Znokautuj codzienny stres praktyką radości. Jedziesz do innego miasta. Mijasz po drodze różne miejscowości. Stare chałupy ciągną się wzdłuż drogi, jednak trawa równo przystrzyżona, widać zatem niedbale ubranego, brudnego mężczyznę ze sporym zarostem. Energicznie podnosi rękę i wyszczerzając dziury paszczy radośnie macha Tobie na powitanie, formułując przeszczęśliwy uśmiech. Wariat? Jak nic! Wariat!

A może czytając to, pomyślałeś „jaki wspaniały człowiek – wita podróżnych we wsi”; albo „musi mieć dobry dzień!”? Większość z nas pomyśli, że wariat. Zaczniemy się ewentualnie zastanawiać, czy wszystko w porządku z naszym samochodem – przecież ów „wariat” mógł zobaczyć, że coś jest nie tak i dawał nam dziwne znaki. Światła włączone? OK. Nic nie stuka, nic nie puka. Co bardziej zapobiegliwi na najbliższej stacji obejrzą samochód z każdej strony. I zapomną o sprawie. Bo zwyczajnie nie nawykliśmy do spontanicznych przejawów cieszenia się życiem i okazywania radości.

„Obiecanki cacanki, a głupiemu radość”

Radość fantastycznie potrafią okazywać dzieci. Powiedz małemu miłośnikowi kolei, że pojedziecie pociągiem w długą podróż – będzie się cieszyć już dziś, nawet jeżeli jest zima, a ty masz na myśli podróż w lecie i dobitnie tłumaczysz, że to jeszcze dużo czasu. Będzie się cieszyć już na samą myśl o radości i frajdzie z przejażdżki. Potem ilekroć zobaczy pociąg będzie się cieszyć na myśl o tym, że niedługo sam będzie takim pociągiem jechać. Dzięki temu może czuć radość i ekscytację wiele razy – zanim dojdzie do faktycznej przejażdżki. Dzieci przeradzając się w nastolatków zwykle tracą tą właściwość. Najczęściej sami ich tego uczymy. Może się okazać, że dorośli nie zawsze dotrzymują obietnic, że nie zawsze mówią prawdę, że sami nie cieszą się na myśl o czymś, bo przecież „jeszcze wszystko się może zmienić”. Nie chcąc rozczarowania dziecka, uprzedzamy je, żeby „nie cieszyło się przedwcześnie”. Nie chcąc rozczarować się samemu, staramy się poskromić własną radość z np. całkiem udanej rozmowy kwalifikacyjnej, bo w sumie to „jeszcze nic nie wiadomo”. Ta skłonność szczególnie dotyczy charakterów melancholijnych, które poprzez naturalną tendencję do wyszukiwania przeszkód i problemów, tworzą negatywne scenariusze, aby „być gotowym na porażkę”. Brzmi to absurdalnie (dla typów sangwinicznych o skrajnym optymizmie życiowym), jednak w swojej praktyce trenerskiej niejednokrotnie spotkałam się z argumentacją Pań, że „wolą być mile zaskoczone”, gdyby oczywiście ich scenariusz porażki okazał się fiaskiem, a całość miałaby pozytywny efekt.

Radość w drodze

Nie nawykliśmy do cieszenia się już z samej drogi. Wydaje nam się, że powinniśmy cieszyć się dopiero wtedy, gdy dotrzemy do celu. Przez to droga, która mogłaby być pełna radości, przypomina pełen frustracji wąwóz. Do tego dochodzi fakt, że większość osób nie potrafi wyznaczać sobie celów, zatem ich droga prowadzi donikąd, oni sami nie wiedzą dokąd zmierzają, ktoś inny wyznacza im ścieżki, albo mają cel, ale zbyt odległy i nierealny. W każdym przypadku w podróżniku rodzi się smutek, złość, gniew, poczucie winy i cały pakiet brzydkich emocji, które tłamsimy najczęściej w sobie, rujnując organizm stresem i szarpiąc relacje z bliskimi nam osobami.

A dlaczego nie zacząć cieszyć się dziś?

American Journal of Cardiology opublikował wyniki badań prowadzonych na Columbia University Medical Centre, które wykazały, że osoby, które deklarują bycie w stresie są o 27% bardziej narażone na atak serca (nie mówiąc już o podniesionym poziomie ciśnienia krwi Fot. Bio & Sun Najbardziej stracony dla człowieka jest dzień, w którym się nie śmiał. Sebastien Roch, Nicolas Chamfort i złym cholesterolu). Przeprowadzając to badanie uczestnikom zadawano pytania: „Jak bardzo zestresowany się czujesz?” oraz „Jak często odczuwasz stres?”. Gdy zadamy sobie te same pytania, ogromna liczba z nas dojdzie do wniosku, że w zasadzie to już powinna mieć zawał. Na zajęciach często proszę uczestników, by w skali 1-10 określili swój poziom stresu w ciągu ostatnich czterech tygodni. Średnia poziomu stresu dla grupy kobiet w przedziale wiekowym mniej więcej 27-56 lat, to zwykle około 6-7 punktów (w przyjętej skali). Zdarzają się osoby, które od razu mówią „9” i napięcie jest w nich widoczne jeszcze zanim w ogóle się odezwą. A teraz zadajcie sobie sami pytanie: „Jak bardzo szczęśliwy / szczęśliwa się czuję?”, „Jak często odczuwam radość?”. Wydaje nam się, że to wielkie rzeczy najbardziej przesądzają o naszym życiu – wybór tych, a nie innych studiów, zawarcie związku małżeńskiego, narodziny dziecka, założenie firmy, rozwód, śmierć kogoś bliskiego – to wszystko bardzo ważne momenty, ale... nie zdarzają się codziennie. O jakości naszego życia świadczą bowiem tysiące małych, drobnych decyzji podejmowanych każdego dnia, tysiące myśli, jakie w ciągu jednej chwili mogą przebiec przez nasz umysł. Uczymy się zarządzać korporacjami, zasobami ludzkimi, projektujemy wielkie budżety, obmyślamy strategie rozwoju. A potem okazuje się, że jesteśmy kompletnie bezradni jeżeli chodzi o zarządzanie własnymi myślami. A co by się stało, gdybyśmy zaczęli spośród wielu myśli wyciągać te pozytywne? Gdybyśmy cieszyli się z możliwości myślenia o wspaniałych rzeczach? Gdybyśmy znów przypomnieli sobie jak to jest marzyć? Gdybyśmy zaczęli marzyć głośno, razem z naszym mężem / żoną, dziećmi?

