Karmienie piersią jest promowane jako najlepszy i przede wszystkim naturalny sposób żywienia niemowląt. To niewątpliwie najbardziej wartościowy pokarm, który zapewnia zdrowie malucha i jest „inwestycją” na przyszłość. Niestety istnieją substancje, które obecne w naszym najbliższym środowisku, są w stanie do mleka przenikać ze szkodą dla pociechy.

Szeroko stosowaną klasą chemikaliów przemysłowych są tzw. PFASs (ang. perfluoroalkyl sulfamido ethanols). Są one stosowane powszechnie m.in. do impregnacji wyrobów tekstylnych i papierowych. Charakteryzuje je odporność na wodę, tłuszcz i plamy. Obecne w użyciu od ponad 60 lat w produktach plamoodpornych, odzieży wodoodpornej, opakowaniach smarów czy farb stanowią poważne zagrożenie dla dzieci karmionych piersią. Toksyny te przenikają bez trudu do mleka kobiecego i pokonują z łatwością barierę krew-mózg.
 

Już w 2013 roku o PFASs było głośno w związku z obserwowaną biokumulacją w ośmiu obszarach mózgu niedźwiedzi polarnych zamieszkujących Wschodnią Grenlandię. Mimo wysiłków mających na celu minimalizację ekspozycji na tego typu związki nie udało się zatrzymać postępujących procesów. Od dawna mówi się o szkodliwym wpływie – kancerogennym i geno- i neurotoksycznym – na zdrowie ludzi i zwierząt rzeczonych związków. Badania wykazały, że mają one także wpływ na reprodukcję, powodują zmiany epigenetyczne oraz zaburzenia hormonalne.

Pierwsze badania na ten temat przeprowadzili niedawno naukowcy z Uniwersytetu Harvarda. Obserwacji poddano 81 dzieci, które urodziły się na Wyspach Owczych w latach 1997-2000. Okazało się, że u dzieci karmionych wyłącznie piersią, przez matki narażone na kontakt z PFASs,  zaobserwowano wzrost stężenia tych substancji o 20-30% w każdym miesiącu wraz ze spadkiem tempa wzrostu. Na skutek kumulacji u niektórych dzieci pod koniec okresu karmienia poziom toksyn był nawet wyższy niż u matek. Wyniki te sugerują, że właśnie mleko matki jest głównym źródłem narażenia na PFASs w okresie niemowlęcym.

Autorzy badania podkreślają, że nie ma powodu, aby zniechęcać matki do karmienia piersią, ale jednocześnie obawiają się, że zanieczyszczenia, o których mowa, są przekazywane ze zwiększoną siłą z pokolenia na pokolenie.

Toksyn wokół nas nie da się całkowicie uniknąć. Są one stosowane w przemyśle, rolnictwie, gospodarstwie domowym. Mleko matki to pokarm bogaty w tłuszcze, a więc jest bardzo dobrym materiałem do kumulowania się szkodliwych substancji. Na szczęście większość z nich dostając się do matczynego pokarmu nie osiąga stężenia, które mogłoby zagrażać maluchowi.

Wiemy już, że nie uchronimy się całkowicie przed zanieczyszczeniami, ale można starać się ten kontakt ograniczyć. Powinny pomyśleć o tym kobiety nie tylko w ciąży będące, ale i te ją planujące.

W celu obniżenia ryzyka należy:

• unikać pokarmu niewiadomego pochodzenia,

• zawsze przed spożyciem myć i obierać ze skórki warzywa i owoce,

• odcinać tłuszcz z mięsa,

• unikać stosowania pestycydów w gospodarstwie domowym,

• omijać pomieszczenia poddane dezynfekcji itp.

Ważne jest również unikanie podczas karmienia piersią restrykcyjnych diet, ponieważ uwalniane z tkanki tłuszczowej, kumulowane tam wcześniej, toksyny mogą trafić do pokarmu. Oczywiste jest również zrezygnowanie na ten wyjątkowy czas z używek takich jak alkohol czy papierosy. Toksyny papierosowe obniżają także ilość i jakość mleka matki -  mniej jodu, tłuszczu, a także witamin, dostarcza dziecku mniejszej ilości tych wartościowych składników.

Warto wspomnieć w tym miejscu także o płodowym zespole alkoholowym FAS, który obejmuje zaburzenia fizyczne i neurologiczne będące konsekwencją spożywania przez ciężarną alkoholu. Alkoholowy zespół płodowy jest chorobą nieuleczalną, której można uniknąć zachowując abstynencję w czasie trwania ciąży. Do dziś nie określono dawki alkoholu, która byłaby dla płodu całkowicie neutralną.

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Historia
Karboksyterapia oparta na balneoterapii wykorzystywana jest jako sposób leczenia od 1932. Sposób ten był po raz pierwszy zastosowany we francuskim Spa Royat.
Słynne zastrzyki gazowe były pierwotnie wykorzystywane w balneoterapii i Medical Spa w leczeniu stawów, niedostatecznego ukrwienia nóg, niewystarczającego ukrwienie w przypadku cukrzycy, i w niektórych przypadkach leczenia chorób serca i naczyń układowych (bradykardia, niskie ciśnienie krwi). Wykorzystanie tej wyjątkowej metody stało się bardzo popularne w ciągu ostatnich dwóch lat także w dziedzinie dermatologii, dermatologii estetycznej i terapii antystarzeniowej, odmładzającej.

Sytuacja w chwili obecnej

Opublikowano liczne prace naukowe dokumentujące doskonałe skutki i efekty karboksyterapii jako metody leczniczej do chwili obecnej. Ta unikalna metoda została już spopularyzowany na wielu światowych kongresach poświęconych spowolnieniu i ograniczeniu procesów starzenia, a niektóre prestiżowe ośrodki skupiają się również na odmłodzeniu. Metoda ta została uznana za minimalnie agresywny zabieg, związany z doskonałymi efektami, ale bez wystąpienia niepożądanych skutków dla zdrowia. W Europie metoda ta badana jest na przykład na Uniwersytecie w Sienie, na Uniwersytecie w Mediolanie - Centrum mikroangiologii i mikrokrążenia, Centrum Medyczne w Austrii i na Węgrzech. W wielu krajach na całym świecie, na przykład w Australii, Korei, Singapurze, Ameryce Łacińskiej była ona również szeroko omawiana i stosowana.

Informacje ogólne:

Rosnące zainteresowanie karboksyterapią zostało zarejestrowane również wśród wiodących
światowych ekspertów i celebrytów, którzy absolutnie preferują ten rodzaj terapii niż bardziej agresywne metody odmładzania, takie jak laser, złotą nicią lub lifting twarzy. Metoda ta została użyta nie tylko przez klientów chcących powstrzymać oznaki procesu starzenia się i postępować w elegancki sposób w odmładzaniu, ale także przez pacjentów z owrzodzeniami poniżej kolana, cukrzycą i innymi długotrwałymi ranami pozostałymi po chirurgicznej interwencji. Karboksyterapia wydaje się być bardzo skutecznym sposobem w leczeniu łuszczycy, w połączeniu z tradycyjnymi procedurami oraz leczeniu twardziny i utraty włosów. Efekt rozszerzenia naczyń krwionośnych i zdolność odbudowy kolagenu są używane głównie w powierzchniowej dermatologii estetycznej. Efekt może być widoczny w stosunkowo krótkim czasie – nawet po dwóch zabiegach między 7 - 14 dniami. Napięcie skóry oraz jej estetyczne oznaki można widocznie poprawić, szczególnie widoczne efekty są w terapii skóry brzucha, ramion, wewnętrznych części ud, podwójnego podbródka i powiek- wymaga dużego doświadczenia w stosowaniu terapii. Wspaniały efekt karboksyterapii udowadniany jest również w terapii cellulitu i blizny, jak również przez trwałe oparzenia. Karboksyterapia może być stosowana również w korekcie po nieudanych zabiegach, takich jak liposukcja i bezpośrednie modelowanie problematycznych części ciała (uda, biodra, brzuch)- należy przeprowadzić co najmniej 5 – 10 zabiegów, aby otrzymać widoczne i zadowalające efekty. Metoda zastosowania karboksyterapii może się nieznacznie zmieniać, podobnie jak w innych metodach, w zależności od pacjenta, przy czym w niektórych przypadkach pacjent nie musi odpowiadać na leczenie, tak jak się spodziewano. Powodem tego może być raczej niezdrowy styl życia i szkodliwe nawyki pacjenta.

