabiegi laserowe, ale też nie wszystkie lasery się nadają) i nieselektywne (IPL, pilingi, mikrodermabrazja, cosmelan). Te pierwsze niszczą przebarwienia nie uszkadzając tkanek sąsiednich, te drugie niszczą wszystko.

– Wielu pacjentów pyta, co lepsze: laser czy pilingi chemiczne? Czasem dobrze jest łączyć te metody, ale z samego założenia pilingi chemiczne (np. TCA) nie są aż tak skuteczne i bezpieczne jak laser. Poza tym usuwają bardziej objawy, a nie przyczyny. Tymczasem laser nie tylko usuwa przebarwienie, ale też wpływa biostymulująco na melanocyty, przez regulację ich aktywności – wyjaśnia dr Marek Wasiluk.

Na liście urządzeń wysoko stojących jako metoda usuwania przebarwień w gabinetach są IPL i laser frakcyjny, który wg Marka Wasiluka, wykładającego laseroterapię na studiach dla lekarzy medycyny estetycznej w Warszawskim Uniwersytecie Medycznym, w ogóle się na niej nie powinien znaleźć. – Laser frakcyjny „dziurkuje” skórę, nie ma więc możliwości całkowitego usunięcia przebarwienia. Co gorsza nie jest selektywny, co oznacza, że podrażnia wszystkie struktury skóry i w efekcie może wywołać nowe przebarwienia. Z kolei IPL, który statystycznie jest najczęściej wykorzystywany w gabinetach, nadaje się najwyżej jako urządzenie wspomagające przy zabiegach laserami selektywnymi Q-switch, lub do usuwania płytkich przebarwień typu plamy soczewicowate. Ale nigdy nie powinien być urządzeniem pierwszego wyboru.

Urządzeniami, które najskuteczniej radzą sobie z przebarwieniami są lasery działające w zakresie światła zielonego. To ono jest najlepiej i najbardziej selektywnie pochłaniane przez komórki barwnikowe (które nagrzewają się i ulegają uszkodzeniu) przy jednoczesnym niewielkim wpływie na inne tkanki. Do takich laserów należy laser bromkowo-miedziowy, który ze względu na swoją technologię emituje też światło żółte, działające selektywnie na kolor czerwony, dzięki czemu laser ten jako jedyny radzi sobie z melazmą typu naczyniowego. Zła wiadomość dla kobiet z melazmą z tego typu powikłaniami jest taka, że laserów bromkowo-miedziowych jest w Polsce bardzo mało. Są dla gabinetów nieopłacalne. Koszt ich zakupu oraz eksploatacji jest bardzo wysoki, zajmują dużo miejsca w gabinecie i wymagają ogromnej wiedzy lekarza obsługującego urządzenie.

Drugim laserem skutecznym w likwidacji przebarwień jest laser Q-Switch. Idealnie jest go łączyć z bromkowo-miedziowym, gdyż każdy z nich ma inny mechanizm działania, głębokość penetracji skóry, i dzięki temu świetnie się uzupełniają. Laser bromkowo-miedziowy działa termicznie na komórki barwnikowe, a laser Q-switch mechanicznie, rozbijając je. Warto pamiętać, że Q-switch to nazwa typu lasera, w obrębie którego mieszczą się lasery za 5 tys. zł i za 300 tys. zł. Dzieli ich technologiczna przepaść. – Różnica w poziomie bezpieczeństwa i skuteczności pomiędzy tymi tańszymi i droższymi laserami jest taka, jakby porównywać efekt zderzenia z drzewem czołgu i malucha, chociaż oba to pojazdy mechaniczne – stwierdza dobitnie dr Marek Wasiluk.

Co z tego wynika dla nosicielki przebarwień?

Jak się ma odnaleźć w tak skomplikowanej materii przeciętna posiadaczka przebarwień? Oto kilka rad.

1. Selekcja – należy się trzymać z dala od metod nieskutecznych i ryzykownych, takich jak IPL, laser frakcyjny, mikrodermabrazja. Jeśli przebarwienia są rozległe i głębokie lepiej zapomnieć o pilingach.
2. Sprzęt – należy omijać gabinety, które leczą takimi metodami, jakie są w nich dostępne, a nie takimi, jakie są najbardziej skuteczne dla danej pacjentki. Najlepiej znaleźć gabinet, który ma laser bromkowo-miedziowy oraz bardzo dobrej jakości laser Q-switch i lekarza, który potrafi obie te metod łączyć.
3. Eliminacja – bez eliminacji czynników sprzyjających powstawaniu przebarwień leczenie nie będzie skuteczne. Jeśli przyczyną była antykoncepcja hormonalna, trzeba ją zastąpić inną. W każdym przypadku należy unikać ekspozycji na słońce i używać kremów z filtrami.
4. Cierpliwość – trzeba się nastawić na kilkutygodniowe leczenie, a w poważnych przypadkach nawet wielomiesięczne. Szczególnie usuwanie przebarwień typu melazma to proces długotrwały. Teoretycznie możliwe jest usunięcie przebarwienia jednym, dwoma zabiegami, ale jest to w zasadzie możliwe w przypadku piegów i plam soczewicowatych. Melazma po silnym zabiegu na pewno po miesiącu czy dwóch powróci. Tylko kontrolowane, stopniowe jej usuwanie prowadzi do eliminacji problemu.

Informacje o ekspercie:

Dr Marek Wasiluk – lekarz medycyny estetycznej, audytor standardów ISO, specjalista w dziedzinie laseroterapii. Absolwent podyplomowych studiów z medycyny estetycznej na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym oraz Podyplomowej Szkoły Medycyny Estetycznej PTMeiAA. Pasjonat laseroterapii i innych nowoczesnych technologii. Jako pierwszy w Polsce wprowadził do praktyki szereg innowacyjnych rozwiązań, m. in. nowatorskie protokoły zabiegowe laserem bromkowo-miedziowym oraz opracował pierwszą skuteczną metodę niwelacji rozstępów urządzeniem frakcyjnej RF mikroigłowej. Był pierwszą osobą w Polsce stosującą mikronici w zabiegach estetycznych. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Medycyny Estetycznej i Anti-Aging. Brał udział w opracowywaniu przez Towarzystwo programu certyfikacji lekarzy medycyny estetycznej. Od 2008 roku współpracuje z Centrum Kształcenia Podyplomowego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego będąc wykładowcą na podyplomowych studiach. Jest właścicielem warszawskiego Centrum Medycyny Nowoczesnej Triclinium – www.triclinium.pl, które powstało z chęci stworzenia miejsca zajmującego się kompleksowo problemami estetycznymi. Od kilku lat prowadzi ekspercki blog „Medycyna estetyczna bez tajemnic” www.marekwasiluk.pl