Praktyka radości na co dzień

Praktykowanie radości i wdzięczności jest niezwykle proste, wymaga tylko jednego – uważności. Jeżeli pędzisz przez życie tą swoją wybrukowaną stresem drogą i masz klapki na oczach, niczym konie na Krupówkach, bo bez pytania realizujesz cudzy plan na życie, to nie zauważysz, jak spomiędzy kamieni wystaje trawa i tęskni za słońcem. Nie chodzi o to, by nagle zostać niepoprawnym optymistą, patrzącym na wszystko przez różowe okulary. Szczęście jest tam, gdzie jest równowaga i harmonia, dlatego im większy z Ciebie pesymista, tym bardziej skup się na nauce dostrzegania pozytywnych rzeczy. Nie oznacza to, że stres przestanie istnieć, że problemy się rozwiążą – oznacza to, że nie będziesz dodatkowo dokładać sobie stresu. Z czasem, gdy zaczniesz zauważać te drobne rzeczy, które dają radość, które są piękne, zaczniesz zauważać także duże – okazje, szanse, perspektywy. Bo zmienisz swoje postrzeganie! Tylko nie mów, że nie masz się z czego cieszyć. Jesteś, żyjesz, oddychasz. Masz sprawne ręce i sprawne nogi. Masz gdzie mieszkać, masz przynajmniej jedną osobę, której naprawdę na Tobie zależy (każdy taką ma!). Jest piękna pora roku, zieleń natury niesie optymizm i z przyrody możemy czerpać wiele radości. Śmiało! Siadaj i pisz TERAZ za co możesz być wdzięczny, co i kto daje Tobie radość.

Bilans dodatni

Jeżeli chcesz sam siebie przekonać, jak wiele wspaniałych rzeczy Ciebie spotyka, na koniec każdegodnia przypomnij sobie co dobrego codzienne oczywistości – pies szalejący ze szczęścia gdy wracasz z pracy, miły telefon od znajomego, uśmiech nieznajomego, klient, który podziękował Tobie za Twoją pracę. Będziesz zdziwiony jak wiele tego jest! Pytaj innych „Co dobrego dzisiaj się wydarzyło?”, „Co dobrego spotkało Ciebie dzisiaj?”. Jeszcze się nie zdarzyło, żeby ktoś żałował, że odczuwa zbyt wiele radości, że jest za bardzo szczęśliwy. Celebruj swoją radość, celebruj radość innych. Nie pozwól, żeby Twoje życie przypominało fragment piosenki zespołu „Raz Dwa Trzy”, który śpiewał: „Jutro możemy być szczęśliwi”. Bo to jutro, to jakoś tak nigdy nie nadchodzi.

PS. A jak praktyka radości przekłada się na biznes? Spróbujcie robić interesy z malkontentem, maruderem i wiecznym pesymistą...

Beata Mąkolska

Wydawca portalu zdrowego stylu życia dla kobiet Wellnessday.eu.
Trenerka rozwoju osobistego, prowadzi warsztaty dla kobiet.
Doradza w zakresie kreowania i zarządzania wizerunkiem osób i firm Admolto.com

Źródło: NAJWSPANIALSZE, nr 2/2014 http://najwspanialsze.pl/

Chociaż mnóstwo ekologicznych trendów zyskuje coraz większą popularność, to wciąż trudno nam się przekonać do kolorowych ekokosmetyków. Dlaczego warto zmienić zdanie i zaufać także im?  

W sprawach urodowych już od jakiegoś czasu zawierzamy kosmetykom ekologicznym. Szukamy produktów bez parabenów, na bazie naturalnych ekstraktów, a często sami przygotowujemy kosmetyki z domowych zasobów – kremy, odżywki, maseczki, peelingi, itd. Problem pojawia się, gdy stajemy przed koniecznością zakupu pudru, szminki i cieni do powiek. Zależy nam, aby produkty te dobrze kryły, były trwałe oraz miały szeroką paletę kolorów. Wybieramy więc zwykłe, popularne produkty znanych marek, bo wydaje nam się, że ich ekoodpowiedniki nie będą spełniały powyższych wytycznych.    