Zasady karboksyterapii

Istotą karboksyterapii jest stosowanie dwutlenku węgla CO₂- gazu do medycznego użycia w
tkankę podskórną przez maleńką igłę. Metoda ta nie wymaga znieczulenia ogólnego lub znieczulenia miejscowego. Leczenie jest dla pacjenta bezpieczne i nietoksyczne, ponieważ produkcja gazu CO₂ przez komórki ludzkiego ciała jest naturalna w trakcie całego życia. Gaz CO₂ jest produktem ubocznym metabolizmu, który jest przenoszony przez krew i wydychany poprzez płuca. CO₂ w medycynie jest głównie stosowany w chirurgii laparoskopowej.

Sposób stosowania

Zastosowanie gazowego dwutlenku węgla CO2 do celów dermatologii oraz medycyny estetycznej ma być wykonywane wyłącznie certyfikowanym urządzeniem, którego parametry są dostosowane do celów i miejsca zabiegowego. Leczenie odbywa się z użyciem specjalistycznych igieł. Ustawienie parametrów zależy od wrażliwości pacjenta podczas leczenia, nie może być uznane za nieprzyjemne, bolesne lub niekomfortowe.
Jeden zabieg trwa około 20 - 40 minut z zastosowaniem bezpiecznej ilości gazu.

Efekty ogólne

• Redukcja tkanki tłuszczowej lokalnej
• Poprawa lokalnego przepływu krwi
• Zwiększenie objętości tlenu w tkance
• Poprawa elastyczności skóry
• Zmniejszenie nierówności skóry
• Lepsze wyniki po technikach modelowania ciała

Wskazania

Wskazania w medycynie estetycznej

• Redukcja zmarszczek
• Odmłodzenie skóry
• Zwiększenie napięcia skóry
• Wygładzenie powierzchni skóry i redukcja głębokich zmarszczek
• Redukcja tłuszczu podskórnego
• Kształtowania ciała po liposukcji
• Tłuszczakowatość
• Znacząca poprawa cellulitu
• Znaczne modyfikowanie lub nawet usuwania smug (np. rozstępy i blizny pociążowe)
• Leczenie bliznowców

Strefa zabiegów:

twarzy, szyi i dekoltu, brzucha, nogi, ramiona, pośladki

Efekt terapii:

Pozytywne efekty tej metody są często widoczne w dermatologii estetycznej po 1 - 2
zabiegach. Niektóre efekty ostateczne części odmładzania twarzy, a zwłaszcza jego bezpieczeństwo, przekracza parametry toksyny botulinowej.

Efekty modelowania problematycznych części ciała są widoczne, ale dopiero po 6 - 8 zabiegów, przez co zaleca się około 10 zabiegów przeprowadzanych raz lub dwa razy w tygodniu, co zależy od stanu skóry. Efekt końcowy zależy od indywidualnego stylu życia. Długotrwały efekt można osiągnąć poprzez zdrowe żywienie, aktywność sportową, ograniczone spożywanie alkoholu lub innych szkodliwych narkotyków i powtarzanie zabiegu 2-3 razy w roku.

Pytania

Czy CO₂ jest szkodliwy ?

CO₂ jest produkowany przez nasze komórki w wyniku spalania tlenu oraz wydalany przez nasze płuca. Oznacza to, iż jest wysoce obojętny dla każdego organizmu. Można śmiało uznać go za „ekologiczny”, terapeutyczny czynnik.

Jak długo trwa kuracja ?

Zazwyczaj cykl zabiegowy obejmuje od 8 do 12 zabiegów. Najczęściej wykonuje się jeden lub dwa zabiegi w tygodniu. Zabieg trwa od kilku do kilkunastu minut.

Ile razy można powtarzać karboksyterapię?

Karboksyterapię można powtarzać w zależności od żądania pacjenta, diagnozy i stanu skóry

1. Dla przedłużenia efektu zaleca się zabieg powtórzyć około 2 -3 razy w roku.
2. Liczba zabiegów zależy od stanu danego obszaru i pacjenta wymagań - zaleca się średnio około 10 zabiegów.

Karboksyterapia jest zabiegiem medycznym dlatego jest dokładnie przebadana pod względem mechanizmów działania, efektów terapeutycznych i skutków ubocznych. Jest to  więc zabieg bezpieczny, który może pomóc poprawić zdrowie i wygląd naszej skóry.

Marketing

Jeżeli rozważacie wprowadzenie tego zabiegu do oferty swojego gabinetu, będzie to jedna z lepszych decyzji biznesowych jakie podejmiecie. Trzeba jednak zwrócić uwagę, czy urządzenie jakie Was interesuje posiada ważny certyfikat wyrobu medycznego oraz jest "zasilany" wyłącznie certyfikowanym medycznym dwutlenkiem węgla dostarczanym przez specjalistyczne firmy. Tylko taki wybór jest gwarancją bezpiecznego zabiegu a Wam przysporzy grono wiernych i zadowolonych Klientów.

Źródło: www.mesologic.pl/

Stan naszej skóry to łatwy w obserwacji i jednocześnie niezwykle wymierny wskaźnik naszego zdrowia. Niemal zawsze istotne zmiany w jej wyglądzie wynikają z pewnych procesów zachodzących w naszym organizmie. Często są to procesy patologiczne. Należy więc być uważnym i niczego nie lekceważyć. Klucz do sukcesu to spostrzegawczość, dociekliwość i wiedza. By poszerzyć tę ostatnią prześledźmy to, co już wiemy na temat podstawowych zmian skórnych.

Trudno dokładnie określić częstość występowania problemów z hemoroidami. Dużo osób wstydzi się tej dolegliwości i nie mówi o niej lekarzowi. Tymczasem szacuje się, że choroba dotyczy blisko połowy z nas na pewnym etapie życia. Nie ma się więc czego wstydzić. Warto leczyć guzki krwawnicze, bo metod terapeutycznych jest naprawdę sporo.

Każdy z nas ma hemoroidy!

Hemoroidy, zwane inaczej guzkami krwawniczymi są naturalnymi strukturami występującymi w kanale odbytu, których rola polega na ułatwianiu oddawania stolca. Patologia pojawia się wówczas gdy ulegają one obrzmieniu lub rozpoczyna się w ich obrębie stan zapalny. Hemoroidy można podzielić na dwa rodzaje:

Hemoroidy wewnętrzne

Znajdują się w wewnętrznej wyściółce odbytnicy i są w zasadzie niewyczuwalne. Zwykle nie bolą, a ich obecność zaznacza się obecnością krwi podczas wypróżniania. Czasami mogą  ulec wypadnięciu i wystawać poza odbyt, wówczas powodują odczucie bólu podrażniając bardzo dobrze ukrwiony i unerwiony odbyt.

Hemoroidy zewnętrzne

Znajdują się pod skórą, która otacza odbyt. Mogą być odczuwalne gdy pęcznieją, powodują swędzenie, ból i krwawienie podczas wypróżniania. Często dochodzi do tworzenia się ich zakrzepicy, co jest stanem bardzo bolesnym i uciążliwym. Ten typ jest zdecydowanie mniej komfortowym dla pacjenta.

Przyczyna problemu?

Naukowcy nie są do końca pewni co powoduje problemy z guzkami krwawniczymi. Prawdopodobne jest, że występujące czasowo ekstremalne ciśnienia w obrębie jamy brzusznej mogą powodować pęcznienie żył blokując sprawny przepływ krwi. Wtedy stają się one podatne na podrażnienia. Powyższe ciśnienie może powodować otyłość, ciąża, praca w pozycji stojącej lub siedzącej przez długi czas, wysiłek podczas defekacji, długotrwały kaszel, wymioty, ciężka praca fizyczna. Inna teoria sugeruje, że kluczową rolę w powstaniu hemoroidów odgrywa nieprawidłowa dieta. Osoby spożywające duże ilości płynów i błonnika w żywności nieprzetworzonej są mniej podatne na występowanie tej dolegliwości.

Objawy hemoroidów

Najczęściej niepokojącym objawem jest bezbolesne krwawienie podczas defekacji. Obecność krwi powinna skłonić pacjenta do wizyty u specjalisty. Problem może być znacznie poważniejszy – choroba zapalna jelit, obecność guzów nowotworowych. Inny, równie częsty objaw to świąd odbytu – często bagatelizowany co opóźnia rozpoczęcie terapii. Powiększone guzki czasem sprawiają wrażenie niepełnego wypróżnienia, co skłania do silniejszego parcia. Nacisk utrudnia odpływ żylny z okolicy odbytu, co skutkuje jedynie dalszym powiększeniem żylaków odbytu, a problem ulega nasileniu.
W 1985 roku zaproponowano czterostopniową klasyfikację związanej z nimi choroby hemoroidalnej opartą na stopniu, w jakim wypadają z odbytu

• stopień I: niewypadające. Są po prostu uwydatnionymi naczyniami krwionośnymi

• stopień II: wypadające przy parciu, ale samoistnie cofające się;

• stopień III: wypadające przy parciu, ale odprowadzalne;

• stopień IV: utrzymujące się na zewnątrz, nieodprowadzalne.

