Peeling migdałowy w walce z trądzikiem

Peelingi znane były już w XIX wieku. Pierwszy zabieg złuszczania przeprowadził P.G. Unna, niemiecki dermatolog, używając 50% pasty rezorcynowej i kwasu trójchlorooctowego (TCA). Peeling wykonuje się aby pozbyć się powierzchownych zmian chorobowych bądź defektów kosmetycznych. Dochodzi do częściowego lub całkowitego usunięcia warstwy rogowej naskórka. Po wykonaniu peelingu skóra jest gładka, miękka i wrażliwsza na oddziaływanie zewnętrznych czynników mechanicznych, termicznych i chemicznych. Obecnie dermatolodzy oraz kosmetolodzy mają do dyspozycji szeroki asortyment preparatów przeznaczonych do złuszczania chemicznego.

Kwas migdałowy należy do α-hydroksykwasów (AHA). Cząsteczka kwasu migdałowego posiada 8 atomów węgla i jest większa od cząsteczki kwasu glikolowego. Jej pKa wynosi 3,41 a właściwości są bardzo podobne do kwasu glikolowego. Ma większą moc,  ale  znacznie  trudniej wnika do  skóry,  co powoduje,  że działa  łagodniej  i wolniej niż  kwas glikolowy i jest całkowicie pozbawiony działania drażniącego. Łatwo rozpuszcza się w alkoholach (etylowym, izopropylowym),  tłuszczach  i wodzie. Naturalnymi  źródłami  kwasu migdałowego  są wiśnie, morele oraz migdały. Jest on otrzymywany przez hydrolizę wyciągu z gorzkich migdałów. Pośród alfa hydroksykwasów wykazuje najsilniejsze właściwości przeciwbakteryjne, ponieważ budową  jest  zbliżony do wielu antybiotyków. W środowisku kwaśnym kwas migdałowy działa bakteriostatycznie  i bakteriobójczo na  szczepy bakterii  Staphylococcus aureus, Bacillus proteus, Escherichia coli  i Aerobacter aerogenes. Jest ceniony w dermatologii i kosmetologii. Hamuje  łojotok  oraz  łagodnie  złuszcza  naskórek. Może być stosowany praktycznie u każdego, zwłaszcza w przypadku cer problematycznych: mieszanej, wrażliwej, naczyniowej i łojotokowej. Wykorzystywany jest do peelingów w przypadkach trądziku pospolitego,  skóry  tłustej  z  licznymi  zaskórnikami. Wchodzi w  skład wielu  preparatów  pielęgnacyjnych i peelingów likwidujących objawy starzenia, fotostarzenia oraz zmiany barwnikowe.

Najczęściej stosowany jest 50% kwas migdałowy. Stężenia 2-10%  tego kwasu zawierają preparaty przygotowujące do właściwego zabiegu w gabinecie  lekarskim  lub kosmetycznym. Zaletą kwasu  jest stopniowe złuszczanie po zabiegu, niewyłączające pacjenta z codziennej aktywności. Po zabiegu  powierzchnia skóry jest wygładzona, pory zwężone a łojotok wyraźnie zmniejszony. Przemijający rumień pojawia się tylko u około 20% pacjentów. Zabieg nie powoduje pieczenia, bólu czy swędzenia. W Argentynie peeling ten określany jest mianem „peelingu letniego” ze względu na to, że nie powoduje nadwrażliwości na promienie UV. Może być stosowany u osób z wysokim  fototypem bez wystąpienia  ryzyka przebarwień. Zaleca się stosowanie peelingu migdałowego z  innymi, bardziej  inwazyjnymi peelingami chemicznymi bądź mikrodermabrazją. Zabiegi można powtarzać w odstępach kilkutygodniowych.

Skuteczność działania kwasu migdałowego potwierdziły badania Kanii i Pierzchały, w których dokonano oceny efektu zastosowania peelingu migdałowego w leczeniu nadmiernego łojotoku i trądziku pospolitego skóry twarzy. Badanie zostało przeprowadzone na grupie 30 osób, w tym 8 mężczyzn i 22 kobiet. Zabieg wykonano 3 razy w odstępie 2-tygodniowym. Podsumowując obserwacje  efektów  leczenia  całej  grupy  pacjentów  stwierdzono znaczny spadek ilości zmian zapalnych oraz zmniejszenie wydzielania  łoju, w  szczególności  u  osób  dotkniętych  niewielkim  łojotokiem. W pierwszym okresie było to najprawdopodobniej spowodowane przeciwzapalnym działaniem kwasu migdałowego. W zależności od  liczby kolejnych zabiegów, a niezależnie od płci,  stwierdzono dalsze cofanie się ilości zmian zapalnych oraz ograniczenie łojotoku.

Źródło: http://biotechnologia.pl/