Niebezpieczne kolory

Rzeczywiście, ekokosmetyki do makijażu nie cechują się aż taką trwałością, jak zwykłe. W ciągu dnia trzeba kilka razy poprawiać makijaż, bo szybciej się ściera. Jednak długotrwały efekt w przypadku stosowania popularnych kolorowych kosmetyków zawdzięczamy przede wszystkim zawartych w nich szkodliwym konserwantom, które w rezultacie wysuszają skórę, doprowadzają do zatykania porów i są przyczyną powstawania wyprysków. Kosmetyki te zawierają nawet metale ciężkie, takie jak ołów, który często możemy znaleźć w szminkach. Eko-kosmetyki kolorowe są natomiast wolne od tych groźnych substancji. Trudniej oczywiście je dostać i są nieco droższe, ale w zamian za odrobinę większy wydatek i czas poświęcony na poszukiwania, otrzymamy rekompensatę naprawdę wartą zachodu. Przede wszystkim dostaniemy gwarancję, że nasza skóra jest bezpieczna, a ponadto o wiele bardziej wypielęgnowana.    

Dlaczego eko?

Organiczna szminka, konturówka czy błyszczyk zawierają naturalne barwniki i oleje – migdałowy, jojoba, różany, itd. Wszelakie balsamy do ust wzbogacone są zwykle o oliwę z oliwek oraz lanolinę. Możesz więc zapomnieć o tym, że na Twoich ustach razem z kolorową powłoką zostanie ołów i konserwanty. Niechcianych substancji pozbędziesz się również zmieniając zwykły tusz do rzęs na tusz ekologiczny. Ten pierwszy zawiera woski syntetyczne, które mogą być szkodliwe dla oczu przy długim stosowaniu. W tuszu ekologicznym zastąpione są one woskami naturalnymi – pszczelimi lub roślinnymi, które odżywią i ochronią rzęsy. Tusze naturalne mają te same właściwości, co dobrze znane mascary – mogą pogrubiać, wydłużać, podkręcać i dodawać włoskom objętości. Lepsze są także cienie do powiek, kredki i pudry w wersji eko, które mają w sobie naturalne olejki oraz pigmenty. Wbrew pozorom nie są ubogie pod względem kolorystycznym. Pudry i podkłady można kupić w różnych odcieniach, w zależności od posiadanej karnacji, a cienie do powiek, oprócz klasycznych barw, reprezentują wachlarz przeróżnych kolorów otrzymanych z organicznych barwników.

Świerzb dawniej był uważany za „przypadłość” ludzi chorych, biednych, z marginesu społecznego i tych co nie dbają o higienę osobistą. Prawda jest taka, że pasożyt może zaatakować każdego, nawet te osoby co do przesady dbają o higienę swoją i swojego otoczenia. Wystarczy krótkotrwałe obcowanie z nosicielem np. uścisk ręki lub kontakt z rzeczami codziennego użytku takiej osoby. Warto więc zapoznać się z problemem i zastosować odpowiednią profilaktykę.  

Świerzb jest manifestacją zakażenia przez roztocza Sarcoptes scabiei. Pasożyt jest niewielkich rozmiarów i posiada osiem nóg (w przeciwieństwie do owadów, które mają ich sześć). Długość ich ciała to zaledwie 1/3 milimetra, co pozwala drążyć nory w głąb skóry żywiciela, a to właśnie powoduje intensywny świąd. Roztocza te nie są widoczne gołym okiem  (na szczęście), ale można je zaobserwować pod lupą lub mikroskopem.

Świerzb jest podstępny i bezlitosny dla człowieka. Swędzenie najbardziej uciążliwe staje się w nocy, uniemożliwiając odpoczynek. Przez pierwsze tygodnie objawy są dosyć subtelne, aby stopniowo stać się intensywne, a po miesiącu swędzenie staje się tak uporczywe, że sen jest niemożliwością. Atopowe zapalenie skóry, wyprysk, pokrzywka to przy tym naprawdę nic wielkiego.

W większości przypadków można rozpoznać świerzb opisując u lekarza charakterystyczne objawy i badając stan skóry. Czasami specjalista wykonuje „skrobanie” zewnętrznych warstw skóry celem potwierdzenia diagnozy. Kroplę oleju lub soli fizjologicznej umieszcza się na swędzącym obszarze, a następnie za pomocą skalpela zbiera powierzchniowo materiał i ogląda na płytce pod mikroskopem w poszukiwaniu roztoczy lub jaj. Czasami również stosuje się metodę polegającą na rysowaniu zmywalnym flamastrem na skórze i wycieraniu go alkoholem. Tusz wnika w głąb skóry i pomaga zidentyfikować norę pasożyta.

Leczenie: 

1. Aplikacja kremów – głównym składnikiem stosowanym w smarowidłach jest Permetryna. Krem należy nanosić na ciało rano a wieczorem zmywać. Aplikację powinno powtarzać się przez siedem kolejnych dni. Alternatywną substancją jest Lindan – pestycyd o działaniu owadobójczym i przeciwpasożytniczym. Płyn nakłada się na skórę na czas 8 godzin i następnie zmywa. Lindan może spowodować drgawki stąd nie powinien być stosowany na mokrą lub podrażnioną skórę. Jest też przeciwwskazany u kobiet ciężarnych, karmiących i dzieci poniżej 2 roku życia.
2. Leki doustne – Iwermektyna jest stosowanym doustnie lekiem przeciwpasożytniczym w terapii świerzbiączki, chociaż wskazanie to nie jest zatwierdzone przez FDA. Pacjentowi podaje się pojedynczą dawkę (przelicznik 200 mikrogramów na kilogram masy ciała) i powtarza za dwa tygodnie. Stosowanie doustne preparatu, mimo iż wygodniejsze od wcierania maści i kremów, jest obarczone większa ilością skutków ubocznych. Iwermektyne stosuje się jedynie wówczas gdy środki działające miejscowo nie przyniosły pożądanego efektu lub nie są tolerowane.
3. Leki antyhistaminowe – mogą być stosowane w łagodzeniu świądu jako środki pomocnicze. Zewnętrznie wykorzystuje się dimetinden i antazolinę. Doustnie zastosowanie znalazły antyhistaminiki drugiej generacji (Lewocetyryzyna, Feksofenadyna, Desloratadyna)
4. Konieczne zabiegi – obowiązkowo wyprać pościel w gorącej wodzie lub wygotować, podobnie sprawa ma się z bielizną i noszonymi ubraniami. Dezynfekcji (specjalne spraye) należy też poddać dywany, narzuty itp. Konieczna jest również zwiększona dbałość o higienę osobistą. Należy dokładnie przyciąć paznokcie na krótko i wyczyścić, aby usunąć roztocza i ich jaja. Po dokładnym odkurzeniu mieszkania wyrzucić worek z odkurzacza. W miarę możliwości unikać drapania, a powstałe już rany otwarte należy zabezpieczyć przez nadkażeniem.