Diagnoza

Pomimo odczucia zażenowania u wielu osób należy czym prędzej zwrócić się do lekarza specjalisty. Najważniejsze jest w końcu nasze zdrowie i komfort życia, a przeciąganie sprawy tylko wydłuży i skomplikuje leczenie. Na podstawie wywiadu, badania palpacyjnego i wykorzystaniu wziernika (anoskopu) odbytu lekarz określi skalę problemu a także wykluczy poważniejsze schorzenia (szczelina, przetoka odbytu, choroby skóry, infekcje, nowotwory).

Leczenie

Hemoroidy można traktować wieloma środkami dostępnymi w aptece bez recepty. Należą do nich specjalne płyny, żele, podkładki, chusteczki, maści, kremy i czopki. Do metod zaawansowanych należą procedury skleroterapii i chirurgii.

Leki bez recepty

W skład wspomnianych specyfików dostępnych bez recepty wchodzą następujące substancje: wyciąg z kasztanowca, rutyna (uszczelniają naczynia), balsam peruwiański (goi), benzokaina, lidokaina (działanie miejscowo znieczulające), tribenozyd (wzmacnia naczynia włosowate, substancja przeciwzapalna), standaryzowana zawiesina kultury bakteryjnej Escherichia coli (zwiększa odpowiedź immunologiczną i podatność tkanki na infekcje, goi). Ulgę przynoszą również nasiadówki z wykorzystaniem kory dębu i rumianku.

Nowoczesne metody specjalistyczne

Preparaty bez recepty nie zawsze są w stanie przynieść zadowalających efektów. Niektóre operacje są refundowane, a za inne trzeba zapłacić z własnej kieszeni. Należy pamiętać, że przypadłość ma tendencję do nawrotów, dlatego zabieg po kilku latach być może będzie wymagać powtórzenia.

Skleroterapia – to jedna z najstarszych metod leczenia hemoroidów. Podczas zabiegu użyta obliterująca ciecz (np. fenol) jest aplikowana bezpośrednia do guzka powodując jego obkurczenie. Odsetek powodzeń wynosi tu około 70%. Ból po zabiegu mija w przeciągu kilku dni.

Podwiązywanie gumką - zalecane jest jako leczenie pierwszego rzutu. Podczas zabiegu zakłada się elastyczną gumkę na guzek w celu odcięcia dopływu krwi. W ciągu 5–7 dni obumarły żylak odpada. Podczas jednego zabiegu zakłada się 1–2 gumki. Kolejne można założyć po ok. 4 tygodniach. Może wystąpić trwające kilka dni nieuciążliwe krwawienie i odczucie bólu. Do 2 tygodni po interwencji nie wolno przyjmować leków obniżających krzepliwość krwi. Metoda jest często stosowana, cechuje ją duża efektywność i bezpieczeństwo.

Przyżeganie – zwane inaczej kauteryzacją, jest wykorzystywane wówczas gdy inne metody zawiodą. Jako źródło przyżegania można wykorzystać promieniowanie podczerwone lub metody kriochirurgiczne. Zalicza się tu również laser - pod wpływem wysokiej temperatury powstałej po naświetlaniu guzka, dochodzi do jego obkurczenia i zamknięcia naczynia. Zabieg trwa około 15 minut.

Operacja – dotyczy na szczęście niewielkiego odsetka chorych, mianowicie ogranicza się do ciężkich przypadków (np. hemoroidy zewnętrzne zakrzepowe). Po zabiegu zaleca się stosowanie nasiadówek i leków przeciwbólowych, z wyjątkiem tych zmniejszających krzepliwość. Rekonwalescencja zwykle trwa od 2 do 4 tygodni.

Stapler hemoroidalny – zwany również Metodą Longo, polega na okrężnym usunięciu większości nienaturalnie powiększonej tkanki hemoroidalnej, a następnie podciągnięciu tej pozostałej do jej normalnego położenia anatomicznego - co ma zapobiec dalszemu wypadaniu. Zabieg jest mniej bolesny od operacji, ale ryzyko nawrotów większe.

Leczenie i prewencja w jednym

Każdej z metod jako podstawa skutecznej terapii powinna towarzyszyć odpowiednia dieta. Zaleca się spożywanie takich pokarmów, które zmiękczają masy kałowe – owoce, warzywa, zboża. Koniecznością jest zwiększenie podaży płynów i błonnika (20-30g dziennie). Uzupełniająco poleca się stosowanie maceratu z lnu, nasion babki płesznik i probiotyków. Takie postępowanie stanowi nie tylko kolejną metodę terapeutyczna, ale przede wszystkim zapobiega wystąpieniu i nawrotom problemu w przyszłości.

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Makijaż permanentny stał się w ostatnich latach bardzo popularnym zabiegiem. Obecnie oferowany jest w niemal każdym salonie kosmetycznym. Niestety zdarza się, że widujemy krzywe przerysowane brwi, zniekształcone usta czy kreski karykaturalnie wymalowane wokół oka. Coraz częściej do gabinetów kosmetycznych zgłaszają się po pomoc kobiety z powikłaniami po źle wykonanym zabiegu w postaci bliznowców czy rozlanego w skórze pigmentu. Granatowe czy czerwone plamy w miejscu brwi, wyregulowane zbyt agresywnie włosy i łuk przeniesiony nienaturalnie wysoko na czoło, sine usta z konturami wyprowadzonymi poza czerwień wargową, lub migracja pigmentu na powiekach, odstraszają potencjalnych klientów,
którzy obawiają się, że może ich spotkać podobna sytuacja. Co więcej, część z nich uważa, że tak właśnie wygląda makijaż permanentny i dlatego nigdy nie zdecydują się na jego wykonanie.

Na szczęście świadomość w branży makijażu permanentnego wzrasta. Po fali rozwoju portali oferujących sprzedaż różnego rodzaju usług w atrakcyjnych cenach, klienci uświadomili sobie, że być może warto skorzystać z zakupu vouchera do kina czy na fitness, ale zakup makijażu permanentnego za 100 zł nie jest odpowiednim wyborem. Doświadczone linergistki nie mają potrzeby wystawiania swoich usług za „pół darmo”, ponieważ nie narzekają na brak klientek. Te mniej doświadczone, kuszone wizją rozreklamowania salonu, przy tak zaniżonej kwocie za zabieg, muszą szukać oszczędności w postaci gorszej jakości barwników, czy igieł.

Rozpoczęcie przygody z makijażem permanentnym to duża inwestycja w: dobrej jakości sprzęt, barwniki i akcesoria, lokal, w którym zapewnimy sterylność podczas zabiegu oraz profesjonalne szkolenie, które przygotuje do pracy w zawodzie. Do kosztów należy też wliczyć czas po szkoleniu, który należy poświęcić na praktykę, wykonywanie bezpłatnych zabiegów do chwili, gdy dojdziemy do takiej świadomości swojej ręki, która pozwoli uczciwie zacząć zarabiać, świadcząc usługi na najwyższym poziomie. Makijaż permanentny nie należy do tanich zabiegów. Oferta poniżej ogólnie przyjętych widełek powinna wzbudzić zastanowienie.

Cena nie może być jedynym kryterium wyboru linergistki oraz miejsca wykonania zabiegu.

Zawsze pytam klientki, które trafiają z popsutymi makijażami, co skłoniło je do wykonania zabiegu? Niejednokrotnie odpowiadają, że założenie, iż ktoś, kto podejmuje się tak odpowiedzialnego zadania, musi mieć doświadczenie.

Niestety nie zawsze tak się dzieje. Rynek makijażu permanentnego jest otwarty dla każdego, kto pragnie wykonywać ten zawód. Największą grupę stanowią pracujące już kosmetyczki, ale często zdarza się też, że na szkolenia zgłaszają się osoby zupełnie niezwiązane z branżą. Najważniejszą przesłanką w obu przypadkach powinna być pasja, poczucie, że będziemy naprawdę dobrzy w tym, co robimy, pokora i odpowiedzialność za swoją pracę. Jeśli na pierwszym planie stoją chęć
zysku i poczucie, promowane często przez firmy, że jest to prosty i szybki zabieg, który przy stosunkowo niskim nakładzie finansowym zwraca się niemal z dnia na dzień, to jest to początek końca kariery w makijażu permanentnym i niestety duże prawdopodobieństwo skrzywdzenia swoją pracą. Szkolenia dodawane w gratisie do zakupu sprzętu, niskiej jakości nieprecyzyjne urządzenia, tanie pigmenty nie stanowią mocnych podwalin pod dobrze wykonywane makijaże.

Dlatego tak ważne jest, by klienci skrupulatnie sprawdzali miejsca wyboru zabiegu. Szukali opinii wśród znajomych czy osób, które korzystały już z usług danego salonu. Warto również umówić się na wizytę konsultacyjną, poprosić o wykonanie wizualizacji zabiegu, obejrzeć portfolio ze zdjęciami, spokojnie porozmawiać, by rozwiać wszelkie wątpliwości.

To samo dotyczy osób, które chcą rozpocząć pracę z makijażem. Wybór firmy szkoleniowej jest niezwykle istotny. Dziś na rynku działa co najmniej 20 szkół, kolejne 100 osób prowadzi kursy, na własną rękę przekazując swoją wiedzę. Osobiście polecam, aby przyszłe linergistki, podobnie jak klientki, weryfikowały jakość prowadzonych szkoleń przed zapisaniem się na dany kurs. Niskiej jakości wiedza, zdobyta na szkoleniu z makijażu permanentnego, stanowi główną przyczynę źle wykonanych makijaży.

Klientki uważają, że odpowiedzialność za makijaż permanentny bierze ostatnia osoba, która nad nim pracuje.

Źle wykonany makijaż permanentny, często w postaci tatuażu, będzie „pokutował” przez kolejne lata. Poprawki, wykonane podczas korekty, mogą jedynie czasowo zamaskować stary makijaż, który w końcu uwidoczni się na skórze. Jeśli nie uświadomimy tego klientkom, będą oczekiwały, że użyjemy „czarodziejskiej różdżki” i stary makijaż zniknie raz na zawsze. Tymczasem muszą zrozumieć, że korekty mogą stać się nieodłączną częścią ich życia w przyszłości i będą musiały je wykonywać regularnie, aby maskować efekty pierwszego zabiegu.

Korekty w makijażach przypominają sklejanie porcelany – sklejony przedmiot będzie wyglądał lepiej, ale nie będzie już idealny.

Istotną kwestią jest dokonanie realnej oceny możliwości poprawienia makijażu oraz przekazanie klientce informacji w tym zakresie, tak by nie miała zbyt dużych oczekiwań względem zabiegu. Pamiętajmy, że klientka została już raz skrzywdzona,
i podczas kolejnych zabiegów staje się bardziej wymagająca. Często klientki oczekują, że skoro makijaż został popsuty podczas jednego zabiegu, to jeden zabieg wystarczy, aby poprawić makijaż.

Metody korekt
Sposób usunięcia czy korekty niechcianego makijażu zależy od:

• koloru i głębokości pigmentacji,
• kształtu,
• wiedzy linergistki,
• możliwości technicznych, jakimi dysponuje linergistka.

Jeśli niechciany makijaż jest umiejscowiony płytko, w naskórku i dodatkowo jest już wyblakły, to wtedy można skupić się na kamuflażu. W przypadku gdy makijaż jest bardzo ciemny i, na nieszczęście, umiejscowiony w skórze właściwej, trzeba spróbować usunąć go bądź rozjaśnić.

Obecnie dysponujemy dwiema względnie skutecznymi metodami usuwania makijaży.

• Usuwanie makijażu za pomocą specjalnie dedykowanego lasera. Działanie lasera polega na rozbijaniu cząsteczek barwnika, w wyniku czego barwnik stopniowo jaśnieje i w efekcie jest on usuwany z organizmu. Jest to zabieg wysoce skuteczny, który charakteryzuje się bardzo szybkim działaniem i stosunkowo niewielkimi efektami ubocznymi: czasowym zaczerwienieniem i podrażnieniem skóry. Liczba zabiegów i ich skuteczność zależy od głębokości, barwników, kształtu oraz od indywidualnej reakcji organizmu. Niekiedy zdarza się, że już po jednym razie mamy efekt pożądany, zazwyczaj jest to kilka sesji (2-4). W przypadku powiek nie wykonuje się zabiegów laserowych. Co prawda producenci urządzeń wskazują na taką możliwość, ale wydaje się to zabieg bardzo wysokiego ryzyka.
• Druga metoda usuwania makijażu polega na użyciu specjalnego preparatu, którego zadaniem jest wyprowadzenie pigmentu ze skóry na jej powierzchnię. Efektem tego zabiegu jest powstanie strupa, do którego wyciągany jest pigment. Wadą tego rozwiązania jest to, że klient musi chodzić z nieestetycznym strupkiem do czasu, gdy ten odpadnie.Nie można go moczyć. I kolejny zabieg można wykonać dopiero po 12 tygodniach. Zabiegu nie wolno wykonywać w bezpośredniej bliskości oka ani na powierzchni czerwieni wargowej, a jedynie na obszarze brwi. Niekiedy istnieje możliwość przeprowadzenia zabiegu w okolicy oka, ale tylko w przypadku usunięcia daleko wyciągniętej poza zewnętrzny kącik oka kreski, przy odpowiednim jego zabezpieczeniu.

Preparaty nie działają już na barwniki poddane zabiegom laserowym, ponieważ laser rozbija cząsteczki pigmentu, zmieniając ich strukturę. Jeśli więc rozważamy oba zabiegi, to usuwanie preparatem należy przeprowadzić w pierwszej kolejności.

Kamuflaż
Pigmentów kamuflujących można używać wyłącznie wtedy, gdy pozostałości po starym makijażu są naprawdę niewielkie. Nie da się przykryć ciemnego rysunku jasnym odcieniem, ponieważ musiałby być bardzo mocno zagęszczony w skórze, a to skutkowałoby w przyszłości jego odbarwianiem się na kolor żółty.

Najczęściej kamuflaż wykonywany jest w trakcie wizyt, mających na celu wykonanie nowego makijażu permanentnego. Zdarza się, że nowe brwi udaje się wypracować podczas kolejnych dwóch wizyt, natomiast na kamuflaż klientka musi wrócić jeszcze kilka razy. Pigmenty kamuflujące muszą być nakładane niezwykle delikatnie, ponieważ jasna cząsteczka jest strukturalnie większa od kolorowej i pigmenty zdecydowanie dłużej wyłuszczają się ze skóry. Zbyt agresywna praca mogłaby spowodować, że nie będą miały szansy nigdy się z niej wydostać i w przyszłości zmienią odcień na żółty. Ważna jest również kolejność używania pigmentów podczas zabiegu.

Podsumowanie
Korekty nieudanych makijaży są trudnym zabiegiem. Pokrywanie czerwonych brwi ciemniejszym pigmentem spowoduje, że po korekcie skóra nabierze nieestetycznego, brązowego czy fioletowego odcienia. Do wykonywania korekt niezbędna jest praktyczna znajomość teorii koloru i umiejętność doboru odpowiednich odcieni do rozwiązania konkretnego problemu kolorystycznego.

Umiejętność doboru koloru jest szczególnie istotna w przypadku ust, gdzie należy ocenić charakter czerwieni wargowej (ciepły czy zimny). Większość problemów z pigmentacją ust bierze się właśnie z nieumiejętnej oceny czerwieni wargowej. Podobnie ma się sytuacja z kreskami – jeśli trafia do nas klientka z granatowym makijażem powiek, to pokrycie go po prostu czarnym kolorem nie rozwiąże problemu.

Za korekty powinny zabierać się tylko osoby które mają doświadczenie w wykonywaniu zabiegów. Gdy rozpoczynamy pracę, w zawodzie musi minąć czas, w którym nauczymy się, jak odpowiednio dobrane pigmenty pojawiają się w skórze. Ten sam
pigment w różnych skórach uwidacznia się inaczej. Musimy nauczyć się barwników, na których pracujemy, by móc przewidzieć podczas korekt efekty swojej pracy.

Należy pamiętać, że podobnie jak warunkiem osiągnięcia sukcesu w mikropigmentacji jest zdobycie odpowiedniej wiedzy, to właściwa wiedza w przypadku korekt jest jeszcze bardziej istotna.