Czy świerzb jest łatwo zdiagnozować?

Niestety w tym przypadku bardzo łatwo popełnić błąd. Wczesne, subtelne objawy mogą wyglądać mało charakterystycznie jak np. ukąszenia komara lub wyprysk skórny. W ciągu kilku tygodni błąd na pewno wyjdzie na jaw, gdy pacjent odczuje pogorszenie swojego stanu i świąd zdawać się będzie nie do wytrzymania. Świerzb najłatwiej rozprzestrzenia się u osób z osłabionym układem odpornościowym, w domach opieki i podobnych instytucjach. Może dojść (choć na szczęście bardzo rzadko) do epidemii wśród pacjentów i pracowników służby zdrowia.

Czym jest „norweski świerzb”?

Określenie to odnosi się do szczególnie ciężkiej postaci świerzbu, który przyjmuje postać skorupy. Nazwę swą zawdzięcza temu, że po raz pierwszy przypadek taki został opisany w Norwegii. Ta odmiana schorzenia polega na defekcie reakcji odpornościowej na roztocza pozwalając na bytowanie na ciele pacjenta setek tysięcy pasożytów. Świerzb norweski dotyka niemal zawsze ludzi z zaburzeniami funkcjonowania układu odpornościowego. Obserwuje się go najczęściej u osób starszych, niepełnosprawnych fizycznie lub umysłowo, u pacjentów z AIDS, chłoniakiem. Uszkodzenia mogą rozprzestrzeniać się po całym ciele. Początkowo zaczerwienione miejsca ulegają procesowi łuszczenia, by w końcu przybrać postać rozległych brodawek. Co ciekawe w tej postaci świerzbu świąd jest minimalny lub nie występuje w ogóle. 

Profilaktyka

Najlepszą metodą zapobiegania zarażeniu jest profilaktyka. Pasożyt atakuje w pierwszej kolejności organizm osłabiony, którego układ odpornościowy nie odpowiada jak należy. Powinniśmy więc zadbać o jego wzmocnienie od wewnątrz, a najprostsza droga do tego przez zdrową, zbilansowaną dietę. Ryzyko można również wyeliminować poprzez przestrzeganie podstawowych zasad higieny osobistej. Codzienna kąpiel, częste mycie rąk i dokładne ich osuszanie (zwłaszcza w przestrzeniach międzypalcowych), regularna zmiana bielizny i odzieży, właściwe pranie i dokładne prasowanie, używanie wyłącznie swoich przedmiotów mających bezpośredni kontakt z ciałem – np. gąbka, ręcznik, skutecznie zniechęca pasożyta  do „zamieszkania” na naszym ciele. W kurzu i brudzie lubą gromadzić się tysiące roztoczy, stąd tak ważne jest pamiętać o systematycznym sprzątaniu mieszkania (zmywanie, odkurzanie podłóg i dywanów, wycieranie mebli i płaskich powierzchni). Bardzo ważne jest wczesne rozpoznanie choroby. Jeżeli tylko dostrzeżemy niepokojące objawy powinniśmy niezwłocznie zgłosić się do lekarza i stosować do zaleceń wraz ze wszystkimi domownikami.

Joanna L. spowodowała kolizję, będąc pod wpływem alkoholu.

W ostatnim czasie ludzie ze świata show biznesu często dają przykład, jak nie należy się zachowywać.

Naćpany Dariusz K. zabił kobietę na przejściu dla pieszych, teraz kolejna znana osobistość wsiadła za kółko na podwójnym gazie.

Joanna L., gwiazda serialu „Przyjaciółki” dzisiejszego poranka spowodowała kolizję drogową.

Aktorka jechała swoim Porsche i uderzyła w tył jadącego przed nią pojazdu.

Jak informuje Radio Zet, policja ujawniła, że uczestniczka drugiej edycji „Twoja Twarz Brzmi Znajomo”, w wydychanym powietrzu miała 1,2 promila alkoholu!

Matka dwójki dzieci od rana będąca na bani powinna się pokazywać w telewizji?

To tak wygląda teraz show biznes, czy możemy już mówić o patologii?