Źródło: http://kosmetologiaestetyczna.com/

Proces starzenia uwidacznia się zmianami w wyglądzie oraz funkcjonowaniu organizmu. Są one najbardziej rozpoznawalne na powierzchni skóry. W efekcie zmniejszania się, a w końcu ustania produkcji kolagenu oraz elastyny ciągłość skóry zostaje przerwana, co przejawia się zmarszczkami o różnym stopniu głębokości, spadkiem stopnia jej elastyczności czy opadaniem np. w okolicach powiek – w przypadku twarzy. Starzenie się skóry właściwej zachodzi głównie w zewnątrzkomórkowej macierzy ECM (Extracellular Matrix), odpowiedzialnej za wytrzymałość na ściskanie i rozciąganie tkanki, stanowiącej medium, poprzez które dostarczane są wszystkie składniki odżywcze do komórek. Jednym ze składników ECM jest kwas hialuronowy. W połączeniu z białkami tworzy elastynę, fibronektyny i kolagen – podstawowe elementy włókniste skóry. Kolagen jest odpowiedzialny za utrzymanie integralności struktury skóry. Fibroblasty produkują prekursory kolagenu. Zmniejszenie liczby fibroblastów w skórze początkuje proces starzenia, powoduje wzrost kolagenazy, która katalizuje rozkład kolagenu. Skutkuje to również zmniejszeniem liczby komórek i rozcieńczaniem włosowatych naczyń krwionośnych. W wyniku tego procesu skóra staje się mniej zwarta strukturalnie, a w efekcie – mniej elastyczna. Konsekwencją tego jest utrata objętości skóry, zmarszczki i atrofia.

Karboksyterapia
Rozwojowi metod opóźniających efekty starzenia oraz postępowi technologicznemu towarzyszy zwiększające się zainteresowanie zabiegami leczniczo-terapeutycznymi, które pozwalają uzyskać połączenie działania leczniczego oraz efektów estetycznych. Jedną z takich metod jest karboksyterapia, polegająca na podawaniu do organizmu dwutlenku węgla CO2 w celach terapeutycznych, np. leczenia schorzeń wywołanych zaburzeniami krążenia obwodowego lub estetycznych. Karboksyterapię można wykonywać zewnątrzustrojowo, w postaci pryszniców oraz kąpieli węglowych, oraz wewnątrzustrojowo poprzez iniekcje podskórne, śródskórne i przezskórne. W obu przypadkach CO2 reguluje perfuzję tkankową, związaną z procesami metabolicznymi komórek skóry, pracą naczyń krwionośnych oraz tkanki łącznej. To właśnie zaburzenia krążenia obwodowego są przyczyną wielu schorzeń skóry, przyspieszają również procesy starzenia i regeneracji skóry.

Historycznie, metoda leczenia z zastosowaniem dwutlenku węgla jest znana od XVIII wieku, kiedy do celów leczniczych wykorzystywano gazy wulkaniczne, w postaci kąpieli leczniczych. Ich pozytywny wpływ na stan zdrowia opisany został przez praktykującego w Mariańskich Łaźniach lekarza Karla pkikefa Heidlera w 1819 roku [1]. W latach 30. XX wieku we Francji stosowano dwutlenek węgla (kąpiele węglowe) w procesie leczenia pacjentów ze schorzeniami tętnic oraz żył. Zauważono wówczas, że oddziaływanie dwutlenkiem węgla na krążenie pozytywnie wpływa również na procesy lipolityczne. Leczenie schorzeń, związanych z zaburzeniami krążenia lipolitycznego za pomocą podskórnych i śródskórnych iniekcji w miejsca nagromadzenia tkanki tłuszczowej, zastosowano we Francji w 1932 roku [2]. Terapię CO2 od wielu lat stosuje się także w przypadku poważniejszych schorzeń krążenia, takich jak np. arteriopatia obwodowa. Karboksyterapię wprowadzono do medycyny estetycznej w 1990 roku we Włoszech. Sam termin został użyty przez Luigiego Parassoni w 1995 roku, podczas XVI Narodowego Zgromadzenia Medycyny Estetycznej [3].

Rodzaje karboksyterapii
Kąpiele i prysznice wodno-gazowe Kąpiele gazowe stosuje się na całe ciało lub wybrane części ciała. W aplikacji ogólnej dolną część ciała pacjenta, ułożonego w pozycji leżącej lub siedzącej, umieszcza się w hermetycznie zamkniętej plastikowej torbie lub kapsule, do której wtłaczane jest CO2. Sesje kąpielowe zazwyczaj trwają 20-30 minut. W przypadku schorzeń miejscowych, dwutlenek węgla aplikowany jest na obszary ciała ze zlokalizowaną dysfunkcją przepływu tętniczego, organicznego lub limfatycznego [4]. Gazowane łaźnie wodne są stosowane z pełnym zanurzeniem pacjenta w wodzie gazowanej o temperaturze 34 °C. Gazowe prysznice stosuje się zazwyczaj w leczeniu kończyn dolnych i dystroficznych owrzodzeń. Gaz CO2 jest uwalniany przez otwór na końcu rury prysznicowej. Prysznice gazowe stosowane są do średnio 20-30 minut dziennie w cyklach 20-30 dni. Kąpiele CO2 i prysznice (zarówno woda gazowana, jak i gaz) są stosowane w balneoterapii, natomiast wtrysk CO2 w przypadku wymienionych schorzeń powinien być podawany w warunkach ambulatoryjnych [3].

Iniekcje CO2
Dwutlenek węgla jest gazem wytwarzanym naturalnie przez organizm, zarówno pozostającym w spoczynku, jak i podczas wysiłku. Za pomocą iniekcji igłowej CO2 można podawać podskórnie, śródskórnie oraz przezskórnie.

• W obszarach iniekcji podskórnej CO2 zaobserwowano zmniejszanie ilości tkanki tłuszczowej, co zostało potwierdzone badaniami klinicznymi [2-5]. Zastrzyki podskórne wykonywano w obszarze uda, poniżej płaszczyzny stycznej do wierzchołka trójkąta Scarpa dla kończyn dolnych oraz w obszarze pępowiny, obustronnie, w okolicy brzucha. Histologiczne badanie pacjentów, leczonych za pomocą CO2 w otyłości, nie wykazały uszkodzenia tkanki łącznej, łożysk naczyniowych czy struktur nerwowych. Iniekcje podskórne wpłynęły na mikrokrążenie, co potwierdziło badanie z zastosowaniem sygnału laserowego przepływomierza Dopplera. W dłuższej perspektywie stosowania CO2 zauważono wzrost śródbłonka, komórek fibro oraz białka, które stymuluje wzrost nowych naczyń krwionośnych – angiogeniny. Krótki termin regulacji perfuzji tkankowej przez CO2 i adenozyny zwiększał wazomotorykę naczyń. W zabiegach krótkookresowych regulacji uległy przepływy wzmagające ekspansję mikrokrążenia. Krótki termin regulacji przepływu CO2 „nadzoruje” głównie stężenia takich czynników miejscowych, jak: adenozyny, kwas mlekowy fosforany, histaminy, potasu, jonów wodorowych. Regulacja ta następuje za pośrednictwem metaarterioli, a tętniczki wzmacniają wazomotorykę [3].
• Wstrzyknięcie śródskórne dwutlenku węgla wywołuje rozszerzenie naczyń krwionośnych i zwiększenie lokalnego, regionalnego przepływ krwi oraz ciśnienia tlenu. Zmniejszeniu ulega powinowactwo hemoglobiny do tlenu, co skutkuje większą dostępnością tlenu w tkankach skórnej oraz łącznej. Histologiczne badanie wycinków nie wskazało zmian parametrów genetycznych i hormonalnych.
• Przezskórna iniekcja jest stosowana, gdy głównymi wskazaniami do terapii są zastoje tętnic obwodowych, niewydolność żylna, owrzodzenia kończyn dolnych, nagromadzenie tkanki tłuszczowej, stłuczenia. Większość CO2 reaguje z wodą z osocza krwi, w efekcie czego powstaje kwas węglowy w czasie 1-3 minut. Katalizowany z osocza enzym anhydrazy węglanowej przyspiesza tę reakcję około 5000 razy. Stan równowagi reakcji osiąga się w mniej niż sekundę. Dlatego duża część CO2 jest transformowana do kwasu węglowego, który uwolniony z krwinek czerwonych opuszcza kapilary w splocie naczyń włosowatych. Następnie kwas węglowy traci proton, osiągając postać wodorowęglanu: H2CO3 → H+ + HCO3-, po czym łączy się z hemoglobiną. Na poziomie kapilarnym, kwas węglowy powstały z dysocjacji CO2 obniża pH krwi. Oddziaływanie pośrednich postaci kwasu zapobiega nadmiernemu wzrostowi protonów we krwi, co pozwala na uniknięcie kwasicy [3].

Zaburzenia krążenia i mikrokrążenia a karboksyterapia
Schorzenia skóry oraz procesy starzenia, spowodowane utratą stanu homeostazy oraz zmniejszoną zdolnością regeneracji, często mają podłoże w zaburzeniach krążenia obwodowego. Dlatego właściwe i skuteczne stosowanie karboksyterapii w leczeniu schorzeń oraz w kosmetyce estetycznej musi być poparte znajomością podstawowych praw hemodynamicznych oraz biochemicznych, związanych z mikrokrążeniem w organizmie. Rolą układu krążenia obwodowego jest dostarczanie komórkom tlenu, składników odżywczych i hormonów, a także usuwanie z nich dwutlenku węgla oraz pozostałych produktów metabolizmu, czyli utrzymanie homeostazy ciała przez regulację stężenia poszczególnych substancji czynnych w komórkach, temperatury, objętości oraz poziomu pH. Funkcje poszczególnych rodzajów naczyń krwionośnych, takich jak: arterii, tętniczek, metaarterioli, naczyń kapilarnych, żyłek i żył, są zróżnicowane. Ciśnienie tętnicze krwi zapewnia podtrzymanie odpowiedniego przepływu krwi z serca do tkanek. Funkcjami tętniczek i metaarterioli jest regulacja przepływu krwi przez splot naczyń kapilarnych, czyli podtrzymywanie mikrokrążenia. Główną funkcją naczyń kapilarnych jest umożliwienie wymiany wody, elektrolitów, substancji odżywczych, hormonów między tkankami a krwią. Wspólną cechą wszystkich rodzajów naczyń układu krążenia jest ich rozszerzalność. Elastyczność tętnic ma duże znaczenie funkcjonalne – podczas skurczu, aorta i elastyczne tętnice rozszerzają się, a w czasie rozkurczu stopniowo powracają do swojej pierwotnej wielkości. Rytmiczne skurcze i rozkurcze ściany tętniczek są źródłem siły, która napędza i reguluje przepływ krwi w mikrokrążeniu naczyń kapilarnych i włosowatych.

Przepływ krwi w splotach naczyniowych jest regulowany przez układy nerwowy, hormonalny i lokalne czynniki. Każdy wzrost aktywności nerwowego systemu autonomicznego i współczulnego zwiększa efekt naczynioruchowy, opór obwodowy i ciśnienie krwi. Autonomiczny układ nerwowy jest zaangażowany w przepływ krwi przez tkanki, reguluje ich perfuzję oraz potrzeby metaboliczne zmieniające się w czasie (dostępności składników odżywczych – glukozy, lipidów, aminokwasów, pozbywanie się CO2, zachowaniu właściwego stężenia jonów i hormonów transportu).

W przypadku skóry, sploty naczyń krwionośnych muszą spełniać przynajmniej dwie funkcje: dostarczać składniki odżywcze oraz regulować jej temperaturę poprzez regulację perfuzji naczyń włosowatych skóry. Na poziomie nerek usuwane są efekty przemiany materii w trakcie oczyszczania krwi. Im wyższa aktywność metaboliczna, np. spowodowana wzmożonym wysiłkiem fizycznym, tym wyższe wymagania lokalnego przepływ krwi. Przepływ krwi przez tkanki inicjuje uwalnianie lokalnych czynników regulacji metabolizmu lub przepływu krwi.

Zarówno wymiana metaboliczna, jak i tlenowa traktowane są jako podstawy hipotez dotyczących źródeł przepływu. Biorąc pod uwagę rozszerzenie naczyń krwionośnych, sugeruje się hipotezę tlenową. Z kolei, zgodnie z teorią metabolizmu, im większy metabolizm i mniejsze dostępność tlenu, tym wyższa ilość czynników lokalnych rozszerzających naczynia, takich jak adenozyny, CO2, kwas mlekowy, pochodne adenozyny, fosforany, histamina, potas i jony wodoru. W sytuacji ograniczonej dostępności tlenu i innych składników odżywczych, naczynia tętnicze rozszerzają się. Niedotlenienie jest silnym bodźcem dla wzrostu mikrokrążenia, co potwierdzają wyniki badań wielu zwierząt żyjących na wysokich terenach, gdzie stężenie atmosferze tlenu jest niskie. Zwiększenie metabolizmu zwiększa unaczynienie tkanki. Gdy aktywność metaboliczna spada (stężenie CO2 jest małe), unaczynienie tkanek może być mniejsze.

Najnowsze badania potwierdziły nasilone efekty naczynioruchowe na skutek stosowania karboksyterapii, rozszerzenie naczyń w tętniczkach i metaarteriolach oraz zwiększoną wazomotorykę naczyń, co zmierzono za pomocą laserowego przepływomierza Dopplera oraz wideokapilaroskopii. Zwiększenie przepływu krwi z kończyn dolnych poprawiło krążenie obwodowe [2-5].

Efekty karboksyterapii
Efektem karboksyterapii jest zwiększenie przepływu i ciśnienia krwi w leczonych kończynach ciała. Notuje się poprawę parametrów obiegu i perfuzji tkankowej w przepływie krwi w naczyniach kapilarnych, spadek zużycia tlenu przez skórę i przesunięcie krzywej dysocjacji O2 (efekt Bohra). Wynikiem wpływu dwutlenku węgla na mikrokrążenie jest także zwiększenie drenażu limfatycznego podskórnego, na skutek czego następuje zmniejszenie miejscowego nagromadzenia tkanki tłuszczowej (czyli miejscowej otyłości). Badania histologiczne tkanek tłuszczowej i łącznej leczonych pacjentów (pobranych z okolic ud, kolan, brzucha) wykazały rozpad tkanki tłuszczowej z uwolnieniem trójglicerydów do przestrzeni międzykomórkowych, zaś w przypadku adipocyty ujawniały linie złamań w błonie komórkowej. Linie złamania nie obejmowały umiejscowienia struktur naczyniowych. Skóra właściwa po leczeniu stała się grubsza na skutek syntezy nowych kolagenowych włókien. Nie odnotowano również procesów zapalnych tkanek i miejsc poddanych zabiegom.

W przypadku przewlekłych ran (owrzodzenia stóp, żylne, nóg, wrzodów, odleżyn) zaburzenia przepływu krwi, szczególnie podskórne, są oczywiste. Wskazaniem do zastosowania przezskórnej iniekcji CO2 jest niskie ryzyko powikłań w postaci zakażenia, czyli zwiększenia wydzielania śluzu, nieprzyjemnego zapachu. Zakażenie rozwinięte, wymagające antybiozy układowej, nie było przeciwwskazaniem do stosowania przezskórnego wlewu uzupełniającego. Stwierdzono też poprawę granulacji w strukturze leczonej tkanki. Profil bezpieczeństwa stosowania karboksyterapii w schorzeniach ran przewlekłych określono jako duży.

Brak toksyczności oraz nieskomplikowane procedury zabiegowe pozwalają nie tylko na leczenie zaburzeń krążenia czy otyłości zlokalizowanych, lecz również stosowanie karboksyterapii w kosmetyce estetycznej. Oprócz takich chorób skóry, jak łuszczyca, leczenia owrzodzeń skórnych czy trądzików, karoksyterapia wspomaga niwelowanie estetycznych skutków procesów starzenia (rozluźnienie tkanek skóry, utrata elastyczności) okolic twarzy, dekoltu, wokół oczu, cellulit, regenerując jednocześnie włókna kolagenowe skóry, co przywraca jej sprężystość, elastyczność i zrelaksowany wygląd. Systematyczne korzystanie z zabiegów karboksyterapii wspomaga procesy samoregeneracji skóry w dłuższym okresie.

Bibliografia
1. K.J. Heidler von Heilborn: Ueber die Gas Bäder in Marienbad, wyd. Wimmer, 1819.
2. C. Brandi, C. D’Aniello, L. Grimaldi, B. Bosi, I. Dei, P. Lattarulo, C. Alessandrini: Carbon Dioxide Therapy in the treatment of Localized Adiposities: Clinical Study and Histopathological Correlations, Aesth. Plast. Surg., 25, 2001, 170-174, 266-268.
3. V. Varlaro, G. Manzo, F. Mugnaini, C. Bisacci, P. Fiorucci, P. De Rango, R. Bisacci: Carboxytherapy: effects on microcirculation and its use in the treatment of severe lymphedema. A review, 114 – ACTA /Casi clinici ACTA PHLEBO L, 8, 2007, 1, 3-9.
4. B.R. Hartmann, E. Bassenge, M. Pittler: Effect of carbon dioxide-enriched water and fresh water on the cutaneous microcirculation and oxygen tension in the skin of the foot, Angiology, 48, 1997.
5. U. Wollina, B. Heinig, Ch. Uhlemann: Transdermal CO2 Application in Chronic Wounds, Lower Extremity Wounds, 3(2), 2004, 103-106.

Źródło: http://kosmetologiaestetyczna.com/

Narodowe Centrum Badań i Rozwoju ogłasza trzeci konkurs w ramach strategicznego programu badań naukowych i prac rozwojowych „Profilaktyka i leczenie chorób cywilizacyjnych” - STRATEGMED. Na projekty poświęcone chorobom cywilizacyjnym NCBR przeznaczy kolejne 115 mln zła.