Do tragedii doszło w Czechowicach-Dziedzicach..Dwaj 16-letni synowie zwabili swoją matkę do parku pod pozorem rozmowy o załatwieniu jej nowego mieszkania. Tam ją ciężko pobili min. kamieniami i zadali kilka ciosów nożem. Kobieta została uratowana przez przypadkowego mężczyznę ,który spłoszył napastników. W ciężkim stanie znajduje się w szpitalu. Policja zatrzymała nastolatków, którzy twierdzili że tylko chcieli nastraszyć swoją matkę. Z wstępnych ustaleń wynika że matka nie zajmowała się swoimi synami. Wymuszała od nich pieniądze. O dalszym ich losie zdecyduje sąd rodzinny.

Jak się okazuje, zadanie prostego pytania pacjentowi przy rutynowym badaniu, może uratować życie. Jak pokazują wyniki badań naukowców z na Temple University School of Medicine, swędzenie albo ból często zwiastują rozwój zmian nowotworowych skóry. Wyniki pokazały że 36,9% zmian rakowych objawiało się swędzeniem, a 28,2% bólem. Badanie pokazuje, jak ważnym a zarazem prostym narzędziem diagnostycznym jest określenie obecność, stopnia nasilenia i umiejscowienia swędzących i bolących zmian.  

Silne działanie promieni słonecznych sprawia, że układ odpornościowy skóry ulega osłabieniu. Powoduje to uszkodzenie komórek skóry i modyfikację ich materiału genetycznego. Komórka nie jest w stanie wyeliminować poważnych uszkodzeń wywołanych działaniem promieni UV w wyniku czego przekazuje niewłaściwe informacje genetyczne komórkom potomnym. Istnieją trzy różne typy i podtypy nowotworów skóry. Najbardziej niebezpieczny jest czerniak złośliwy. 

Problem wczesnego rozpoznawania i terapii raków skóry jest bardzo ważny, ponieważ stanowią one ok. 10% wszystkich nowotworów złośliwych. Raki skóry mogą wywodzić się z naskórka (rak kolczystokomórkowy) lub przydatków skóry (rak podstawnokomórkowy).

Czynnikami zwiększającymi ryzyko rozwoju zmian nowotworowych skóry są m.in. długotrwałe nasłonecznienie, jasna karnacja, oparzenia słoneczne, rodzinne występowania raka skóry, przebycie raka skóry, przewlekłe stany zapalne (owrzodzenie, oparzenia), rogowacenie słoneczne, kontakt ze związkami arsenu.

Raki skóry, m.in. czerniak, rak kolczystokomórkowy czy rak podstawnokomórkowy diagnozuje się w momencie zauważenia „dziwnie” wyglądających zmian na skórze. Jeśli okazują się one dodatkowo swędzące, bądź tkliwe to sygnał dla lekarza dermatologa i samego pacjenta, że powinni się im lepiej przyjrzeć. "Pacjenci często mają dużo zmian, a te które dodatkowo swędzą czy bolą niosą wysokie ryzyko przekształcenia się w raka", wyjaśnia dr Yosipovitch, dyrektor Temple Itch Center.

Wyniki pokazały, że świąd był najczęstszym objawem raka płaskonabłonkowego, następnie raka podstawnokomórkowego a na końcu czerniaka. Ból również pojawiał się najczęściej jako objaw raka płaskonabłonkowego. Ponadto ból i świąd najczęściej występowały jednocześnie. Rak skóry jest chorobą uleczalną, pod warunkiem że zostanie wcześnie zdiagnozowany.

Yosipovitch ma nadzieję, że dzięki przeprowadzonym badaniom, dermatolodzy zaczną stosować skalę bólu i świądu wobec podejrzanych zmian skórnych, co wpłynie pozytywnie na stopień wykrywalności a tym samym procent wyleczonych przypadków raków skóry.

Każdy kto raz miał przyjemność wziąć udział w sesji masażu, często do niego wraca. Masaż to pełna gama zalet, które dotyczą nie tylko likwidowania dolegliwości bólowych. A wszystko zaczęło się od obrzędów religijnych i medycyny ludowej.

Masaż pozwala na leczenie kręgosłupa, likwidując jego bóle, rozluźnia mięśnie, zmniejsza zdenerwowanie i wprowadza w stan przyjemnego relaksu. Dodatkowo jest stosowany jako uzupełnienie zabiegów kosmetycznych, jest nieoceniony w odchudzaniu, a także doceniany przez sportowców. Masażom poddają się młodsi i starsi, zarówno w profesjonalnych gabinetach, jak i w domowym zaciszu, kopiując ruchu z książek oraz filmów instruktażowych. Często jednak nawet nie zdajemy sobie sprawy, że technika ta sięga czasów starożytnych.

Gdzie wszystko się zaczęło?

Masaże towarzyszą człowiekowi od wieków. Ich początki giną w mrokach dziejów, ale według ekspertów były one znane już w okresie starożytności, kiedy wykonywało się je wspólnie z obrzędami religijnymi. Stały się także elementem medycyny ludowej, a także i teraz są ważną częścią medycyny alternatywnej. To z Chin oraz z Indii wywodzi się technika masażu. O jego pozytywnych właściwościach pisał greccy medycy Hipokrates, Celsus i Galena, którzy doceniali jego działanie lecznicze. Także w starożytnej Grecji masaże odgrywały ważną rolę w zawodach portowych – przed nimi sportowcy natłuszczali swoje ciała oliwami. Niestety, w okresie wieków średnich, gdy postęp nauk medycznych zatrzymał się, masaż zmalał na znaczeniu.