– Choroby cywilizacyjne coraz dotkliwiej dotykają coraz szersze grupy społeczne. Musimy im zapobiegać i inwestować w nowatorskie badania prowadzone przez naukowców. W badania tak kluczowe dla następnych pokoleń, dla naszych dzieci. Skuteczne metody leczenia pomogą nam nie tylko w zwalczaniu chorób cywilizacyjnych, ale też poprawią jakość życia – mówi minister nauki i szkolnictwa wyższego prof. Lena Kolarska-Bobińska.

Program STRATEGMED to pierwszy strategiczny program badań naukowych i prac rozwojowych opracowany przez Radę NCBR na podstawie Krajowego Programu Badań, który określa strategiczne kierunki badań naukowych i prac rozwojowych. W programie finansowane są badania naukowe i prace rozwojowe nad nowatorskimi technologiami, które znajdą zastosowanie w czterech obszarach współczesnej medycyny: kardiologii i kardiochirurgii, onkologii, neurologii oraz medycynie regeneracyjnej.

–  Rozwój medycyny na świecie opiera się obecnie w dużej mierze na interdyscyplinarnych projektach, łączących klasyczną medycynę z biotechnologią i inżynierią. Współpraca naukowców z różnych dziedzin i udział w projektach przedsiębiorców stwarza szansę na powstanie nowych, polskich technologii, które zmienią medycynę na całym świecie – mówi dyrektor Narodowego Centrum Badań i Rozwoju prof. Krzysztof Jan Kurzydłowski.

Ogłoszony przez NCBR trzeci konkurs jest ostatnim w ramach programu STRATEGMED, który będzie realizowany do 2017 roku. Na wsparcie nowatorskich badań NCBR przeznaczy 115 mln zł. O środki mogą się ubiegać konsorcja naukowo-przemysłowe z udziałem przedsiębiorcy. Nabór wniosków rozpocznie się 15 września 2015 roku.W dwóch wcześniejszych edycjach programu na finansowanie 37 najlepszych projektów NCBR przeznaczyło już ponad 670 mln zł. Dzięki wsparciu Narodowego Centrum Badań i Rozwoju prowadzone są m.in. badania nad nowatorskimi terapiami w leczeniu stwardnienia zanikowego bocznego oraz stwardnienia rozsianego, innowacyjną technologią wytwarzania mikrosond laserowych służących do diagnostyki nowotworowej oraz badania nad nową terapią zaburzeń psychotycznych oraz w chorobie Huntingtona.

Podivac PDV jest profesjonalnym urządzeniem podologicznym do wykonywania zabiegów metodą na sucho. Jest to wysokiej jakości urządzenie wyprodukowane przez niemiecką firmę NSK. Jedną z największych zalet tej frezarki jest to, że posiada pochłaniacz pyłu z wymiennymi woreczkami. Zastosowane rozwiązania są wysoce wydajne co w znacznym stopniu ogranicza poziom zapylania pomieszczenia, a osoby będące przy zabiegu nie są narażone na wdychanie opiłków. Cały mechanizm przypomina mały odkurzacz: pył zbiera się w specjalnym woreczku umieszczonym w obudowie frezarki. O zapełnieniu i konieczności wymiany worka poinformuje nas kontrolka na wyświetlaczu.

Rozwiązania technologiczne

• japońskiej produkcji końcówki robocze gwarantują precyzję i niski poziom wibracji
• możliwość łatwego otwarcia i wyczyszczenia rękojeści
• zintegrowany uchwyt rękojeści z bezszczotkowym mikrosilnikiem
• regulacja obrotów prawo/lewo oraz możliwość zaprogramowania wybranych ustawień
• elektromagnetyczne samozaciskowe uchwyty do mocowania frezów dzięki czemu wymiana ich trwa tylko 1s
• niski poziom hałasu 35db do 59db
• wydajny system zasysania (do 350W)
• max moc ssania 90 mbar
• możliwość wyboru dwóch rękojeści PDV 30 z maksymalną liczbą obrotów do 30000/minutę i PDV 40 z maksymalną liczbą obrotów do 40000/minutę

Frezarka Podiavac jest bardzo łatwa w obsłudze, posiada elektroniczne sterowanie oraz cyfrowy wyświetlacz. Panel sterowania stanowią przyciski pozwalające na płynną regulację zarówno obrotów jak i siły ssania. Frezarka posiada również możliwość zaprogramowania i zapamiętania wybranych ustawień zarówno prędkości jak i siły ssania.

Podiavac dzięki bardzo wysokiej jakości oraz doskonałym parametrom technicznym zapewnia długotrwałą, bezpieczną i wygodną pracę. Zastosowane rozwiązania takie jak intuicyjna obsługa, samozaciskowe uchwyty do frezów oraz wysoce wydajny pochłaniacz czynią pracę łatwą i przyjemną. Polecana przede wszystkim osobom wykonującym bardzo dużą ilość zabiegów pedicure.

Więcej na: www.cosnet.pl

Zabieg złuszczania kwasami doskonale odmładza i odświeża skórę poddawaną terapii. Ponadto radzi sobie z trądzikiem oraz przebarwieniami. Nadaje się zarówno dla cery naczyniowej, wrażliwej jak i normalnej i odpornej na wszelkie działania kosmetyczne. Zabiegi najlepiej wykonywać jesienią i wiosną, kiedy nie ma zbyt intensywnego nasłonecznienia.

Korzystanie z zabiegów złuszczania kwasami,rozjaśnia skórę, skutecznie prowadzi do rozwiązania problemu z zaskórnikami i zmianami trądzikowymi oraz przebarwieniami. Co więcej, kwasy nawilżają, a także odmładzają cerę, a w przypadku jej naczyniowego typu, wzmacniają ją.

Zdecydowana większość kwasów stosowanych w kosmetyce i kosmetologii pobudza do pracy i działania komórki odpowiednie za produkcję kolagenu i elastyny. Co za tym idzie, złuszczanie nie tylko wygładza powierzchnię, na której jest przeprowadzane, pozbawiając ją niepotrzebnych, zrogowaciałych komórek naskórkowych, ale także sprawia, że skóra staje się bardziej elastyczna i napięta. Bardzo istotny jest fakt, że cały proces przebiega bezboleśnie i w większości przypadków niewidocznie.

Osoba poddana zabiegowi złuszczania kwasami odczuwa podczas jego przeprowadzania delikatne mrowienie, niekiedy pieczenie lub ma wrażenie bardzo lekkich mikro ukłuć na obszarze, na którym działa kwas – uwarunkowane jest to indywidualnie – każdy może czuć co innego lub nie czuć kompletnie nic. Duże znaczenie ma tutaj też typ zastosowanego kwasu, im mocniejszy tym bardziej wyraźnie mogą być odczucia na skórze.

Bezpośrednio po zabiegu cera z reguły jest zaczerwieniona, jednak efekt ten jest bardzo tymczasowy i znika po kilkunastu minutach lub po kilku godzinach. Tak jak w przypadku wyżej opisanych odczuć, zależy to od typu kwasu, jego stężenia oraz pH, jak i od indywidualnych predyspozycji cery.

Krótki opis gamy stosowanych kwasów

Kwasy były stosowane przez kobiety do upiększania ich ciał od bardzo długiego czasu. W przeszłości nie do końca znano mechanizm działania całego zabiegu, a także jego właściwości były po części tajemnicą. Do dnia dzisiejszego wiele się zmieniło .Obecnie wszystkie szczegóły związane z techniką złuszczania kwasami są znane, zbadane i potwierdzone przez naukę. Dzięki temu, możliwe jest stosowanie kwasów o zróżnicowanym stężeniu – zarówno mniejszym jaki i większym, a także korzystanie ze specjalnie przygotowanych mieszanek kwasowych, dostosowanych do zróżnicowanych potrzeb skóry oraz efektów, jakie mają zostać uzyskane po przeprowadzonej terapii.

Obecnie w kosmetyce stosuje się przede wszystkim trzy rodzaje kwasów: alfa-hydroksykwasy (AHA), beta-hydroksykwasy (BHA) oraz poli-hydroksykwasy (PHA).

ABC hydroksykwasów

Peeling chemiczny jest procedurą polegającą na nakładaniu na skórę odpowiednio dobranych mieszanek związków chemicznych, o określonym stężeniu.

Hydroksykwasy są grupą organicznych związków chemicznych, które zawierają w swojej cząsteczce, przynajmniej jedną grupę karboksylową (–COOH) i conajmniej jedną grupę hydroksylową (–OH).

1. Alfa-hydroksykwasy (AHA) otrzymujemy z produktów, które naturalnie występują w przyrodzie, tj. przykładowo z trzciny cukrowej, mleka, owoców. Warto dodać, że obecnie mogą być także syntetyzowane metodami chemicznymi. Przykłady:

• Kwas mlekowy - znajduje zastosowanie przy zabiegu oczyszczaniu twarzy, działa złuszczająco, dezynfekująco, a także hamuje rozmnażanie się bakterii. Dodatkowo nawilża skórę, stabilizuje NMF oraz poprawia strukturę kolagenu.
• Kwas glikolowy -jego spectrum działania jest stosunkowo szerokie: powoduje rozluźnienie oraz rozerwanie wiązań komórkowych, nawilża, odpowiada za pobudzenie odnowy komórkowej, zwiększa proces syntezy kolagenu i stymuluje komórki odpowiedzialne za produkcję włókien elastycznych.Doskonale sprawdza się w walce z drobnymi niedoskonałościami oraz płytkimi przebarwieniami.
• Kwas jabłkowy – kwas jabłkowy posiada większe zastosowanie w procesie pielęgnacji domowej niż gabinetowej w porównaniu z innymi kwasami AHA.
• Kwas cytrynowy -najczęściej stosowany jest jako element peelingów rozjaśniających, ponieważ sam w sobie posiada silne właściwości rozjaśniające.
• Kwas migdałowy – działa w podobny sposób jak kwas glikolowy z tą różnicą, ze jest łagodniejszy.Ponadto, wykazuje najsilniejsze właściwości przeciwbakteryjne spośród wszystkich kwasów AHA, ponieważ jego budowa zbliżona jest do wielu antybiotyków. Hamuje łojotok oraz łagodnie złuszcza naskórek. Może być stosowany praktycznie przy każdym rodzaju cery, zwłaszcza w przypadku tych problematycznych: mieszanej, wrażliwej, naczyniowej i łojotokowej.

2. Beta - hydroksykwasy (BHA) – w kosmetologii wyróżniamy tylko jeden rodzaj tego typu kwasu i jest nim kwas salicylowy.Posiada on działanie złuszczające, zdolność przenikania przez sebum oraz wnikania w głębiej zlokalizowane warstwy skóry, przez co bardzo skutecznie oczyszcza pory. Istotne jest, że potrafi wniknąć w głąb mieszków włosowych, co z kolei sprawia, że jest niezwykle skuteczny w leczeniu trądziku. Odblokowuje pory i pomaga zlikwidować zaskórniki.

W przypadku skóry tłustej, mającej skłonności do powstawania zaskórników oraz zmian trądzikowych, doskonale sprawdza się mieszanka kwasów, w której skład wchodzi właśnie typ salicylowy (wraz z nim azelainowy oraz pirogronowy).

3. Poli-hydroksykwasy (PHA) – są to najnowszej generacji kwasy hydroksylowych, z których grona, zastosowanie w kosmetyce znajdują:glukonolakton, glukoheptanolakton oraz kwas laktobionowy. Idealnie wspomagają skórę wrażliwą i naczyniową.

Posiadają one właściwości kwasów z grupy AHA, ale są od nich łagodniejsze, przez co zminimalizowane są ewentualne efekty uboczne terapii z użyciem kwasów. Dodatkowymi zaletami kwasów PHA są ich silne właściwości nawilżające, antyutleniające, a także łagodzące podrażnienia.

Zabieg złuszczający z wykorzystaniem kwasów

Złuszczanie kwasami zalicza się do grona najskuteczniejszych zabiegów kosmetycznych, których rezultaty niejednokrotnie są olśniewające. Decydując się jednak na ten typ terapii należy pamiętać, że kuracje kwasowe, w większości przypadków można stosować jedynie wiosną i jesienią, kiedy nasłonecznienie nie jest zbyt wysokie i kiedy nie ma dużego ryzyka na bezpośrednią, długotrwałą ekspozycję na słońce i promieniowanie. Wyjątek stanowią kwas migdałowy oraz polihydrokwasy, które możemy wykonywać przez cały rok, bez względu na pogodę.

Jedną z niedogodności powstałych podczas przeprowadzania kuracji mogą być pojawiające się krostki (z reguły pojawiają się tylko u osób, które po raz pierwszy decydują się na zabieg z kwasami, jednak nie ma reguły). Skóra zaraz po otrzymaniu dosyć silnego bodźca rozpoczyna intensywny proces oczyszczania, dlatego najlepiej nie dotykać powstałych w wyniku terapii krostek, nie zdrapywać ich, ani nie wyciskać. Wszelkie tego typu zmiany ustępują samoistnie, a wraz z ich zanikiem pojawia się piękna, nawilżona i świetlista cera.

Wskazania do peelingów chemicznych:

• zmiany barwnikowe:piegi, ostuda, przebarwienia pozapalne, plamy soczewicowate
• uszkodzenia słoneczne: rogowacenie słoneczne, oznaki fotostarzenia
• uszkodzenia związane z wiekiem: zmarszczki, utrata jędrności skóry
• blizny
• trądzik zaskórnikowy, grudkowo-krostkowy
• rozstępy skórne
• zaburzenia rogowacenia:suchość skóry, rogowacenie przymieszkowe

Przeciwwskazania:

• ekspozycja skóry na słońce (bardzo słoneczne lato),
• alergie skórne,
• aktywna opryszczka,
• skłonność do powstawania bliznowców,
• stan po zabiegu chirurgicznym w obrębie twarzy (do 2 miesięcy),
• ciąża, karmienie piersią,
• liczne znamiona melanocytowe,
• liczne teleangiektazje,
• stan po krioterapii (do 6 miesięcy),
• choroby autoimmunologiczne (kolagenozy, pęcherzyce),
• skóra podrażniona, uszkodzona (nadżerki, przeczosy, otarcia),
• ciężkie postacie trądzika (liczne krosty, torbiele ropne)-wymagają wcześniejszej terapii farmakologicznej,
• doustna terapia pochodnymi wit. A (Roaccutane)-wymagana co najmniej półroczna przerwa;
• AZS.

Paulina Bednarczyk, dziennikarz z dziedziny kosmetologii z Instytutu Medycyny Estetycznej i Kosmetologii Dermedik w Krakowie.

Źródło: www.dermedik.pl

Włoska firma Technology od ponad 20 lat zajmuje się produkcją profesjonalnych urządzeń kosmetycznych przeznaczonych do pielęgnacji ciała, twarzy, a także do depilacji. Produkcja odbywa się pod ścisłym nadzorem naukowców z Uniwersytetu Medycznego w Ferrarze z zachowaniem najwyższych norm bezpieczeństwa, co zapewnia niezawodną jakość urządzenia.

OVERLINE 2160 to innowacyjne urządzenie przeznaczone do usuwania zbędnego owłosienia wykorzystujące diodowy laser wysokoenergetyczny nieablacyjny, którego działanie nie powoduje naruszenia ciągłości skóry i opiera się na zjawisku selektywnej fototermolizy. Fala o długości 808nm emitowana przez laser jest absorbowana przez melaninę włosa i wnika do mieszka włosa gdzie dochodzi do jego zniszczenia bez uszkodzenia okolicznych tkanek.

Laser diodowy OVERLINE 2160 jako jedyny na rynku posiada nowej generacji kamerę przeznaczoną do precyzyjnej analizy skóry i włosa przed i po zabiegu pozwalającą na wizualną ocenę skuteczności zabiegu. Kamera posiada oświetlenie LED dla uzyskania lepszej jakości obrazu oraz 200 krotne przybliżenie.

Urządzenie jest wyposażone w zaawansowane oprogramowanie, ułatwiające obsługę. Posiada również możliwość indywidualnego ustawienia parametrów: fototypu skóry, koloru włosów, grubości i gęstości włosa pozwala na precyzyjne dostosowanie ich do każdego klienta z osobna. Głowica posiada system chłodzenia wodą, dzięki któremu zabieg jest prawie bezbolesny.Średnica plamki wynosząca 16x16mm umożliwia szybsze wykonanie zabiegu. Funkcje Single spot oraz Multi spot dają możliwość wyboru strzałów pojedynczych lub w serii dzięki czemu zabieg przebiega szybko i sprawnie. Kompatybilna z urządzeniem „karta pamięci” pozwala zapisać wszystkie parametry i przebieg zabiegu każdej klientki. OVERLINE 2160 to precyzyjny, niezawodny i bezpieczny sposób na pozbycie się zbędnego owłosienia.

Parametry

• Długość fali: 808nm
• Gęstość energii: 40J/cm²
• Czas impulsu: 10-300 ms
• Częstotliwość: 1- 12 Hz
• Średnica plamki: 16x16 mmŚrednica kryształu szafiru: 14x13mm
• Funkcja Multi spot
• Funkcja Single spot

Więcej na: www.cosnet.pl