Oficjalna metoda lecznicza

Renesans masażu to wiek XVI, kiedy to zaczął być on stosowany powszechnie przez francuskiego medyka o imieniu Ambroise Paré. To on opisał pozytywne właściwości masażu po operacjach, a w przygotowanej przez siebie pracy naukowej wskazał na masaż jako na oficjalną metodę leczenia. Podobnym tematem zajmował się Friedrich Hoffman w XVII wieku, a w XIX wieku Per Henrik Ling, współtwórca „szwedzkiej gimnastyki” , która obejmowała także masaż leczniczy. Teorię „masażu naukowego” opracował z kolei Johan Mezger z Holandii, który uznawany jest także za ojca prawdziwej szkoły masażu klasycznego. Swoje dokonania na tym polu ma także Polska – masażem zajmował się Izydor Zabłudowski, który traktował ją jako jeden z pełnoprawnych elementów wiedzy medycznej.

Masaż w XXI wieku

Teraz z masażu może skorzystać prawie każdy – przeciwwskazania są naprawdę ograniczone. Zapraszają liczne prywatne gabinety masażu, ale również z tą techniką leczniczą można spotkać się także przy rehabilitacji. Jest w czym przebierać – oprócz klasycznego masażu leczniczego można również wybrać zabiegi relaksujące, wyszczuplające, sportowe, by wspomnieć tylko o niektórych. Dużym powodzeniem cieszą się także techniki tradycyjnego masażu takich jak masaż chiński oraz tajski. Można z nich skorzystać w coraz większej liczbie gabinetów, na przykład w Gabinecie Sylwetka z Warszawy (oferta pod adresem http://kregoslup-rehabilitacja.pl/zabiegi-masazu). Warto zatem spróbować, gdy nie miało się jeszcze okazji, bo ceny naprawdę nie są wysokie!

Co ma wspólnego dyskusja bioetyczna z rozgrywkami piłkarskimi? Czy tylko zbliżony poziom emocji? Po Mundialu 2014 wiemy, że wspólnych płaszczyzn może być więcej. Niedawne Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej zapewne wielu pozostaną w pamięci. Dynamika gry, niespodziewane zwroty akcji oraz zaskakujące wyniki, jak choćby zwycięstwo Niemców nad Brazylią (7:1), powodują, że większość kibiców może mieć satysfakcję z oglądania meczów. Śledząc komentarze, można dojść można do wniosku, iż jednym z najlepszych był mecz: Belgia – USA. Komentator sportowy, Marcin Ciechanowski zwrócił uwagę, że: „W ciągu 90 minut żadna z drużyn nie trafiła do siatki, w czym ogromna zasługa broniącego jak w transie Tima Howarda”. W innym komentarzu także zwrócono uwagę, że: „W bramce USA dwoił się i troił Tim Howard”.

Tajemniczy bramkarz

Kim jest ów Howard? Ten 35-letni Amerykanin, jest bramkarzem reprezentacji piłkarskiej USA. Obecnie gra on również w angielskim, pierwszoligowym Everton F.C. Zaliczany jest do elitarnego grona bramkarzy, którym udało się rywalowi strzelić bramkę, wykopując ją z własnego pola karnego. Co jednak jest najbardziej szczególnego w Howardzie? Bo przecież nie on, lecz Manuel Neuer z Niemiec, okrzyknięty został najlepszym golkiperem mundialu.

Bramkarz z USA choruje na zespół Tourette’a. Schorzenie to ma charakter wrodzony. Jest ono dziedziczone, choć do tej pory nie zlokalizowano miejsca w strukturze genetycznej, które może być w podobnej sytuacji klinicznej uszkodzone u danej osoby. Zachowanie osób, u których zdiagnozowano podobne zaburzenie objawia się występowaniem tików nerwowych takich, jak: „mruganie oczami, wzruszanie ramionami, grymasy twarzy, rzucanie głową oraz pochrząkiwanie, szczekanie, pomrukiwanie, prychanie, pociąganie nosem, mlaskanie językiem” – o czym informuje Stowarzyszenie Syndrom Tourette’a. Zdarza się, że tiki słowne przybierają postać tzw. koprolalii, a więc niemożliwego do opanowania pragnienia wypowiadania nieprzyzwoitych lub wulgarnych słów. W skrajnych przypadkach podobne schorzenie uniemożliwia dotkniętemu nim normalne funkcjonowanie. – Chorzy podskakują, kręcą się w kółko, dotykają siebie i innych, wstają, siadają – wszystko to robią bardzo szybko i nerwowo – informuje Fundacja Aktywnej Rehabilitacji.

Czy diagnozować?

Obecnie nie ma dostępnych metod, które umożliwiałyby zdiagnozowanie podobnego zespołu na etapie prenatalnym. Dodajmy, że zachowania chorego nie tylko utrudniają codzienne funkcjonowanie jemu samemu, ale powodują, że jego rodzina narażona bywa na złośliwe komentarze ze strony otoczenia. Czy jednak jest sens szukać przyczyn powstawania omawianego zaburzenia? Czy zlokalizowanie patologicznego miejsca doprowadzi do pojawienia się skutecznego lekarstwa, czy też raczej do listy dołączone zostanie kolejne schorzenie, którego wykrycie uprawniać będzie do przeprowadzenia aborcji, z racji na „prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego uszkodzenia płodu lub choroby zagrażającej jego życiu”.?

W tym miejscu można uznać, iż zespół Tourette’a nie jest takim schorzeniem. Okazuje się jednak, że w Polsce podobne stwierdzenie jest coraz mniej istotne. Kilka lat temu nasz kraj przegrał przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka w Strasburgu sprawę R.R. przeciwko Polsce. Trybunał uznał, iż brak możliwości przeprowadzenia przez kobietę aborcji w sytuacji, w której ustawa na powyższe zezwala, stanowi naruszenie art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, gwarantującego każdemu poszanowanie jego życia prywatnego i rodzinnego. Sędziowie podkreślili ponadto, że odwlekanie „zabiegu” przerwania ciąży, a nade wszystko nieinformowanie pacjentki o zdiagnozowanej u jej dziecka wadzie genetycznej to przykład „nieludzkiego oraz poniżającego traktowania lub karania”, jawnie łamiącego założenia art. 3 Konwencji. Omawiana sprawa dotyczyła sytuacji, w której u nienarodzonego dziecka pacjentki zdiagnozowano zespół Turnera. Tymczasem wspomniane zaburzenie zasadniczo nie niesie zagrożenia dla życia.

Czy aborcja leczy?

Kaja Godek z Fundacji „Pro-Prawo do życia”, w trakcie jednej z rozmów z Katarzyną Piekarską z SLD zwróciła uwagę, iż w Polsce nie ma obecnie listy schorzeń, które uprawniałyby do przeprowadzenia aborcji. Dlatego też, gdy ponad rok temu poznańscy lekarze, w tzw. sprawie Anny z Poznania uznali, iż zespół Downa nie uprawnia do „dokonania zabiegu terminacji ciąży”, gdyż nie jest to wada śmiertelna, ich koledzy z Warszawy mogli być innego zdania i omawiane „świadczenie zdrowotne” natychmiast zostało przeprowadzone.

Obserwując polską debatę bioetyczną dojść można do wniosku, iż paradoks goni paradoks. Wspomniany we wstępie Tim Howard, gdyby zdiagnozowano u niego na prenatalnym etapie jego życia przyczyny występowania zespołu Tourette’a, mógłby się nigdy nie urodzić. Paradoks polega także na tym, iż polskie prawo, dopuszczając zabicie nienarodzonego, chorego dziecka, zezwala na to z racji na zaburzenie, które „(…) zagraża jego życiu”. Jakby aborcja była ratowaniem życia!

Prof. Jérôme Lejeune, który jako pierwszy odkrył genetyczne przyczyny występowania zespołu Downa stwierdził przed śmiercią w 1994 r., że współcześnie obserwujemy zjawisko „eugenizacji prawa”. Jego rodak, prof. Jacques Testart uzupełnił w tym kontekście, iż śmiało możemy mówić o pojawieniu się u przedstawicieli medycyny reprodukcyjnej ideologii „prowadzącej do większego niż kiedykolwiek odrzucania ludzi niepełnosprawnych”.

Cóż uczynić, widząc podobne sprzeczności? Odpowiedź wydaje się jedna: działać, uczyć i pokazywać piękno życia, mając na względzie, że prawo do niego jest tak wysoką normą prawa naturalnego, że wytrzymuje nie jeden paradoks.

Wszczepienie implantów piersiowych jest marzeniem wielu kobiet. Stosuje się je zarówno w celu zniwelowania wizualnych skutków mastektomii oraz w celu poprawy wyglądu wizualnego w przypadku niezadowalającej wielkości piersi oraz poprawy ich kształtu.  

Powiększać, czy nie powiększać - to pytanie zadaje sobie wiele kobiet. Często rozważania nad tą kwestią to wojna pomiędzy własnymi oczekiwaniami, a powszechnie panującymi, często negatywnymi, przekonaniami. Wokół tematu powiększania piersi powstało wiele mitów, a w wielu przypadkach za obowiązującą wiedzę uznaje się informacje, które od wielu lat są nieaktualne. Oczywiście znaczącą rolę we wszystkich decyzjach związanych z zabiegiem pełni lekarz, który swoją wiedzą i doświadczeniem wspiera wybór pacjentki. Jednak ostateczna decyzja należy do niej.

Zastosowanie implantów

Implanty stosuje się zasadniczo w przypadku:

• pacjentek po mastektomii,

• w celu wyrównania wielkości piersi,

• korekty biustu, który utracił swój kształt,

• kobiet, które chcą powiększyć swoje piersi.

W przypadku gdy podczas operacji pozostawiono skórę oraz sutek możliwe jest zastosowanie implantów podskórnych, którymi zastępuje się usuniętą tkankę. Ten sposób rekonstrukcji stosuje się również w przypadku wykonania profilaktycznej mastektomii. W przypadku kobiet, posiadających małe piersi możliwe jest wykonanie zabiegu, gdzie implant zostaje umieszczony pod mięśniem piersiowym. Zabieg ten nie jest zalecany kobietom, u których przeprowadzono radykalną mastektomię, po radioterapii oraz z dużymi piersiami.

Pozornie najbardziej złożoną metodą rekonstrukcji piersi jest technika z wykorzystaniem ekspanderów. W tym przypadku przez okres kilku tygodniu przeprowadza się proces rozciągania tkanek z wykorzystaniem ekspandera – element wszczepiany pod skórę pacjentki, przypominający balon, wypełniany płynem fizjologicznym. Po uzyskaniu oczekiwanego rezultatu ekspander jest usuwany, a w jego miejsce wprowadza się implant. Przeprowadzony w ten sposób zabieg gwarantuje zachowanie uzyskanego za pomocą ekspandera rozmiaru piersi oraz naturalny wygląd i sposób opadania. Przeprowadzenie zabiegu z wykorzystaniem ekspandera może być przeprowadzone również podczas jednej wizyty w szpitalu. Wtedy to podczas zabiegu wykorzystany zostaje ekspander zawierający zewnętrzną komorę wypełnioną żelem silikonowych oraz wewnętrzną, którą napełnia się solą fizjologiczną.

W zależności od zastosowanego implantu zależy, czy będzie konieczna wymiana implantu po 10, czy po 20 latach, a nawet i później.

Budowa implantu

Kluczowym elementem jest powłoka, która stanowi nieprzepuszczalną barierę zarówno dla zawartości implantu jak i płynów ustrojowych. Przeważnie jest ona zbudowana z elastomeru silikonowego, który może zawierać pewne modyfikacje pozwalające uzyskać mu właściwości aseptycznych. Wnętrze implantu jest wypełnione żelem silikonowym lub płynem fizjologicznym.

Każdy z elementów struktury implantu odgrywa znaczącą rolę w późniejszym jego użytkowaniu. Obecnie większość oferowanych implantów zawiera wypełnienie w postaci żelu silikonowego, który może być płynny lub spójny. Zaletą żelu spójnego (o galaretowatej konsystencji) jest brak możliwości jego rozlewania, a tym samym jest odporny na zmianę kształtu. Oprócz tego, implant zachowuje swój kształt w przypadku przerwania ciągłości struktury zewnętrznej. Do takiego zdarzenia dochodzi niezwykle rzadko ale pozwala to uniknąć niezręcznych sytuacji oraz zachować poczucie komfortu psychicznego podczas użytkowania. Zawartość implantu jest neutralna dla organizmu człowieka.

Pokrycie implantu ma za zadanie nie tylko zapewnić trwałość i uniemożliwić zmianę kształtu implantu. Od niego zależy również sposób odpowiedzi organizmu kobiety na obecność implantu oraz jego mobilność. Obecnie najczęściej polecane są implanty posiadające na swojej powierzchni specjalną teksturę. Jej zadaniem jest uniemożliwienie obracania się implantu, utrzymanie jego właściwej pozycji, a także wykluczenie możliwości powstania otorbienia. Dzięki temu unika się niekomfortowych sytuacji. W celu zapewnienia lepszej ochrony implanty są dodatkowo pokryte warstwą ochronną zwiększającą bezpieczeństwo. Dostępne na rynku implanty wiodących producentów wykazują niemalże 100% zgodność tkankowej i nie indukują odpowiedzi immunologicznej. Pozwala to na swobodne pokrycie implantu prawidłową tkanką, który będzie zachowywał się jak naturalny element ciała.

Rodzaje implantów

Na Polskim rynku dostępnych jest bardzo wiele różnorodnych implantów. Jednym z podstawowych kryteriów ich rozróżniania jest kształt. Można wyróżnić implanty okrągłe oraz anatomiczne, które przypominają łzę. Kolejnym ważnym kryterium jest dobór wielkości. Producenci oferują szeroką gamę rozmiarów, co znacznie ułatwia dobór implantu.

Oprócz parametrów wizualnych implanty piersiowe rozróżnia się na podstawie:

• wypełnienia - wśród dostępnych na rynku produktów opcje ograniczają się praktycznie tylko do dwóch rodzajów wypełniacza: silikonu (nowszy sposób, pozwala zachować stabilną strukturę implantu, można wybierać pomiędzy żelami o różnej gęstości w celu uzyskania bardziej twardych piersi) oraz soli fizjologicznej (tradycyjna, dostępne jest mniej możliwości wyboru, jednak ze względu na możliwość napełniania implantu po operacji pozwalają na regulację wielkości piersi);

• powłoki - również w tym wypadku do dyspozycji pacjentek są dwie możliwości - implanty o gładkiej lub teksturowanej powierzchni. Powłoki wykonane są zazwyczaj z elastomeru silikonowego.

Powiększanie piersi to zabieg, który jest obecnie powszechnie wykonywany w Polsce w wielu klinikach chirurgii plastycznej. W niektórych przypadkach jest także refundowany przez NFZ.

Na polskim rynku dostępne są implanty wielu firm, wśród nich warto wymienić:

• Natrelle, amerykańska firma zajmująca się produkcją implantów od ponad 25 lat, jej produkty zostały zgrupowane w serie takie jak NatrelleT oraz Allergan.

• Mentor, również wywodząca się ze Stanów Zjednoczonych, uznana na całym świecie firma. Została założona w 1969 roku, natomiast produkcją implantów piersi zajmuje się od ponad 20 lat.

• Silimed, firma wywodząca się z Brazylii, znana na całym świecie. Produkcję implantów piersi rozpoczęła już w 1978 roku.

• Nagor, brytyjska firma, jest czołowym producentem implantów piersi w Europie, swoją działalność rozpoczęła w 1979 roku

Wykorzystywane technologie produkcji implantów oraz metody przeprowadzenia zabiegów są stale udoskonalane, dzięki temu stosowanie implantów jest bezpieczne, piersi sprawiają wrażenie naturalnych, a oczekiwania pacjentek są zaspokojone.

Źródło: http://biotechnologia.pl/

Dziś premier Ukrainy oświadczył że obecność wojsk rosyjskich w jego kraju oznacza wojnę w Europie .”Władimir Putin umyślnie rozpoczął wojnę w Europie. Wie o tym cały świat i nie można tego już ukryć. Dlatego teraz oczekujemy od świata konkretnych i efektywnych działań „ powiedział. Według mediów do Nowoazowska wkroczyło 30 rosyjskich czołgów i pół tysiąca żołnierzy piechoty armii Federacji Rosyjskiej.